FanFic.nl

Scherven

Tell me a lie

Waar ze het recht wel niet vandaan haalde. Waar ze geweest was. Wie ze wel niet dacht dat ze was. Dat ze maar niet moest denken dat ze ooit nog van haar kamer af zou komen. Hoe ze aan de naaldhakken kwam. Als ze maar niet dacht dat er nog eten voor haar gekookt zou worden. Dat ze zelf maar moest zorgen dat de scherven opgeruimd werden. Waar ze geweest was. Waar ze het recht wel niet vandaan haalde.
Haar moeder bleef maar schreeuwen, aan één stuk door, slingerde honderden verwijten naar het hoofd van haar dochter. Alle opgekropte emoties vonden hun weg naar buiten in de vorm van woorden. Haar gezicht liep knalrood aan en af en toe spetterde er druppeltjes speeksel achter de woorden aan. Om ze te accentueren. Als Jody maar niet dacht dat ze zoiets nog een keer kon flikken.
Het meisje dacht eigenlijk helemaal niets. Ze staarde naar de scherven, niet-begrijpend. Joy was verdwenen en had niets achtergelaten dan een meisje, jong en onschuldig, overdonderd door het verlies van haar papa. Jody staarde naar de scherven. Ze begreep niet waar ze vandaan kwamen. Ze snapte niet waarom haar moeder schreeuwde. Ze snapte niet wat ze misdaan had. Ze had niets misdaan. Ze wilde weten waar haar papa was. Waarom was hij er niet om mama te kalmeren? Waarom lag de vaas überhaupt aan scherven? Ze kon zich niet eens herinneren dat er een vaas in haar kamer stond. Waar had haar moeder het over? Voorzichtig keek ze op. Het rode gezicht van de vrouw zag er angstaanjagend uit, maar het deed haar niets. Het riep enkel vragen op. Het was te ver weg, alsof het gezicht in een ander universum stond te schreeuwen en te spetteren. Niet dat het geraas niet hard klonk in Jody’s oren, maar het was hard op een rare manier en alles was raar en het klopte gewoon niet. Iets klopte niet en dat iets begon met de afwezigheid van papa. ‘Waar is papa?’ vroeg ze met een klein stemmetje. De vrouw begon alleen maar harder te schreeuwen, haar nog meer verwijten te maken. ‘Hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat je vader helemaal niet meer terugkomt? Hoeveel jaren moeten er verstrijken voor je dat begrijpt?’ Een scheldtirade. Jody snapte het niet. Het was haar nooit uitgelegd waarom papa weg was. Het was haar nooit uitgelegd.
Schuldbewust vestigde ze haar bruine ogen weer op de scherven van de vaas. Mama was boos en papa was weg. Het waren net puzzelstukjes, losse puzzelstukjes, maar ze wist niet hoe ze die in elkaar moest passen. Ergens moest ze de bouwtekening hebben. Ze had de puzzel al eerder gemaakt. Ze wist alleen niet meer waar ze de tekening gelaten had en ook niet waar alle andere stukjes waren. Mama bleef maar schreeuwen. Het leek eindeloos door te gaan, tot er een einde aan kwam en mama de deur achter zich dichtsmeet en de trap af stormde. Jody bleef achter in haar kamer, nog steeds niet begrijpend wat er gebeurd was. Ze wachtte enkele minuten, liep toen op haar tenen achter haar moeder aan de trap af. Er klopte iets niet aan haar tenen. Ze waren te groot en de nageltjes waren roodgelakt. Jody snapte het niet, maar ze ging dapper achter haar moeder aan. De woonkamer in, waar mama op de bank zat. Haar ogen waren rood.
‘Mama?’ vroeg Jody onschuldig. ‘Mama?’
De vrouw keek op, beschuldigend, boos, maar ze herkende haar dochter in het meisje in de kamer. Haar dochter, die ze zolang niet meer gezien had. Haar dochter, die ze niet verwacht had ooit opnieuw in de ogen te kunnen kijken. Jody.
‘Mama, waarom komt papa niet thuis?’
De vrouw schudde haar hoofd. Jody liep naar haar toe en hees zichzelf op de bank naast haar moeder. Ze keek de vrouw van opzij aan, beet op haar lip. Haar moeder huilde. Puzzelstukje. Rode ogen. Papa.
‘Papa komt wel thuis,’ beloofde ze haar moeder met zachte stem. De vrouw schudde opnieuw haar hoofd en keek haar dochter aan, heel eventjes. Iets in de ogen van het meisje schrok haar af. Het was haar dochter, maar het was ook alsof ze op het punt stond om zichzelf weer kwijt te raken. De vastberadenheid die langzaam weggedrongen werd door de wanhoop. Nee, smeekte de vrouw. Nee, alsjeblieft.
‘Papa komt thuis,’ zei Jody en er was al een harde ondertoon hoorbaar in de kinderstem.
‘Nee, lieverd…’ Mama legde haar hand op Jody’s arm, maar daar moest het meisje niets van hebben. Ze sloeg van zich af, sprong op, trapte tegen de tafel en kromp ineen van de pijn. ‘Hij komt wel terug!’ riep ze. ‘Hij komt wel terug!’ Haar stem sloeg over en de tranen prikten achter haar ogen. Ze had lang niet gehuild. Ze kon zich niet herinneren hoelang het geleden was dat ze voor het laatst gehuild had. Haar traanbuizen waren dicht geroest. De pijn had hen afgesloten, wetend dat ze anders zouden overstromen, Jody zouden doen verdrinken in haar eigen tranen, of andere doemscenario’s die in praktijk niet eens erg bevonden zouden worden. Toch verweerde het lichaam zich ertegen. Het duurde lang, het ging moeizaam en Jody haatte het gevoel van de tranen die zich ondanks de roest een weg naar buiten baanden. Ze wilde niet huilen. Ze wilde alleen maar papa.
‘Jody,’ zei moeder met troostende stem. ‘Jody, het komt wel goed, het is niet erg. Rustig maar.’ Het meisje keek op. De tranen rolden nog niet. Ze waren nog bezig zich op te hopen in haar ogen, voor haar hoornvlies, waardoor ze wazig zag en weigerde te knipperen omdat ze dan zouden vallen. Alsof ze er dan aan toe zou geven.
‘Hij komt terug,’ verzekerde ze haar moeder opnieuw. Ze verzekerde het zichzelf. Papa moest terugkomen. Mama schudde haar hoofd. ‘Nee, lieverd.’ Ze haalde haar hand over Jody’s haar. ‘Nee.’ De paardenstaart, uitgezakt, maar toch zelfgemaakt. Het brak de vrouw op. Niet huilen, vertelde ze zichzelf. Niet huilen.
Jody keek haar aan, met de tranen in haar ogen maar nog steeds niet op haar wangen. Ze keek haar moeder aan, smekend, en verzocht haar de woorden te herhalen, te bevestigen: ‘Papa komt terug.’ De vrouw haalde de hand uit het haar van haar dochter en ontkende opnieuw. ‘Nee,’ zei ze. ‘Hij komt niet terug.’
Jody keek haar aan, heel even, een fractie van een seconde. Niet dat de ogen de vrouw daarna niet meer aankeken. Niet dat de tranen weg waren. Wel de smekende blik. Wel haar dochter. Jody. Het was weg. Papa was weg en hij had Jody met zich meegenomen. De ogen waren leeg, zonder pijn maar vooral zonder vreugde. Moe. Lusteloos. Zonder emotie en bovenal onverschillig. Het maakte het meisje niet meer uit. Ze kende haar naam niet meer, haar moeder niet meer. Ze was veranderd en ze wist het en moeder wist het. En toen werd het oogcontact verbroken.
Joy knipperde met haar ogen en nam daarmee voorgoed afscheid van Jody.

Reacties: