FanFic.nl

Heaven Tears

Hoofdstuk 3. - Onderweg

De conducteur blies op zijn fluitje, het signaal dat de deuren gingen sluiten en de trein ging vertrekken. De tributen, Xia en hun mentor, wie dit jaar Blake Umbsprith was zaten al in de trein. Door het feit dat er voor de rest niemand het zich kon permitteren om naar het Capitool te reizen was deze procedure geheel nutteloos.
Tsane stond aan het raam, haar hart was leeg en geblokkeerd. Ze had uit eigen belang een muur rond haar hart gebouwd. Al het verdriet en pijn kon ze nu niet aan, deze moest ze nu maar inslikken en bewaren voor een andere keer. Of ze daar daar nog de kans voor zou krijgen wist ze niet, maar nu moest ze sterk zijn. Jayden stond naast haar en keek als eerste weg toen de oude gebouwen van het stad langzaam afnamen en veranderden in groene gebergtes. Tsane zelf wou haar blik niet afweren, van zodra ze dit zou doen dan zou het definitief zijn. Nu kon ze zich nog herinneren hoe District 8 er, vanuit de kleine ronde ramen van de trein, had uitgezien.
Zonder enige waarschuwen legde Jayden zijn hand op Tsane haar schouder en draaide haar om zodat ze recht in zijn gezicht keek. Tsane was een beetje verschrokken maar beet op haar lip om een kleine gil te onderdrukken. Jayden zijn bruine warrige haren waren kort geknipt en zagen er een beetje verwaarloosd uit net zoals de stoppels op zijn kin en boven zijn lip. Er lag een koude blik in zijn donkere ogen met licht grijze puntjes, en zijn gelaatstrekken waren hard.
Tsane wist dat hij eigenlijk ontzettend lief was, dit had ze ook zo ervaren door elk jaar opnieuw naar de hongerspelen te kijken. Ondanks deze geruststellende gedachten bleef ze geschokt over zijn uitdrukking die koud, kil en emotieloos was.
“Tsane was het hé?”� Het was meer een retorische vraag, het begin van een gesprek. Zonder antwoord ging hij verder. “Kom maar mee, we kunnen het best naar de gezamenlijke coupé gaan. Xia en Blake zitten daar al op ons te wachten.”�

Ze zaten er inderdaad al, Xia en Blake. Jayden had zich in de zetel tegenover hen gezet en knikte naar Tsane dat ze naast hem mocht gaan zitten. Ook dit leer was opmerkelijk zacht en terwijl Tsane haar ogen nog te kijk liet aan al het moois van het Capitool dat deze kamer vulde, begon Blake het gesprek.
Tsane haar blik viel vooral op de gordijnen, ze waren bloedrood en in het goud waren er onderaan mooie krullen en bogen op geborduurd. Zelf had ze nog nooit in de fabriek moeten werken maar ze herkende het meteen. De gordijnen die hier te min werden gedaan tussen al die andere dingen in de kamer en ‘maar’ gordijnen waren, hadden mensen bloed zweet en tranen gekost. Hoe meer Tsane te zien kreeg hoe meer het besef bij haar naar binnen sijpelde over het feit wat voor macht het Capitool had.
“Luister je ook Tsane?”� Een kleine blos verscheen op Tsane haar wangen. Betrapt.
“Sorry, ik was even, ... nou ja, hier is alles zo ...”� Ze kon het niet echt verwoorden, of wou ze het niet? Een compliment over het Capitool dat over haar lippen zou komen, nee dat wou ze niet. Gelukkig snelde Jayden haar te hulp en gaf Tsane een zacht kneepje in haar hand.
“Het is haar eerste keer hier, ik denk dat het allemaal nog een beetje overdonderend is.”� Het gezicht van Blake had nog steeds dezelfde woeste blik maar in zijn ogen schuilde iets anders. Tsane kon er niet goed aan uit maar het was een signaal dat hij ook maar een mens was. Ze wist uit ervaring dat Blake een echte vechter was, zelf had hij de Hongerspelen op een topsnelheid overleeft. Hij stond er ook voor bekend dat hij de beste mentor was die tributen uit 8 konden krijgen. Dit door zijn vechtlust, eigen wil en slimme onderhandelingen, hij kon goed over weg met sponsors. Maar door zijn eigen wil wou hij alleen maar mentor zijn als de tributen hem aanstonden en enige kans vertoonde om winnaars te worden. Dat was al een paar keer door Tsane haar hoofd geschoten, Blake wou ons per se, ziet hij in mij dan ook ergens een winnaar verschuild?
“Sorry.”� Zei Tsane nog eens, deze tweede verontschuldiging verkreeg echter een grijns op Blake zijn gezicht. Hierna ging hij verder, net alsof er niets gebeurd was.
“Goed, wat ik net dus al zei is dat het een gevaarlijke Hongerspelen wordt. Het is voor iedereen de tweede keer dat hij of zij in de Arena terecht komt. Iedereen heeft ondertussen ook wel door hoe het Capitool te werk gaat,”� zijn blik gleed van Jayden naar Tsane waar die even bleef rusten voordat hij terug verder ging. Precies alsof hij haar reactie ging observeren en analyseren om tenslotte een conclusie te trekken die niet altijd juist was. Uit ervaring wist Blake dat hij een tribuut niet mocht onderschatten. Maar een eerste indruk kon nooit kwaad. “Dit vertel ik jullie allemaal omdat ik wil dat jullie vechten. Jij Jayden bent nog jong en goed in vorm, je was al jong toen je won. Nu ben je ouder en zou het jou eigenlijk makkelijker af moeten gaan.”� Hij stopte even om adem te nemen, hierdoor trilde zijn rosse snorharen een beetje. Tsane voelde dat het nu aan haar was, het werd allemaal zo serieus. Was ze nu nog maar in District 8 dan had ze samen met haar vriendin gelachen om zijn trillende snor.
“Tsane, als jij echt de dochter van je moeder bent en haar bloed in jouw stroomt dan kan je ook vechten. Ook heeft je moeder je het een en ander geleerd voor het geval je ooit de arena in zou moeten, is het niet?”� Ze dacht aan al die momenten dat haar moeder met haar was gaan jagen, haar strikken leerde zetten, wonden liet verzorgen, leerde welke planten en bessen eetbaar waren. Ja, haar moeder had haar veel geleerd.
“Ze heeft me wel enkele dingen geleerd ja,”� en dan in een impulsieve bui zei Tsane wat ze zich al eerder af had gevraagd. “Waarom wou je dit jaar mentor zijn? Geloof je in ons?”� Haar gelaatstrekken had ze onder controle en hield ze in de plooi maar haar ogen spraken boekdelen, wie haar een beetje kende kon er alles in af lezen. Ze fonkelde en zochten naar een klein beetje hoop. Als hij in haar zou geloven zou ze dit zelf misschien ook meer gaan doen. Blake keek van Jayden naar Tsane.
“Je bent recht voor raap, dat is al een goede instelling. Hmm, ik wou jullie omdat ik het gevoel heb dat het dit jaar geen verloren zaak is.”� De laatste klanken van Blake zijn stem weergalmen doorheen de coupé. “Zoals je waarschijnlijk al was opgevallen, kies ik mijn tributen uit als ik ze wil begeleiden. En dat wil ik bij jullie, de Hongerspelen is dit jaar het sensatie van het Capitool en ze gaan er alles aan doen om het zo bloederig mogelijk te maken. Het is niet voor niets de derde Kwartskwelling. Daarom denk ik dat jullie ook de meeste kans hebben met mij als mentor.”� Wat Tsane het liefst wou horen zei hij niet. Toch gaf hij haar een sprankeltje hoop ze knikte bijna onzichtbaar en keek hem vastberaden aan.
“Dan zullen wij ervoor zorgen dat je een goede keuze hebt gemaakt om onze mentor te willen zijn.”� Blijkbaar werkte deze woorden inspirerend naar Jayden toe want hij verzette zich in de zetel en keek van mij naar Blake.
“Dat zullen we zeker, wat is het plan?”� Deze vechtlust was voor de tributen van District 8 de inleiding van de Hongerspelen. Samen met hun woorden gingen ze daden verrichten die ze met geen enkele mogelijkheid meer op papier zouden durven schrijven.

Reacties: