FanFic.nl

Scherven

Everything about you

Het duurde niet lang voor ze zich realiseerde dat ze in plaats van drank en een boterham ook geld kon vragen voor haar lichaam. Het gebeurde heel onschuldig, ze kreeg het gewoon aangeboden. Ze stemde in en het beviel haar wel. Zo kon ze haar eigen drank kopen en hoefde ze niet te teren op de slappe witte wijn van haar moeder of de veel te zoete cocktails die haar klanten haar toeschoven. Paul was furieus toen ze hem de eerste keer om cash vroeg. Hij snapte het niet. Hij weigerde het te geloven, ook al wist hij dat het er allang aan had zitten komen. Uiteindelijk droeg hij eraan bij. Uiteindelijk betaalde hij haar. Omdat hij van haar hield, vertelde hij zichzelf. Omdat hij wilde dat ze veilig was en wist dat ze bij hem veiliger was dan bij anderen. Vertelde hij zichzelf.
Omdat hij het ervoor over had.
Zij vond het prima, zolang hij haar niet meer vertelde dat hij van haar hield. Zolang hij haar betaalde. En dat deed hij. Dat deden ze allemaal.
Haar moeder wist het. Ze wist het niet, maar ze vermoedde het. Haar dochter begon in merkkleding rond te lopen, was steeds minder vaak thuis. Werd steeds afstandelijker. Ze was goed in wat ze deed. Ze was ervoor geboren. Een vrouw met de leeftijd van een meisje. Een vrouw zonder geweten, zonder gevoelens, zonder emoties. Ze had nooit spijt van wat ze deed. Ze zou er ook nooit spijt van hebben.
Het was perfect.
‘Waarom doe je dit?’ vroeg Paul haar op een kille oktoberochtend, toen hij haar de bankbiljetten toestak. Ze haalde haar schouders op. ‘Zo houd ik er ook nog wat aan over.’ Hij deed zijn best zijn gezicht niet te vertrekken. Hij deed zijn best om neutraal te blijven kijken, niet te laten zien dat ze hem kwetste. Hij wist het, hij wist het al die tijd al. Altijd al. De hoop was altijd gebleven.
‘Mis je het nooit?’
‘Wat?’
‘Gewoon. Iemand die van je houdt.’
‘Nee.’
Nee. Joy wist niet hoe het was om geliefd te worden. Er was nooit iemand geweest die van haar gehouden had, onvoorwaardelijk. Nooit iemand die geen eisen aan haar stelde, niemand die er altijd voor haar zou zijn. Verliefde mensen wilden altijd iets in ruil voor hun liefde. Seks, kussen, knuffels en conversaties. Liefde, in het ergste geval.
Ze hield er niet van. Ze deed eraan mee, om geld te verdienen en alle andere dingen die ze wilde hebben. Meer niet.
‘Denk erover na,’ fluisterde hij. Hij was blond, donkerblond. ’s Zomers waren zijn haren lichter dan in ’s winters. Zijn ogen waren blauw, donkerblauw. Ze schudde haar hoofd. Haar ogen waren dof. Ze was er niet bij met haar hoofd. Ze was er nooit bij.
Paul vroeg zich af waarom hij het nog probeerde.
Het meisje draaide hem de rug toe en liep naar de deur, opende deze en stapte erdoorheen zonder achterom te kijken. ‘Als je je bedenkt -’ riep hij haar na, maar het sluiten van zijn voordeur weerhield hem ervan zijn zin af te maken. Hij snapte het niet.
Zij snapte het ook niet. Ze liep over straat, over de stoep, ze had het koud. Ze wilde dat hij er niet weer over begonnen was. Het was zo lang geleden geweest, ze had gehoopt dat hij het vergeten was.
Hij was het niet vergeten. Zij ook niet. Hij was er weer over begonnen en zij wilde er niets van weten. Ze betrapte zichzelf erop dat ze niet eens wist hoe oud hij was. Hoe kon ze dat niet weten? Ze wist het niet.
Ze wilde het niet weten.
Het was koud op straat, ze voelde de bankbiljetten kriebelen aan de binnenkant van haar beha. Zonder erbij na te denken, zonder het zich überhaupt te realiseren, liep ze een slijterij binnen. De dikke man achter de kassa kende haar. Iedereen kende haar. Hij schoof een fles wodka over de toonbank zonder dat er een woord gesproken werd. Ze legde één van Pauls biljetten neer, zonder dat er een woord gewisseld werd. Ze pakte de fles op en had de eerste slok al naar binnen gewerkt voor ze de winkel uit was.
Warmte. Haar warmte. Haar liefde. Nee, Paul, ik mis het niet, dacht ze. Ik heb mijn eigen liefde, mijn eigen onvoorwaardelijke liefde, zonder eisen, zonder tegenprestaties. De drank was altijd wel ergens te vinden.
Ze slenterde verder, de straten door, niet wetend waar ze heen ging, wetend dat het toch niet uitmaakte. Ze wist niet hoeveel tijd er verstreek. Het interesseerde haar niet. Ze zag dat mensen haar aankeken, ze wist dat mensen haar veroordeelden. Ze glimlachte bij het idee dat de halve wereld tegen haar was, en de andere helft aan haar voeten lag. Ze hoefde maar bij Paul aan te bellen en hij zou haar alles geven wat haar hartje begeerde. Keer op keer op keer. Hij wel. Voor haar wel.
Andere mensen niet. Andere mensen nooit.
Wat deed ze eigenlijk op straat? Thuis was het veel warmer. Moeder hoorde toch op haar werk te zijn en oma was dood. Niet dat dat haar interesseerde, maar het betekende in elk geval dat die haar niet thuis op zat te wachten. En haar moeder ook niet - die keek wel uit. Dat waren haar de glasscherven niet waard.
Naar huis dan maar. Misschien stond er nog wel wijn in de koelkast, kon ze zich die ook toe-eigenen voor haar moeder thuiskwam. Kon vast geen kwaad. Of wel. Maakte niet uit.
Vlak bij haar huis waren ze bezig met het bouwen van het één of ander. De bouwvakkers vloten naar haar, riepen haar na. Ze glimlachte. Die mannen deden hun best brood op de plank te krijgen. Die mannen wisten dat als ze ontslagen zouden worden, ze in de goot zouden eindigen. Ze dachten dat meisjes nafluiten hen iets op zou leveren. Ze glimlachte. Voor het eerst sinds tijden, sinds jaren - voor het eerst voelde Joy een gevoel van trots in zich opwellen. Zij zorgde voor zichzelf. De halve stad keek haar na vanwege de manier waarop, maar dat hield niet weg dat zij haar eigen geld verdiende. Ze had niemand nodig. Ze had niets nodig. Ze kon voor zichzelf zorgen, en ze werd er nog voor geëerd ook. Ze wist dat de mannen onderling over haar spraken. Ze wist dat ze haar wilden.
Ze glimlachte. Voor het eerst in Joy’s heugenis was het een oprechte glimlach.
Haar witte tanden schitterden in het zonlicht.
Ze was mooi.

Reacties: