FanFic.nl

Life in District 2 [Pauze]

06. Vlinders

______________________________________________________________
De vorige keer in Life in District 2:
‘Ben je klaar?’ Fluisterde Saffiera toen ik nog steeds in de spiegel keek.
Oja. Ik was meer dan klaar.

Dit zou een hongerspelen worden, die nooit vergeten werd





De openingsceremonie ging goed. Er werd gejuicht en gesprongen en flauwgevallen, allemaal voor ons. Nou ja, dat flauwvallen natuurlijk voor Lucas. Hoe hard het ook was om toe te geven; hij was echt knap. Maar binnenkort is dat ook niets meer waard.
Dan zijn we beide dood.

Zuchtend kleedde ik me om in een gemakkelijke spijkerbroek en een dikke trui met de tekst:

Op blote voeten liep ik naar de woonkamer van onze verdieping.
Saffiera en Tristan - de stylist van Lucas - zaten er al, samen met Barbie en Brutus.
Opeens blokkeerde twee handen mijn zicht.
Razend snel draaide ik me om en keek recht in het gezicht van Lucas.
‘Boe!’ Grinnikte hij laat.
Zuchtend sloeg ik zijn handen van mij af. Hij hield ze maar lekker thuis.
Met een harde plof ging Lucas op de bank zitten. Tot mijn ergernis zag ik dat er geen plaats meer over was. Nog een keer zuchtend zakte ik op de grond, naast Saffiera. Ik zag dat Lucas maar niet stopte met naar mij te staren, en geïrriteerd pakte ik een kussen dat naast Saffiera lag, en gooide het naar zijn kop.
Grijnzend zag ik dat ik recht zijn gezicht raakte.
Hij gaf er niet veel om, blijkbaar.
Jammer.
In plaats daarvan klopte hij twee keer op zijn schoot. Een teken dat ik er op mocht zitten.
Ik trok een wenkbrauw op en wachtte op zijn uitleg.
‘Die vloer kan toch nooit lekker zitten?’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, gaf hij me nog een knipoog.
Alweer vlogen de vlinders door mijn buik heen, en ze waren ook niet van plan weg te gaan.
Met een rood hoofd stond ik op, en ging op zijn schoot zitten.
De enigen die mijn kant op keken waren Barbie en Saffiera.
Barbie keek blij, en deed volgens mij haar best om niet op te springen en te dansen.
Saffiera fronste.
Lucas zag het ook, en sloeg zijn armen om me heen.
Mijn buik ontplofte bijna van de vlinders. Er kwamen steeds maar meer en meer.
Na een tijdje naar de herhalingen van de openingsceremonie te kijken, voelde ik me steeds meer vertrouwd in die armen.
Nee Tatia! Het heeft geen zin! Jullie gaan allebei dood!
En daar kwam het stemmetje van mijn persoonlijke duivel weer opdagen.
Ik wist dat hij gelijk had.
Maar ik kon mijn hart niet de rug toe keren.
Zoals ik al eerder dacht: Ik moet genieten van mijn laatste dagen.

Gapend probeerde ik mijn ogen open te houden. Barbie en Brutus waren in een gesprek met onze stylisten wat we zouden dragen bij het interview.
Ik zat nog steeds op Lucas’ schoot naar de tv te kijken.
Telkens als mijn ogen dicht gleden, dwong ik ze weer open te gaan.
Maar ik was doodop.
Langzaam liet ik mijn hoofd op zijn borst zakken. Ik concentreerde me op zijn regelmatige hartslagen.
Bij die aanraking voelde ik elektrische schokjes overgaan, waar ik van huiverde.
Het laatste wat ik voelde was hoe twee zachte handen door mijn haren gleden.
Mijn bewustzijn gleed weg, en ik zakte een droomloze slaap.

* * *

Versuft werd ik wakker. Waar ben ik?
Nog een keer keek ik de kamer door. Juist.
Ik was in het Capitool. Gedoemd om te sterven.
Maar ik was toch niet in mijn bed in slaap gevallen?
Toen pas stroomden de herinneringen terug.
Hoe Lucas bij me was. Hoe hij me warm hield, en mijn haren streelde. Waarschijnlijk had hij me ook in mijn bed gelegd.
Als ik dit aan zo’n huppelkut bij mij thuis zou vertellen, lachte ze me zeker weten uit. Maar dit was de eerste keer dat ik zo dicht bij een jongen was. En de eerste keer dat vlinders met windkracht 13 door mijn buik vlogen.
Alleen kon dit niet. Ik was zo enorm fout bezig.
Ik was al helemaal niet het typ van ik-ben-verliefd-op-mijn-districtspartner-en-ga-dat-gebruiken-om-te-overleven.
Nee, zo was ik zeker niet.
Ik was nog steeds van plan het meisje met de kastanje bruine haren te helpen. Zonder Lucas.
Ik moest mijn gevoelens maar uitzetten. Als een soort schakelaar mijn vlinders plat leggen. Het vuur doven, en het zo proberen te houden.
Maar wie kon zijn hart voor de gek houden?

Reacties: