FanFic.nl

Heaven Tears

Hoofdstuk 2. - De boete

De dag van de boete begon te naderen. Dit kon je altijd merken aan de gezichten van de District inwoners. Ook was de spanning die er heerste duidelijk voelbaar. Niemand wisselde een woord over het feit wat President Snow had gezegd. Hoe lang was het nu geleden dat de derde Kwartskwelling was aangekondigd? Tsane had geen idee, de dagen waren een sleur en gingen allemaal uitzonderlijk traag voorbij. Dit had te maken met het feit dat niemand nog iets had om naar toe te leven. Hun kleine beetje hoop dat nog ergens in hun schuilde had het Capitool ook weten te bemachtigen en vernietigd. Er was niets waar het Capitool geen macht op had.

Het moment was daar, door de luidsprekers werd afgeroepen dat iedereen zich moest gaan terugtrekken in zijn of haar compartiment om zich klaar te maken voor de boete. Nukkig sjokte Tsane weg, opzoek naar Den die waarschijnlijk in hun compartiment zat te wachten. De compartimenten bestonden uit niets meer dan een bed en een grote kast. Deze waren afgescheiden van de andere doormiddel van gele gordijnen die oorspronkelijk wit hoorden te zijn. Tsane naderde haar compartiment en zag Den al op het bed zitten doorheen de scheur van een van de gordijnen. Hij speelde met enkele knikkers en had flink zijn schoenen uitgedaan. Iets wat niet vaak gebeurde.
“Hoi Den, flink van je dat je schoenen uit zijn.”� Met deze woorden kwam Tsane binnen en begon Den te glunderen. Net als ieder kind van tien is het voor hem ontzettend belangrijk wat anderen van hem vinden, en dan vooral de mensen waar hij naar opkijkt.
“Gaan we ons klaar maken voor de Boete?”� Tsane knikte, ze wou er het liefst vanal geen woorden aanvuil maken maar ze kon het niet zo laten hangen. Voor Den, hij moest geloven dat er nog ergens hoop was. Snel probeerde ze een glimlach op haar gezicht te krijgen wat min of meer lukte. Als haar ogen nu nog mee konden lachen dan was het compleet geweest.
“Hup, van het bed af jij, we hebben nog maar even om ons klaar te maken.”� Tsane deed Den een mooie zwarte broek aan en een klein hemdje dat in zijn broek gestopt werd. “Wat zie je er mooi uit, Den.”� De kleine jongen lachte en haalde toen twee gevlochten armbandjes te voorschijn. In elke armbandje was één bedeltje mee in vervlochten. Het was een elfje, haar moeder hield van elfjes, ze had een ketting met precies hetzelfde bedeltje. Deze had ze ook gedragen in de arena. De brok in Tsane haar keel werd groter en ze kreeg er geen zinnig woord meer uit.
“Ik heb deze gemaakt, doen we ze aan als ode aan mama?”� Er kwamen zoveel wijze woorden uit Den, soms kon Tsane het moeilijk geloven dat hij nog maar tien was.
“Het is heel erg mooi Den, we doen ze zeker aan. En ik beloof je dat ik ze niet snel uit ga doen.”� Ze stak haar arm uit en liet Den het armbandje vastmaken, vervolgens deed zij dit bij hem. Snel bond ze haar lange zwarte stijlen haren in een paardenstaart, voor de rest ging ze zich niet verkleden. De boete was voor haar geen blije bijeenkomst. De gong weerklonk waarop Tsane de hand van Den stevig vast nam.
“Kom Den, het is tijd voor de Boete.”�

“Vrouwen eerst!”� De Boete van dit jaar was heel anders dan de vorige. Het volkslied werd vluchtig afgespeeld, er werd geen film over het Capitool gedraaid en het opvallendste van al was dat er geen speech werd gehouden. Blijkbaar wouden ze geen kostbare tijd verspillen aan de Districten. Xia, de vrouw die instond voor ons District, grabbelde gretig in de bol opzoek naar het enige briefje dat er in zat. Haar grijze opgestoken haren wapperder in de wind, blijkbaar was grijs het nieuwe blond.
“Emily Catalano!”� Stilte. Het enige wat er te horen viel was het geruis van de bladeren door de wind, zachtjes bewegend op het ritme van de dood. “Kom kom, Emily Catalano. Je gaat je eigen District toch niet in de steek laten?”� De spot droop van haar stem af waardoor haar accent van het Capitool nog meer naar voren kwam.
“Ze is dood.”� Verslagen keek Xia naar de menigte. Met haar kaken opeen geklemd herhaalde Tsane het nog eens maar nu luider.
“Ze is dood, gedood door jullie. De spelen waren voor haar al vroeger begonnen.”� Xia bekeek Tsane eens goed. Vastberaden kruistte hun blikken. Zij had als wees ook genoeg haat jegens het Capitool in haar, kwaad kijken was niet zo een moeilijke opdracht. “En wie ben jij?”� Xia ging er niet op in, dat kon ook niet. Het was een schande dat het Capitool dit niet eens wist.
“Tsane Catalano.”�
“Drie keer raden dat jij haar dochter bent? Wel wel wel, dan is de eer aan jou. Kies de volgende tribuut maar uit. Wie mag van jou de gelukkige zijn om zich tijdens deze kwartskwelling in de arena te wagen en te vechten voor haar District?”� Deze wending had Tsane niet zien aankomen. De gedachten alleen al om iemand uit haar eigen District te moeten kiezen en de dood in te jagen was ondraaglijk. Nooit zou ze kunnen leven met dat gevoel, een moordenaar dat is wat het Capitool van haar zou maken en dit zonder ooit een voet in de arena te hebben gezet.
Haar hartslag klopte en haar handen begonnen te zweten waardoor het handje van Den haar ontglipte. Alles draaide en de kleuren werden ondraaglijk fel terwijl iedereen haar bang aankeek. De tranen sprongen haar in de ogen maar huilen deed ze niet. Dat ging ze het Capitool ook niet gunnen. Ze moest en ging sterk zijn. Met opgeheven hoofd en een vastberaden blik keek ze Xia aan. Diep vanbinnen brandde alles van de twijfel en de angst, ze wist al wat ze ging doen. Vanaf het moment dat alle woorden van Xia tot haar waren doorgedrongen had ze haar keuze gemaakt. Het probleem was, als je iets luidop zegt dan is het dus ook echt.
“Ik bied mezelf aan.”� Het was meer een fluistering dan echt geluid. Geamuseerd keek Xia Tsane aan vanonder haar grijze haren.
“Wat zei je schat?”�
“Ik bied mezelf aan!”� De zin was nauwelijks over haar lippen toen de vredebewakers haar vastgrepen en haar mee het podium op sleurde. Den barstte in tranen uit en riep zijn zus maar Tsane draaide haar niet om naar hem. Ze mocht geen zwakte tonen, voor mama, voor Den en voor heel District 8. Als ze dan toch ten onder zou gaan dan maar strijdend.
Toen Tsane daar stond op het podium bedacht ze zich dat ze haarzelf misschien toch beter had opgetut voor de boete. Nu stond ze hier in haar veel te grote losse poefbroek en een strak topje. Dat was dus geen goede indruk naar de sponsers toe en als ze kans wou maken om te winnen had ze die nodig. Haar ogen zochten vermoeid naar Den, het stelde haar iets of wat gerust toen ze zag dat hij bij Rauna stond. Ze was haar enige echte vriendin. Je kon nu niet zeggen dat ze een hele intieme band hadden maar ze begrepen elkaar zonder veel woorden. Het verdriet zat hoog bij Rauna en de tranen stonden in haar ogen maar ook zij hield haar sterk. De andere inwoners van District 8 werden onrustig, geen enkel woord kwam over hun lippen maar aan hun manier van doen zag je dat ze het niet eerlijk vonden. Ze waren ontzet door het feit dat Tsane een tribuut moest aanduiden en hierbij zelf de arena in ging.
Xia zelf ging maar door alsof er niets aan de hand was. Het kon natuurlijk zijn dat ze het gewoon niet door had, mensen die in het Capitool geboren waren kenden enkel het besef van emotionele waarde gekoppeld aan uiterlijkheden en materialisme.
“Tijd voor de mannen!”� In de grote glazen bol zaten welgeteld vier briefjes. District 8 was er trots op dat ze zoveel winnaars hadden en deze allemaal in de afgelopen twintig jaar. Met een beetje moeite kreeg Xia eindelijk een papiertje te pakken. Ze vouwde het open en streek het glad. Met een glimlach van oor tot oor kondigde ze iemand vrolijk zijn toekomstige dood aan.
“Jayden Frye!”� Tsane haar gezicht bleef strak terwijl haar ogen Jayden volgde. Ongeveer negen jaar geleden had hij de spelen gewonnen hij was toen veertien, nu was hij 23. Wat wil zeggen nog helemaal in de fleur van zijn leven en te jong om nog eens in de arena te moeten verschijnen. Zijn blik stond hol en zijn gezicht vlak: emotieloos.
Er was niemand die zijn plaats innam dus ging de boete door in een versnelling. Het lag er dik boven op, hoe sneller deze boete erop zat hoe beter voor het Capitool. Vanaf dit jaar was er een nieuwe procedure, alles stond in functie van het feit dat alle snel afgehandeld moest worden. Nog steeds geboeid werden ze in een auto gepropt op weg naar het station. De auto rook naar nieuw leer en het was verbazend zacht, niet zoals het leer van in District 8. Tsane liet alles maar aan haar voorbij gaan, ze kon het nog steeds niet vatten. Was het allemaal wel echt? Of zat ze gevangen in en nachtmerrie waar ze geen enkele controle en grip op had? Het enige wat ze met zekerheid kon denken was dat of het nu echt of niet was, dat ze sowieso in een nachtmerrie zat. Gevangen en gedoemd in de greep van het Capitool.

Reacties:

1 2

Pline zei op 27 juni 2012 - 12:18:
Wow
(meer woorden kan ik hier niet voor vinden)
xx

Jopie2 zei op 27 juni 2012 - 11:47:

mensen die in het Capitool geboren waren kenden enkel het besef van emotionele waarde gekoppeld aan uiterlijkheden en materialisme.

Ik denk niet dat je het nog beter had kunnen omschrijven
Waaaaah wat ongelofelijk gemeen van XIa om tegen Tsane te zeggen dat ze zelf iemand moest aanwijzen. Wat moedig van Tsane om zich aan te bieden. En wat zielig voor die arme kleine Den. Ze moet echt winnen. Hoor je me?! Dat moet!