FanFic.nl

Harry Potter One-shots

Always

Ik durfde niet verder te lopen, niet verder door de troep, de puinhoop van wat er over was van het eens zo mooie huis. Bang voor wat er achter de deur was, bang voor de gevolgen, voor het onomkeerbare, aarzelde ik. Ik wilde me omdraaien, hard wegrennen, nooit meer stoppen, ik wilde dat alles ophield. Maar ik moest verder. Ik kon niet anders, omdraaien zou niets oplossen. Ik moest en zou zekerheid hebben, dit kon niet gebeurd zijn! Ik bleef stilstaan, keek om me heen. Totaal verwoest. Kapot. Niks meer was er over. Zouden ze nog tijd hebben gehad zich te verdedigen? Een paar seconden konden het verschil maken… En toch, al zouden ze zich verdedigd hebben, zou het enig verschil maken? Heeft iemand het ooit overleefd, als hij het eenmaal op je gemunt had? Maar ik had gesmeekt, hoop toegevoegd aan deze zo hopeloos lijkende situatie. Ik had het niet zomaar geaccepteerd zoals het was. Ik heb mijn best gedaan voor haar, alleen voor haar. Angst verspreidde zich vanuit mijn hart door mijn hele lichaam, tot in het puntje van mijn tenen. Ik moest hier weg, dit was niet gebeurd! Ik wilde dit niet zien, niet meemaken, niet voelen!
Toen stond ik voor de half open deur, veel eerder dan ik zou willen. Ik moest er alleen nog een zacht duwtje tegenaan geven. Maar juist die simpele handeling, leek te moeilijk. Ik kon het niet. Ik wilde het niet. Onwillekeurig moest ik denken aan vroeger. Aan betere tijden, hoopvolle tijden. Babygehuil scheurde me los uit het verleden en bracht me naar het heden. Babygehuil. Dat was het geluid waar ik op wachtte, wat me enige hoop gaf. De angst werd verdrongen door nieuwe moed, waarmee mijn lichaam zich vulde. Langzaam, heel langzaam strekte zich een hand voor me uit, als van een ander. Mijn vingertoppen raakten het gladde hout. Ik voelde de houtnerven onder mijn vingers glijden. Al mijn kracht verzamelend, duwde ik de deur langzaam open.
Daar lag ze. Op de grond, met de schim van doodsangst nog op in haar groene ogen. Haar gezicht, zo mooi en ongeschonden, alsof er niets gebeurd was. Maar er was wel wat gebeurd, iets vreselijks. Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, niet na wat ik had gedaan. Had proberen te doen. Ik kon het niet aanzien, ik was verdoofd van de pijn. Pijn die elk vezeltje van mijn lichaam doorboorde. Ik zakte in elkaar, dit kon niet waar zijn. Niet zij! Alsjeblieft, niet zij!
Tranen stroomden geruisloos over mijn wangen en vormden zonder dat ik het merkte kleine spoortjes over mijn wangen. Ik was het stadium van verdriet ver voorbij. Mijn ziel scheurde uiteen bij de aanblik van haar op de grond.
Langzaam kroop ik naar haar toe, ik wilde haar troost, getroost worden. Ik wilde haar horen zeggen dat alles wel goed zou komen… Voorzichtig nam ik haar in mijn armen, en nam me onmiddellijk voor haar nooit, nooit meer los te laten. Ik zou hier voor altijd blijven zitten, en niets dat me ooit nog zou kunnen stoppen van haar te houden, haar los te laten. Want ik, Severus Sneep, hield na al die jaren nog steeds van haar, Lily Potter.

Reacties: