FanFic.nl

Blending in, or standing out

Audition

Na de lunchpauze had Emily nergens anders meer aandacht voor dan haar auditie die ’s middags op het programma stond. Hoe langer ze erover nadacht, hoe meer spijt ze kreeg van haar belofte om te komen.
‘Je weet dondersgoed wat er gebeurt als je voor een publiek moet zingen…’ Dacht ze terwijl ze naar het muzieklokaal liep. Onwillekeurig kwam er een herinnering naar boven waar ze altijd aan moest denken in situaties als deze.
Ze was tien jaar en ze zat aan de piano in de woonkamer. Zachtjes, zodat niemand het hoorde, speelde ze een moeilijk stuk ter voorbereiding op de les van die middag.
“Dat was fout, opnieuw.”� Zei haar vader achter haar met zijn strenge stem. Met trillende handen probeerde ze het nog een keer, maar door haar angst om het verkeerd te doen, legde ze teveel druk op haar spel en klonk het nog slechter dan daarvoor.
“Jezus Emily, zelfs Peter had dat nog beter gekund. Waarom betalen we ons blauw aan die lessen van je als je er toch niks aan schijnt te hebben?”�
Ze schudde haar hoofd in een poging de herinnering kwijt te raken maar zoals altijd bleef hij hangen, samen met al die andere momenten dat haar vader haar had afgekraakt. Dankzij hem had het nog jaren gekost voor ze hoorbaar piano durfde te spelen, maar nog steeds niet voor een publiek. En nu stond ze hier, klaar om het te proberen. Ze vloekte zacht toen ze het lokaal binnenliep en de groep zag zitten. Ze was verrast toen ze Mr. Schuester zag bij het bord. Hij liep naar haar toe en zei vrolijk:
“Emily, dus je bent toch gekomen, ik hoorde het van Artie. Hartstikke fijn dat je erbij wil, heb je iets voorbereid?”�
Ze schudde haar hoofd en zei aarzelend:
“Nee, maar er is wel een nummer dat ik kan spelen.”�
“Perfect! Oké jongens dit is Emily Parker en ze gaat… Welk nummer ga je doen?”� Vroeg hij en Emily antwoordde:
“Boston, van Augustana.”�
Mr. Schuester trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van die onverwachte keuze, maar zei toch enthousiast:
“Veel succes!”�
“Uhm, Mr. Schuester? Is het goed als ik piano speel? Dan voel ik me wat meer op mijn gemak snapt u…”�
“Ja, natuurlijk. Ga zitten.”� Hij wuifde met zijn hand naar de man met een baard en bril die achter de piano zat. Die knikte, stond op en Emily nam plaats. Ze liet haar tas afglijden en in een flits dacht ze aan gisteravond, toen ze hier in haar eentje had gezeten.
‘Denk daar gewoon aan, doe alsof je helemaal alleen bent en let niet op de rest…’ Onwillekeurig keek ze toch even naar de groep en voelde dat ze rood werd.
“Waarom begint ze niet, is ze zo slecht?”� Fluisterde Rachel hoorbaar tegen Finn en Puck gaf een schop tegen de leuning van haar stoel. Ze draaide zich verontwaardigd om en deed haar mond open om hem op hoge poten te vragen waar dat vandaan kwam, toen heldere pianoklanken haar abrupt het zwijgen oplegden.
(http://www.youtube.com/watch?v=INuS80qe_qU)
Ze merkte dat ze los kwam tijdens het nummer maar ze durfde de groep nog steeds niet aan te kijken. Haar stem werd luider, nog niet zo goed als wanneer ze alleen was, maar al een stuk beter dan ze verwacht had. Terwijl ze speelde, dacht ze aan haar ouders, aan Peter en aan de verhuizing. Daarom was dit liedje speciaal voor haar, het deed haar denken aan hoe opgelucht ze was toen ze eindelijk te horen kreeg dat alles beter zou worden op een andere plek.
“Boston… where no one knows my name.”� Ze liet de laatste klanken wegsterven en nu pas voelde ze dat haar wangen gloeiden. Emily slikte terwijl ze voorzichtig een blik op de groep wierp. Rachel en Finn zaten haar met open monden aan te staren, net als Mr. Schuester.
‘Was ik zo slecht?’ Schoot onmiddellijk door haar hoofd, maar toen begon de leraar te klappen en riep lachend:
“Wauw Emily, dat was fantastisch! Dat noem ik nou zingen met gevoel, geweldig ook dat hese randje in je stem, echt prachtig! Welkom bij New Directions!”�
Ze glimlachte en terwijl de adrenaline nog door haar lichaam suisde, stond ze op en wilde achterin naast Puck plaatsnemen, toen Rachel haar hand opstak.
“Sorry Mr. Schue, maar ze kan er niet bijkomen.”� Emily bevroor in haar bewegingen en staarde het meisje aan. Oude onzekerheden grepen haar bij de keel en het was alsof haar hart in haar hoofd bonkte.
“En waarom dan niet Rachel?”� Vroeg Mr. Schue vermoeid.
“Ze kan toch niet tijdens regionals achter een piano gaan zitten, ze moet voor een publiek kunnen optreden zonder al die…poespas.”�
“Poespas?”� Vroeg Emily scherp en de hele groep keek van haar naar Rachel alsof ze een tenniswedstrijd volgden.
“Poespas ja. Ik durf te wedden dat je niet hier en nu, zonder enig instrument, iets voor ons kan zingen. Toe dan.”� Zei ze en ze gebaarde met haar hand toen Emily niet direct reageerde.
“Dit is belachelijk, ik heb net toch al gezongen?”� Zei ze uiteindelijk en ze keek hulpeloos naar Puck, die zijn schouders ophaalde.
“Inderdaad Rachel en ze zong heel erg goed, maar je hebt wel een punt. Emily waarom durf je niet zonder een instrument te zingen?”� Vroeg Mr. Schue.
Iedereen keek haar aan, wat het er nou niet bepaald gemakkelijker op maakte. Ze schraapte haar keel en schuifelde met haar voet terwijl ze mompelde:
“Geen idee, ik vind het gewoon niet zo prettig.”�
“Dat snap ik best, maar we moeten er wel aan gaan werken als je mee wil doen tijdens Regionals.”�
“Mr. Schue, denkt u niet dat de fanfare beter is voor iemand als Emily?”� Vroeg Rachel en Emily hief met een ruk haar hoofd op en keek haar boos aan terwijl ze antwoordde:
“Ja hoor, met een piano in de fanfare. Wat is er Rachel, bang dat ik je ‘sterrengloed’ ga stelen?”�
‘Ha, in de roos!’ Dacht ze triomfantelijk terwijl ze toekeek hoe de bijna zwarte ogen van Rachel zich eerst verwijdden tot schoteltjesformaat en daarna weer vernauwden tot spleetjes. Haastig vervolgde ze:
“Jij wil er gewoon niemand meer bij hebben. Ik dacht juist dat, omdat jullie nou niet echt goed bekend staan hier op school, een grotere groep misschien wat meer indruk zou maken.”�
“Precies, dus welkom Emily.”� Zei Mr. Schue snel, voordat Rachel daarop kon reageren. Haastig nam ze plaats naast Puck, die haar grijnzend aankeek. Zodra Mr. Schuester aan zijn monoloog over duetten was begonnen, zei hij fluisterend:
“Nice touch van die sterren. Ik wist wel dat je erbij zou komen.”�
“Ook niet zonder slag of stoot.”� Mompelde Emily terug terwijl ze met een half oor naar het verhaal van de leraar voorin luisterde.
“Wat maakt dat nou uit? Je was hartstikke goed en je zit er nu toch gewoon bij?”�
“Oké jongens, even aandacht alsjeblieft. Ik heb hier een groepsnummer voor vandaag, jullie kennen het vast allemaal.”� Schue begon bladmuziek uit te delen en zodra iedereen de titel zag, klonk er gejoel en gelach in het muzieklokaal. Emily kreeg het als laatste maar wist toen al welk nummer het was.
“Use Somebody van Kings of Leon, jawel!”� Riep Mr. Schue enthousiast. Uiteraard was Rachel de eerste die haar hand opstak. Zonder een antwoord af te wachten, ging ze voor de groep staan, klapte in haar handen en zei:
“Ik vind het een heel mooi nummer Mr. Schue maar denkt u niet dat het wat heftig is voor Regionals?”�
“Wie zegt dat het voor Regionals is?”� Vroeg de leraar verbaasd.
“En zo heftig is het toch niet? We hebben Kiss ook gedaan, dat is heavy metal...”� Bromde Puck.
“Maar dit is een rocknummer! Top 40!”�
“Wie zegt dat dat geen goede muziek is?”� Vroeg Emily verbaasd. Rachel rolde met haar ogen en zei geïrriteerd:
“Dat zei ik helemaal niet.”�
“Zo klonk het anders wel.”�
“Ik bedoel dat een Broadway nummer veel beter op z’n plaats zou zijn om...”�
“Bedankt Rachel voor die opbouwende kritiek maar ik denk juist dat een lekker rocknummer onze stembanden wat losser maakt. Ik neem dus aan dat jij vandaag geen solo wil? Santana, wil jij het proberen?”�
Rachel stond met open mond en haar handen in haar zij nog steeds in het midden van het lokaal en het was duidelijk dat ze het maar niks vond dat ze gepasseerd werd. Santana, een cheerleader met zwart haar, mokka-kleurige huid en felle zwarte ogen, zei verveeld:
“Sorry Mr. Schue maar zo’n hees nummer is niet goed voor mijn Adele stem.”�
“O juist, oké, Tina wil jij...”�
Het gothic meisje schudde zonder iets te zeggen haar hoofd.
“Meiden wat is dit? Kunnen jullie niet tegen een beetje rock?”�
Emily staarde verbijsterd naar de drie meisjes. Als ze niet zo’n podiumangst had, zou ze meteen ja hebben gezegd. KOL was een van haar favoriete bands.
“Waarom doen de jongens het niet? Rock is sowieso meer een mannending.”� Zei de blonde cheerleader.
“Dat is waar Quinn, veel mannen hebben...”�
Maar Emily hoorde niks meer. De naam bleef in haar hoofd bonzen en net op dat moment draaide Quinn zich om en keek haar een paar seconden lang recht aan met een gezicht waarvan geen enkele emotie viel af te lezen. Emily slikte, ze herkende het meisje.
Zomerkamp, vier jaar geleden. Ze was net dertien en de maatschappelijk werkster had het een goed idee geleken als Emily een zomer lekker kind kon zijn. Van dat idee kwam nauwelijks iets terecht aangezien het meisje alleen maar kon denken aan de scheiding van nauwelijks een jaar terug en aan haar moeder die daar niet overheen kon komen. Toch ging ze, met veel tegenzin weliswaar, naar een muziekkamp voor drie weken. Ondanks het feit dat haar hoofd vol zat met dingen die je niet zou verwachten bij een 13-jarige, had ze het ontzettend naar haar zin. Iedere dag werd er muziek gemaakt en doordat haar vader niet in de buurt was, beleefde Emily er zowaar lol aan. Echte vriendinnetjes maakte ze er niet, al lag ze ook niet slecht in de groep. Ze hield zich gewoon een beetje afzijdig. Tot ze op een avond in gesprek raakte met een meisje van haar leeftijd, met blond haar en bruine ogen. Ze heette Quinn Fabray en de twee hadden het bijzonder goed met elkaar kunnen vinden. Quinn heette eigenlijk Lucy, zo vertelde ze, maar daar werd ze haar huidige school zo mee gepest dat ze haar tweede naam had aangenomen. Ze had een mollig postuur en Emily had zich veilig gevoeld, wat versterkt werd door het verhaal van Lucy. Voordat ze zichzelf kon tegenhouden, vertelde ze alles wat er gebeurd was aan het meisje dat ze nauwelijks kende. Wellicht werd die plotselinge golf van gepraat geholpen door de gedachte aan het feit dat de kans zeer klein was dat ze elkaar ooit weer zouden zien.
En nu zaten ze hier elkaar aan te staren. Emily wist niet zeker of Quinn haar herkende en besloot te doen alsof dit de eerste keer was dat ze haar zag. Ze trok een wenkbrauw op en Quinn draaide zich langzaam weer om in haar stoel. Ondertussen was Mr. Schuester klaar met zijn verhaal over hoe de meiden deze week een rocknummer moesten zingen om te bewijzen dat het niet alleen een mannending was.
Rachel, die nog steeds voor de groep stond, protesteerde luid.
“Ik verpest mijn stem met dat hese gedoe!”� Riep ze verontwaardigd en Emily rolde met haar ogen. Helaas zag Rachel dat en ze voegde er hatelijk aan toe:
“Niet iedereen heeft zo’n poliepstem als jij.”�
“En niet iedereen is zo’n egocentrische zangvogel als jij.”� Kaatste Emily terug en ze zag hoe een paar mensen grinnikten om haar opmerking. Finn draaide zich om en keek haar boos aan.
“Wat is jouw probleem?”� Vroeg hij dreigend.
“Niks, maar zij begon.”� Antwoordde Emily kalm. Het was duidelijk dat Finn dat niet kon weerleggen maar hij keek haar nog even met gefronste wenkbrauwen aan, voordat hij zijn aandacht weer op Mr. Schue vestigde.
“En wat doen de jongens dan deze week?”�
“Jullie mogen de meiden helpen om hun mannelijke kant te ontdekken.”�
Die opmerking zorgde voor een lawine aan kritiek van de dames, inclusief Kurt, die stuk voor stuk riepen dat ze geen potten waren, waardoor Santana woedend overeind sprong. Mr. Schue sloeg zijn handen voor zijn gezicht en gebaarde dat iedereen moest gaan zitten.
“Oké dames, ik begrijp het. Luister, het idee erachter is dat ik wil zien dat jullie wat stoerder worden, jullie grootste angsten aangaan.”�
“Been there done that.”� Mompelde Emily en Puck grinnikte.
“Dus, vorm tweetallen, oefen een rocknummer en breng dat volgende week ten gehore.”� Na nog wat gesputter van de meisjes werden er toch paren gevormd. Emily slikte en bleef zitten terwijl Finn en Rachel onmiddellijk ideeën begonnen uit te wisselen, Quinn en Sam naast elkaar gingen zitten en hoe in nauwelijks een halve minuut tijd alle jongens bezet waren. Behalve eentje.
“Nou, dan blijven jij en ik dus over.”� Zei Puck en hij haalde een boek met bladmuziek uit zijn tas, getiteld ‘Rock of the Ages’ en gaf het aan haar. Het zat vol vlekken en losse bladen vielen eruit.
“Ja, het is een oudje maar er staat echt super goede muziek in!”� Zei hij verdedigend terwijl Emily er voorzichtig doorheen bladerde. Ze was verbaasd toen ze de aantekeningen in een slordig handschrift bij de nummers zag staan. Ze fronste haar wenkbrauwen en wilde het net weer teruggeven toen haar telefoon trilde in haar zak. Puck was inmiddels bij Santana en Brittaney gaan zitten om ‘zijn guns’ the showen en er zat verder niemand bij haar in de buurt. Haastig pakte ze haar telefoon en opende met bange voorgevoelens het berichtje van Kate.
‘Em kom je vanmiddag? Hij heeft weer zo’n dag en we krijgen hem niet rustig. Xx’
Ze zuchtte en keek even naar Puck die nog steeds druk in gesprek verwikkeld was met de cheerleaders. Ze had eigenlijk geen zin om naar haar broer te gaan en al helemaal niet als die een pesthumeur had. Ze typte vlug een antwoord.
‘Puzzel en muziek werken niet?’
‘Nee, niets. Alleen jij zou werken.’
Emily kreunde zacht en onwillekeurig streek ze over haar nauwelijks genezen blauwe oog. Ze wist dat ze niet echt een keuze had maar toch had ze er op dit moment alles voor gegeven om niet te hoeven gaan. Emily was niet snel bang maar haar voor haar broer was ze een geval apart. Iemand legde een warme hand op haar schouder en ze schrok zo dat de bladmuziek die op haar schoot had gelegen, in de lucht vloog toen ze opsprong. Ze draaide zich om en zag Puck haar een beetje verbaasd aankijken.
“Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Heb je al iets gevonden?”� Hij bukte zich en begon de losse vellen papier op te rapen en Emily, die hevig bloosde van schaamte, hielp hem.
“N-nee, ik denk dat we eh... dat ik er nog even over na moet denken.”�
Hij keek haar onderzoekend aan en besloot om niet te zeggen dat hij stiekem het sms’je over haar schouder had meegelezen. Voor wie of wat zou alleen Emily werken?
‘Ja, voor seks maar ze heeft nooit iets gezegd over een vriend.’ Dacht hij wrokkig terwijl hij de bladzijdes weer terug stopte in het boek. Zijn boosheid en teleurstelling wonnen het van zijn respect voor haar privacy.
“Met wie was je aan het sms’en?”�
“O gewoon, een vriendin van me.”� Antwoordde ze luchtig en ze gaf hem de laatste vellen terug terwijl ze overeind kwamen. Op dat moment ging de bel en Emily pakte in een razend tempo haar spullen bij elkaar en wilde weglopen, maar Puck hield haar tegen.
“Wacht, mag ik je nummer? Dan kunnen we het elkaar laten weten als we wat meer inspiratie hebben.”�
Ze keek hem aarzelend aan maar besloot toen dat ze wel weer eens toe was aan vriendschappelijk contact met een jongen. Ze knikte, krabbelde haar nummer haastig op een kladje en drukte hem dat in de hand.
“Sorry, maar ik moet nu echt gaan. Ik spreek je nog wel!”� Riep ze en ze stak haar hand op terwijl ze haastig de deur uitliep, Puck verbijsterd achterlatend met het papiertje stevig in zijn vuist geklemd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.