FanFic.nl

Obscurus

-Pueri et Puelae-

Gregorio trok de banden nog een extra keer aan. Ik schreeuwde het uit van de pijn en viel op mijn knieën in het afgelegen steegje in de buitenste ring van de stad. Hij grijnsde. Ik had er tenslotte zelf om gevraagd. Op de smoezelige rok, die voor de doordeweekse dagen was bedoeld, verscheen langzaam maar zeker een grote moddervlek. Vloeken was een zonde. En ik was de laatste tijd al zo vaak te biecht gegaan, ik kon die man niet meer zien of horen. Ik besloot dus maar om even hard op mijn tong te bijten. Die pijn was niets vergeleken met de schreeuwende steken onder mijn lijfje. Mijn borsten waren nu plat tegen mijn lichaam aangedrukt met de oude linten van mijn moeder. De pijn zou nog de hele dag duren maar het was het waard. Zelfs de straf van moeder, Susanna, als ze erachter kwam dat mijn rok flink besmeurd was, viel in het niets hierbij.
Ik bleef maar in mijn hoofd herhalen dat deze helse pijn het waard zou zijn als ik eindelijk het klooster zou zien, terwijl Greg me nog steeds grijnzend me omhoog hielp.
“Laat dat!”�
“Jij wilde dat ik hielp”� schamperde mijn beste straatvriend terwijl hij een strik in de linten legde zodat ze goed vast bleven.
“Je hebt me anders nooit horen vragen om zo ruw te zijn”� kaatste ik terug.
Hij gooide een stel oude vodden naar me toe.
“Vangen, schone!”�”�
Ik legde mijn hoofd in mijn nek en gaf hem mijn meest sarcastische blik. Dat had hij verdiend. Ik jaagde de vieze, oude straathond weg, die al de hele tijd ons belangstellend gadesloeg. Ik had even afzondering nodig. Dit hoefde die hond en zelfs mijn beste vriend niet te zien.
“Niet kijken, coquin”� schold ik.
“Natuurlijk, ma belle. Ik zal mijn handen voor mijn gezicht houden maar voor mijn ogen sta ik niet in.”�
Ik gaf hem een schop en jaagde hem lachend het straatje uit. Zelf schoot ik het oude schuurtje van jacques* Andrien in. Mijn rok verving ik gauw voor een van Gregs oude broeken. Dat zat zo veel beter. Zijn jasje trok ik voorzichtig over mijn hoofd. Het rook naar hem. Door die sterke geur was ik even niet met mijn hoofd bij de kleren. De pijnscheuten die door mijn lichamen sidderden toen ik mijn armen optilde, kwamen zodoende later pas als een harde klap. Ongemakkelijk wankelde ik naar de dichtstbijzijnde hooibaal. Het was donker in dit stalletje maar toch wist ik een jute koord te ontfutselen. Ik bond het om mijn roodbruine lokken. Een knotje zat nu stevig op mijn hoofd. Ik sloeg mezelf een paar keer stevig in mijn gezicht. Iudith Bartmacre was deze dag een kerel.

“C’est merveilleux!”� riep Gregorio gelijk uit toen ik hem toestemming had gegeven om weer te kijken. “Je ziet er echt uit als een jongeman. Zonder baardgroei weliswaar, zowel op de kin als in de keel waarschijnlijk. Ik zeg dat jij klaar bent om een kijkje te gaan nemen bij het klooster. Zal ik deze jongedame... eh.. jongeheer...”� Hij gaf me een schalkse knipoog.
“... eh... jongeheer vergezellen op zijn tocht?”�
Ik stak mijn tong naar hem uit. We wisten allebei dat hij een grondige hekel aan kloosters had en hij mijn interesse niet deelde. Ik was gefascineerd door die enorme gebouwen en dat vrome leven. Misschien wel omdat het voor mij als vrouw onmogelijk was om daar als jezelf binnen te treden.
Ik begon te lopen naar de pas gestichte abdij van mijn geboorteplaats Cí®teaux. Moeder zou me missen bij het eten maar dat kon me nu niet van deze tocht weerhouden. Ik zou gaan.
Ik.
Iudith.
Een vrouw.
Ik zou het nieuwe klooster zien.
Het was het eerste klooster van de nieuwe beweging van Cisterciënzers. Het was armoedig gevestigd midden op een open plek van het bos. Maar ik had er vertrouwen in. In Robert van Molesme, haar stichter en vooral in het klooster zelf. De bouw was nog maar net afgerond en toch ging ik al even kijken. Het was eigenlijk best raar dat zo’n zondig kind als ik zo’n grote fascinatie voor het vrome leven van monniken had.
Ik sloeg de weg naar het bos in. Gregorio keek me na. En toen ik bijna tussen de bomen was verdwenen, riep hij me nog na:
“Benen uit elkaar, ma belle! Jongens huppelen niet!”�


---------------------------------------------------------------------------------------------------------
*boer
Ik hoop dat het verhaal een beetje te volgen is. Zeg het gerust als het iets duidelijker moet.

Reacties: