Hoofdcategorieën
Home » One Direction » One Direction one shots. <3 » Harry one shot #1 : Je hebt alles verpest.
One Direction one shots. <3
Harry one shot #1 : Je hebt alles verpest.
Mijn leven was perfect op dit moment. Ik had alles wat ik wilde: een geweldig vriendje, Harry Styles nog wel, leuke vrienden en verder geen problemen. Dus ik heb besloten om vanavond met Harry eens gezellig samen een film te kijken. Als ik dat haal, want ik heb vanavond nog een feest, we zijn beiden niet vaak thuis om tijd met elkaar door te brengen.
Ik doe mijn haar in een slordige paardenstaart, werk mijn make-up een beetje bij en stommel de trap af. Ik schenk voor mezelf een glas cola in en werp een blik op de keukenklok. Het is bijna half acht, Harry zal zo wel terugkomen van de opnamestudio.
Tot die tijd zet ik de TV aan en relax een beetje op de bank. Ik heb niks interessants aangetrokken, gewoon een grijze joggingbroek met een vestje erop. Harry zegt dat hij me dat leuker vind staan dan dat ik helemaal opgetut ben. Ik vraag me af of hij dat wel meent.
De deurbel gaat. Ik trek mijn felroze adidas vestje recht en loop naar de voordeur. Als ik hem openzwaai, staat Harry daar.
Hij lacht breed als hij me ziet. Een rij perfecte, witte tanden glinsteren in het laatste zonlicht van de dag. Zijn sprekende, groene ogen lachen mee.
Als ik dit zie, fleur ik zelf ook helemaal op. Ik val hem om zijn nek en hij lacht: 'Plannen voor vanavond?' Met die diepe, hese stem die onweerstaanbaar wordt door langzaam te spreken.
'Ja, wat dacht je van een film kijken?'
'Mij best. Wat had je in gedachten?'
'Kies jij maar. Hé, ik moet wel vroeger weg. Ik heb nog een feest van een vriendin die 18 wordt.'
'Is prima, als we in ieder geval nog maar wat tijd kunnen doorbrengen met zijn tweetjes.'
Ik knik en we lopen naar binnen. 'Wil je wat drinken?' roep ik vanuit de keuken. Hij roept terug dat ik niets voor hem hoefde in te schenken. Zelf hoef ik ook niks, dus loop ik weer terug naar de woonkamer en nestel mezelf naast hem op de bank.
'Al een film gevonden?'
'Nou, eerlijk gezegd wou ik gewoon met je praten...'
'Waarover?'
'Gewoon, over... Ja.'
'Oh nou, oke ga je gang. Hoe ging het in de studio?'
Terwijl ik dit vroeg, lichtte zijn gezicht op. 'Het was super! We hebben veel lol gehad.'
Ik lach. 'Vertel.'
Hij begint te vertellen. Hij vertelt dat het weer een superleuke dag met de jongens was geweest, en dat ze veel hebben gelachen. 'Ik snap niet hoe Zayn zo gemakkelijk die hoge noten kan zingen, als ik dat doe moet iemand me eerst op mijn kont sla voordat het me lukt,' eindigt hij zijn verhaal.
Ik lach en kijk op de klok die boven de TV hangt. 'Ik moet nu naar dat feest, anders kom ik te laat.'
Hij trekt één wenkbrauw op. 'Nu al? Het is pas half negen en we hebben net een uurtje gepraat.' Ja, alsof ik daar wat aan kan doen.
'Sorry. Morgen heb ik toch alle tijd voor je?'
'Dat is niet hetzelfde.'
'Wat bedoel je? Ja sorry Harry, maar ik kan dat feest echt niet afzeggen hoor.' Ik zie hem slikken. 'We brengen nooit tijd met elkaar door, en í¡ls we eens tijd hebben moet jij weer weg?' Hij begint boos te worden.
'Ik kan er niks aan doen, oké? Ik moet nu echt gaan.' Ik stamp naar de gang en trek mijn jas aan. Als ik de deur open wil doen, grijpt hij ruw mijn pols beet. 'WAT WIL JE NOU?!' snauw ik. 'DAT JIJ EENS EEN KEER THUISBLIJFT!' Hij spuugt de woorden naar me toe, in mijn gezicht. Ik snap niet waarom hier zo'n drama over wordt gemaakt, ik kan niet eens normaal naar een feest gaan? 'Ik kom. Op tijd. Terug.' Ik beheers mezelf net op tijd.
'Vergeet het maar.'
Dat was de druppel.
'Oké, dan ga ik wel bij mijn vriendin wonen. We zijn klaar, Harry. Je hebt alles verpest.' Bij die laatste woorden springen de tranen in mijn ogen en ik smijt de deur voor zijn neus dicht.
Ik begin te rennen. Steeds sneller en sneller. Ik hoor iemand mijn naam roepen, ver achter me. Harry, waarschijnlijk. Maar dat kan me niet schelen, ik ren door. Totdat de grond opeens sneller dichterbij komt. Ik voel een stekende pijn in mijn hoofd. Dan wordt alles zwart.
Ik word wakker in een witte kamer, het ruikt er naar die smerige, sterke tandarts/ziekenhuis geur. Ik knipper met mijn ogen en kijk omlaag. Juist. Ik lig in een ziekenhuisbed. In mijn hand zit een infuus, en als ik aan mijn hoofd voel, voel ik stof. Verband dus.
Naast me zit een jongen die ik vaag herken. Bruine krullen, groene ogen met een persoonlijkheid, een prachtige lach. Zonder dat ik kan protesteren kust hij mijn voorhoofd. 'Hoe is het?'
Oh, ik herken hem. Ik had hem gister gedumpt, niet? Of was het andersom?
'Slecht. Waarom ben jij eigenlijk hier?' vraag ik nors.
Hij slaat zijn ogen neer. 'Ik was je gister achterna gerend. Ik vond je op de stoep, bewusteloos. Je had een diepe wond in de hoofd. Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld.'
Ik herinner me flarden, maar niet scherp genoeg om alles precies te herinneren. Ergens ben ik hem dankbaar. Als hij me niet achterna was gerend, was ik nu misschien wel dood geweest.
'Dankjewel,' zeg ik, en ik knijp in zijn hand met al mijn kracht. Wat niet al te veel is.
Hij lacht me toe. 'Ik ben blij dat ik je gered heb. Samen?'
'Voor altijd.' Zeg ik.
Hij leunt naar me toe en kust me zachtjes op mijn lippen. Ik frunnik aan een draadje in mijn arm. 'Wat is dit?'
'Slaapmiddel,' zegt hij, een beetje met een verdrietige ondertoon.
Voordat ik antwoord kan geven of me kan verroeren, zak ik weg in een diepe slaap. Zo één waarvan je denkt nooit meer wakker te worden.
Reacties:
Mooi, ook erg goed geschreven!!!!