FanFic.nl

Scherven

I want

Ze was mooi. Ze was een pracht van een kind, en dat zei hij niet alleen omdat ze zijn dochter was. Hij zei het omdat het waar was. Iedereen zag het, behalve Joy zelf. Niet dat ze ermee zat. Ze wist dat ze met haar uiterlijk kon krijgen wat ze wilde hebben, alles wat ze maar wilde hebben. Alles wat Joy wilde hebben. Alles wat Jody nooit aan durfde te raken.
De jongens hingen aan haar lippen. Figuurlijk, altijd. Letterlijk, als ze de kans kregen. Meestal gaf ze de kans wel. Het liefst gevolgd door een gesponsord nachtje in een warm bed, zodat ze niet naar huis hoefde. Ze stond erom bekend en de meesten lieten haar met rust, in de weet of in de verwachting niet aan haar eisen te kunnen voldoen. Zij vond het prima. Er waren weinig jongens die haar lastigvielen. Degenen die wel om haar aandacht vroegen, gaven haar er altijd iets voor in ruil. Er was er één die steeds terugkwam. Bijna elk weekend, daarna ook doordeweeks. Hij zocht haar op als ze op straat was, als ze op school was - al was ze daar nauwelijks. Overal zocht hij haar op, behalve thuis. Nooit thuis. Thuis bestond niet en dat beviel Joy.
Thuis bestond niet. Niet voor Joy en niet voor Paul.
Ze had wel stukjes van Paul thuis liggen. Ze droeg ook stukjes. Niet echt van hem. Niet zijn vlees of zijn bloed of zijn haar. Dingen die hij haar gaf. Een ring, een fles drank voor als ze het ’s ochtends koud zou hebben. Meestal werd ze wakker naast hem. Dan bekeek hij haar en dan bekeek zij hem en dan zei hij dat ze mooi was. Dan wist ze dat ze meer van hem zou krijgen. Dat ze alles zou krijgen wat Joys hartje begeerde.
Het was ook zo.
Hij gaf haar alles. En dan lagen ze daar zo, in zijn kamer, want hij woonde op zichzelf, onder zijn lakens die hij nooit verschoonde. Hij keek naar haar en hij zei haar dat ze mooi was. Ze glimlachte, maar zei niets terug. Ze vond hem niet mooi. Hij was ook helemaal niet mooi. Hij kwam eerder in de buurt van lelijk.
‘Ik hou van je,’ fluisterde hij.
Haar glimlach stierf weg.
Ik hou van je.
Nee, dacht ze. Ik niet van jou, dacht ze. Je liegt. Ze wist niet of hij loog, maar ze wilde dat hij loog. Ze wilde dat hij er een grapje van maakte en dat hij zijn excuses aan zou bieden. Desnoods wilde ze dat hij boos werd omdat ze geen antwoord gaf en dat hij haar uit zijn huis gooide. Hij deed het niet. Hij lag daar gewoon, staarde naar haar. De afwachting drukte op haar schouders, maar ze weigerde antwoord te geven.
Joy was niet in staat tot liefhebben. Joy was niet in staat tot dromen en niet tot liefhebben. Niet tot leven. Niet tot emoties. Paul verpestte het. Hij verpestte alles. De nachten, de feestjes, de keren dat ze samen gelachen hadden. Alles, met die paar woorden, aan flarden. Haar wereldje werd stuk geslagen. Scherven, duizenden scherven. Kapot. Joys wereldje stortte in. Het was ironisch. Ze had zo weinig mogelijk in haar wereldje toegelaten. Ze had haar verwachtingen tot rond het nulpunt laten zakken. Ze had alles opgegeven en leefde voor de nachten, voor de momenten waarop ze zichzelf kon zijn omdat het niemand iets uitmaakte. De momenten waarop iedereen zoveel verdovende middelen door hun circulatiesysteem had kolken dat niemand meer iets voelde. Geen emoties meer, bij niemand. Dan was ze plotseling heel normaal en wilde mensen haar en voelde ze zich gewild. Maar nooit emoties, nooit ook maar de geringste emotie.
Ik hou van je.
Nee, dacht ze. Nee, nee, nee.
‘Nee,’ fluisterde ze. Hij glimlachte.
Ze wilde hem slaan. Recht tussen zijn benen, waar het de meeste pijn zou doen.
Waar haalde hij het lef vandaan?
‘Jawel,’ fluisterde hij, ‘maar dat geeft niet.’
‘Nee,’ zei Joy en ze sloeg de deken van zich af, griste haar kleding van de grond, schoot het aan en maakte aanstalten de kamer te verlaten.
‘Wacht,’ beval hij haar. ‘Alsjeblieft, het spijt me.’
Ze keek hem aan, schudde haar hoofd, liet toen de deurkruk los en ging op het bed zitten. Ze zuchtte, en tegelijkertijd merkte ze dat het haar al niet meer uitmaakte. Hij was gewoon een jongen, of een man, ze wist het niet. Maar meer dan dat was hij niet. Hij deed er niet toe. Als ze wegging, nu, of straks, dan hoefde ze hem nooit meer te zien. Niet als ze dat niet wilde. Het maakte niet uit wat hij zei of wat hij voelde. Ze had er niets mee te maken. Ze kon zo weglopen. Het deed er niet toe. ‘Ik heb honger,’ zei ze, wetend dat hij ontbijt voor haar zou maken. Of lunch. Ze wist niet hoe laat het was. Ze wist niet welke dag het was. Het interesseerde haar niet. Ze wilde eten en dat was het. En eten zou ze krijgen, dus het was goed.
Hij riep haar na enkele minuten al met de mededeling dat hij een boterham voor haar had gemaakt. Een echte romanticus, dacht ze. Een boterham. Ze volgde de stem naar de keuken en vond Paul aan het kleine tafeltje dat er stond, twee borden erop, brood en een pak kaas. Meer was er niet in huis. Paul was niet zo huiselijk. Joy ook niet. Ze at het brood zonder iets te proeven, zonder erbij na te denken. Op de automatische piloot. Hij keek naar haar, nam haar in zich op, probeerde een glimlach te verbergen. Het lukte niet. Joy merkte het niet. Ze at. Hij at. Hij keek en zij niet. Hij maakte haar eten. Zij sliep in zijn bed, met hem. Om daarna naar huis te gaan en hem compleet te vergeten. Ze kwam alleen voor het eten en de warme dekens, dat wist hij maar al te goed. Ze wisten het allebei. Iedereen wist het. De rest interesseerde haar niet. Niets interesseerde haar. Joy was niet in staat om te voelen. Niet echt.
Ze at.

Reacties: