FanFic.nl

Prompts /shots / ...

Ilana en Marohe (De Hongerspelen)

Ilana liep de trap naar beneden.
Ze was helemaal opgemaakt voor wat de mooiste dag van haar leven zou zijn. Een prachtig bloedrood kleed met een parelmoer detail ter hoogte van de borst.
Eronder droeg ze hakjes, gebroken wit, ook al zag je ze niet door de lengte van het kleed.
Haar blonde lokken hingen los opgestoken over haar schouders.
Iedereen draaide zich naar haar om.
Ze hoorde een paar mensen ‘wow’ fluisteren. Anderen stonden haar gewoon met open mond aan te staren. Haar beste vriendinnen stonden te huilen.
Dit was haar dag.
Dit was de dag waarop ze zou trouwen met de man van haar dromen.
Ze was slechts zeventien, maar hier in het Capitool was dat normaal. Niemand keek raar als een zeventien jarig meisje trouwde. Of toch niet als het ware liefde was.

Als ze onder aan de trap was nam haar vader haar hand om haar naar voor te begeleiden.
De hele tijd bleef ze glimlachen.
Ze was met die lach opgestaan. Nee, ze liep met die lach rond sinds Marohe haar ten huwelijk gevraagd had.
Alles was in een recordtempo geregeld, zelf hadden ze niets moeten doen. Hun ouders hadden alles voor hen gedaan.

Vooraan aangekomen gaf haar vader haar door aan Marohe. Ook hij had zijn prachtige glimlach op zijn gezicht en in zijn zwarte smoking met rode das zag hij er gewoon sexy uit.
Hij hield het graag simpel, in tegenstelling tot veel andere mensen uit het Capitool, dat maakt hem zo uniek.
President Snow begon met het huwelijk. Soms hield hij zich ook met zo een dingen bezig, dat was goed voor zijn imago.
“Het doet me deugd om te zien dat er in deze moeilijke tijden, tijden van oorlog, ook nog plaats is voor liefde. Liefde tussen twee jonge mensen. Liefde zo sterk dat ze zich aan elkaar willen binden.”� Begon hij de ceremonie. Ja, er was oorlog, maar vandaag even niet, voor ons toch niet.
Nu zouden we genieten van het leven en morgen zouden we weer kijken hoe we moesten overleven.
Nu zouden we even terug ons zorgeloze leventje leiden. Want, wat anderen ook denken, de mensen in het Capitool zijn zich wel bewust van de problemen, ze gaan er enkel anders mee om.
Ze willen niet blijven stilstaan bij de slechte kant van het leven maar willen genieten van alles wat ze hebben. Als dat ervoor zorgt dat ze materialistisch worden is het maar zo. Maar ze blijven wel altijd optimistisch. Dat is een kracht van de mensen in het Capitool.

Het was tijd om het jawoord te geven en mijn zusjes begonnen te huilen van blijdschap.
Even leek het erop dat mijn moeder zou flauwvallen. Haar kleine meisje wordt groot en daar heeft ze wel wat moeite mee. Mijn vader nam haar stevig vast en kon zelf een snik niet onderdrukken.
Wat hou ik toch van mijn fantastische overdramatische familie.
Marohe legde zijn arm rond mijn middel en trok me zachtjes naar hem toe.
Ik sloot mijn ogen toen zijn lippen de mijne raakten. De mensen rond ons begonnen te applaudisseren en ik voelde mijn wangen rood worden. Toch genoot ik van de kus, ik kon voelen dat hij van me hield. Dat hij blij was dat deze dag er was. Dat hij nu het liefst met me alleen zou zijn.
Een traantje van geluk rolde over mijn gezicht. Marohe ving het op met een kus. We draaiden ons naar de mensen in de zaal.
Iedereen lachte, hier en daar waren er mensen aan het huilen, sommigen probeerden dat te voorkomen, maar ik was hier samen met de mensen waar ik van hield en met de man waar ik van hield.
“Dames en heren, ik stel u voor, Marohe en Ilana Oliasno.”�

Vandaag, voor één dag, is mijn leven perfect.
Morgen kan het instorten.
Morgen mag het oorlog zijn.
Maar vandaag kunnen ze me niet meer afnemen.
Vandaag is van mij.
Van mij en Marohe.

Reacties: