FanFic.nl

Prompts /shots / ...

Levi (De Hongerspelen)

Een knal.

Het was gedaan, de strijd was voorbij.
Levi had zichzelf opgeofferd zodat ik zou overleven.
Ik had niemand vermoord, toch leefde ik nog.
Toch was ik de winnaar.
Het deed pijn. Ik zag het lichaam van Levi op de grond liggen.
Hij was al gewond van het gevecht met de jongen uit district vier. Toen die ook gestorven was had hij zijn mes in zijn eigen hart gestoken.
Een steek ging door het mijne, ik viel op mijn knieën en schreeuwde zijn naam. Tranen stroomden over mijn wangen.
Ik kon er niets meer aan doen.
Dertien dagen lang had hij me beschermd, wetend dat ik niemand kon doden, dat ik veel liever zelf zou sterven dan dat ik iemand zou moeten doden.
Nu leefde ik nog, maar was hij gestorven.
Nu leefde ik nog, maar waren er drieëntwintig andere kinderen gestorven. Voor het Capitool, voor mij. Want ik was de winnaar.
Dat hadden ze niet verdient.
Dat had ik niet verdient.

Een geluid. Een hoovercraft. Er kwam een ladder naar beneden. Ik werd eraan vastgekluisterd. De vlucht naar het trainingscenter verliep in stilte. Er werden wel dingen gezegd maar ik hoorde het niet. Ik wou het niet horen.
Daar aangekomen kwam Felicia, mijn styliste, me omhelzen en wenste ze me proficiat. Na Felicia gaven nog vele andere mensen mij een knuffel of een hand. Allemaal zeiden ze proficiat tegen me. Ik hoorde het niet. Ik knikte enkel zo nu en dan.
Al die tijd speelden er zich een paar momenten na elkaar in mijn hoofd af.
Toen ik Levi bij de boete op het scherm zag, zo zelfverzekerd dat hij naar voor kwam. Een trotse blik in zijn ogen. Een vastberaden blik in zijn ogen.
De eerste keer dat ik hem ontmoet had, in het trainingscenter, we hadden samen getraind, hij kwam uit district twee, ik uit twaalf. Meteen was er een soort klik toen we elkaar zagen.
Levi die mij beschermde tegen de anderen, tegen zijn vrienden.
Levi die ervoor zorgde dat ik voldoende at.
Levi die me dicht tegen hem aan nam toen het koud werd in de arena.
Levi die me troostte toen ik terug dacht aan thuis.
Levi die mij vlak voor het laatste gevecht een knuffel gegeven had en in mijn oor fluisterde dat hij van mij hield.
Levi die het mes in zijn eigen hart stak.
De amper te verstane fluistering voor hij stierf.
“Ik hou van je Lena.”�
De holle blik in zijn ogen.
Dit bleef ik voor me zien.
Het wou niet weggaan.
Het zou niet weggaan.
Het mocht niet weggaan.
Hoe zou ik verder leven met het idee dat hij voor me gestorven is.
Zou ik ooit nog van iemand kunnen houden?
Zou ik ooit nog van iemand willen houden?
Wetend dat er iemand is die op me wacht.
Wanneer zou ik bij hem kunnen zijn?

Dat zou mijn bijdrage aan de hongerspelen zijn.
Mijn bijdrage aan de opstand.
Mijn bijdrage aan het spel waar men met levens speelt.
Ik wil niet meer spelen.
Ik wil enkel slapen.
Ik wil sterven.

Knal

Reacties: