FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Dierbaar

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom riep ik nu zo hard? En bovenal: waarom had ik Coliss als rugdekking vertrouwd? De zware voetstappen kozen mijn richting. Wat had ik anders kunnen verwachten? Ik griste het dossier van mijn familie mee en rende door het dooldof der gangen. Hijgend zetten de twee oude mannen van het Archief de achtervolging in.
Links een nieuwe gang in. In mijn haast stootte ik een hele bak papieren om. Dat was voor latere zorg. De vraag die nu de hele tijd door mijn hoofd bleef spoken was, waarom had Coliss mij verlaten? Die kus. Het dak. Had dat alleen maar iets voor mij betekend? Had het hem echt volledig koud gelaten? Waarom?
“Hé. Staan blijven jij!”�
Geen haar op mijn hoofd dat daar over piekerde.
“Dit is een bevel!”�
Die tweede stem kwam me bekend voor. Hij was zwaar met een vies rocheltje erin. Die stem klonk als…
“Meneer Dakote den Blosdam?”�
Plotseling bleef ik staan. De eerste persoon botste tegen me aan. Zijn bierbuik bleef nog even schommelen toen hij zijn vriend erbij riep.
“Hier zo, Dikato!”�
Ik werd rood tot ver achter mijn oren. Snel stopte ik het dossier onder mijn shirt toen de eerste medewerker even niet keek. Het was de vader van Dorine, die daar aan kwam strompelen.
“Charte?”�
“Meneer?”�
Als je goed luisterde kon je op dit moment de krekels horen tsjirpen. Onder mijn shirt voelde ik langzaam de papieren naar beneden zakken. Oh, als ze nu maar niet zouden vallen.
Ik stak mijn hand uit.
“Hoi Dikato.”�
Een glimlach brak door op zijn rimpelige, dikke gezicht. Hij pakte mijn hand vast. Deze onverwachte aanraking stelde me gerust. De vader van Dorine was hier. Dorine was een vriendin. Alles zou goed komen. Toen kneep Dikato nog harder in mijn hand, trok me naar voren, greep nu mijn beide handen en dwong me op de grond voor hem te knielen.
Shit, waarom had ik dit niet zien aankomen…

Mijn handen, die nu achterop mijn rug lagen, werden door zijn vriend geboeid. Ik voelde me alsof er een dier binnenin me opgesloten was, dat naar buiten wilde springen maar dat werd tegengehouden door de wanden van mijn lichaam. Ik kon geen kant op. Ik wilde schreeuwen maar wie zou me helpen? Coliss niet. Ik voelde me ongelofelijk vernederd terwijl ik daar zo op de koude grond lag. Gebruikt. Gebroken. Afgewezen.
Het gevoel van machteloosheid maakte me woest en opstandig. Ik bewoog hevig om de knevels rond mijn polsen af te schudden. Dikato trok ze nog steviger aan en ik schreeuwde het uit van de pijn. De touwen sneden door mijn broze huid. Ze kleurden rood. En met een harde duw werd ik door meneer Dakote van mijn knieën op de grond gesmeten. Dat was ik nu, een speelbal in hun vuile handen. De grond proefde naar vervlogen dromen. Ieder zetje was al genoeg om me om te laten vallen, om me te duwen in de kant die zij wilden. Vanbinnen schreeuwde ik bittere tranen maar ik liet niets merken. Ze mochten geen misbruik van me maken. Ik wilde niet nog meer vernederd worden. Ik sloot mijn ogen.
Een harde schop tegen mijn rechterslaap deed ze weer openen. Ik zag twee modderige schoenen. De veters hingen slap als dode slangen naast het oude leer. Het stonk er naar zweetvoeten. Als een mantra bleef ik de laatste tastbare woorden van mijn moeder in mijn hoofd herhalen:
“Voor mijn lieve, kleine meid. Wat word je toch groot.
Voor mijn lieve, kleine meid. Wat word je toch groot.
Voor mijn lieve, kleine meid. Wat word je toch groot.”�
Mijn lippen bewogen wel maar ik kon de woorden niet met ze delen. Dat wilde ik niet. Het gedicht van mijn moeder behoorde mij toe en zo bleef het.
Mijn hoofd bonkte harde slagen terwijl ik daar lag. De kou op de grond trok in mijn nek en de spiertjes daar verstarden. Alles deed pijn. Alles was beurs.
Ik kon Dikato en de andere Archiefmedewerker horen grinniken boven me. Ik luisterde niet mee toen Dikato aan hem vertelde wat ik was. De vernedering was al te groot. Een gelukszoekertje dat straf verdiende. Als ze eens wisten...
Ik hoorde de deur nog een keer opengaan. Pinnig tikten twee kleine hakjes over de vloer. Een paar vrouwenvoeten kwamen mijn richting uit. Ze hadden haar gebeld om mij op te halen. Ik wist het zeker. Voor de laatste keer sloot ik mijn ogen, hopend op een zachte afloop. De gedachte van een goed einde van dit avontuur had ik allang laten varen.
“Lieverd! Dikato! Waar zit je?”�
Meneer Dakotes gezicht verkleurde tot een rossig tintje.
“Oh, daar ben je mallerd. Je was je lunch vergeten. Ik ben hem zelf even gaan brengen want de meid was mijn oorbellen gaan ophalen van de juwelier. Het was nog een best eind lopen op mijn hakjes.”�
Dat was mevrouw Dakote. Ik kon haar nutteloze gekwebbel, dat ze te pas en te onpas overal rondstrooide, waarschijnlijk nog op kilometers afstand herkennen.
“Wist je dat ons districtkindje nog steeds niet naar beneden is gekomen om te ontbijten? Ze is vast nog moe. Het Capitool moet natuurlijk een verpletterende indruk op haar gemaakt hebben. Logisch dat je je nachtrust dan hard nodig hebt.”�
Ze giechelde kinderlijk. Ik had de behoefte om ook een lachje te slaken. Dikato was namelijk nu felrood geworden.
“Hé. Heeft er weer iemand ingebroken in het Archief? Was het weer die Coliss? Die verdient toch onderhand de doodstraf als jullie hem nog op één misdaad betrappen. Het is zijn verdiende loon.”�
Haar ogen waren nu op mij gericht. Wat jammer dat ze achter me stond en ik haar niet recht in haar zorgvuldig gepoederde gezicht kon aankijken.
“Nou ehm. Lieverd...”� probeerde haar man nog. Maar het was al te laat.
“Wacht eens even. Dit persoon dat hier op de grond ligt is geen jongen. Dit is een meisje.”�
Haar felpaarse lakschoentjes scheerden rakelings langs het document in mijn shirt. Gelukkig zat het er nog steeds.
Ik keek op en zag nu Dakota in volle glorie staan in een neonpaarse kokerrok. De mode was grillig.
“Ieeeeeeeee!”�
Dakota herkende me meteen en zette het op een krijsen. Wat hield ik toch van dit soort momenten. Ze gilde en gilde maar door. Haar man stapte naar voren en probeerde een hand op haar schouder te leggen terwijl de andere man in deze ruimte een beetje beduusd naar het schouwspel staarde. De moeder van Dorine sloeg zijn hand meteen weg en gaf hem daarbij een gevaarlijke krab met haar lange nagels die nog in de modekleur van gisteren geschilderd waren.
“Hoe… Hoe durf je?! HOE KUN JE!”� Ze verhief haar stem toen hij haar wilde onderbreken. Woedend raasde ze verder.
“Ik, ik dacht dat dit ónze droom was om een gelukszoekertje een tweede kans te gunnen. Dat wilde we toch allebei?!”�
Dikato wilde antwoord geven en ik lachte. Mannen, ze snappen niks van retorische vragen.
“Charte was waarschijnlijk op zoek naar informatie over haar familie of over haar district. Als ik dat eerder had geweten, had ik je bevolen haar te helpen.”�
Voorzichtig gingen ze door haar knieën om mij een handje te geven. Langzaam maar zeker hielp ze me overeind. Ze maakte mijn armen los en ik kon weer vrij bewegen.
“Dit had ik niet achter je gezocht, Dikato Dakote! En ga me niet flauwe smoesje proberen te verkopen over dat je haar niet hebt herkend. Dat pik ik niet. Dit was de druppel. Jij komt het huis niet meer in!”�
Woest stevende ze weg gevaarlijk wiebelend op haar hakjes terwijl ze mij achter zich aan trok.
“Dat zal hem leren van mijn dierbaren af te blijven.”� Mompelde ze kwaad terwijl ze de grote poort voor me openhield.
Ik was kennelijk nu een dierbare voor haar. Dat vond ik dan wel weer lief.

Reacties: