FanFic.nl

Het eeuwige leven van de Keizer

Hoofdstuk 5, Wat gaat er nu gebeuren?

Wat er nu verder ging gebeuren, wist ik niet. Ik was niet in bad geweest, ik werd gewassen door Amaya, die voorzichtig te werk ging, mijn rug werd daarbij vermeden om het brouwsel zijn werk te laten doen, de Keizer zat mee te kijken, ik durfde hem niet aan te kijken. Er werd niet veel gesproken, ik wist niet hoelang ik daar gezeten had.
“Zo je bent klaar, ik zal de deken weer om je heen doen,”� zei Amaya. Ze deed het deken om me heen, zodat ik het niet koud kreeg, ik werd door Amaya en de Keizer naar mijn kamer gebracht, ik ging daar op mijn bed zitten. De Keizer en Amaya keken mij allebei aan.
“Ze heeft kleren nodig, Takamasa. Ze kan niet in die versleten kleren blijven rond lopen, die gaan een keer kapot en ze zijn dan niet meer te maken en dan loopt ze hier rond in haar evakostuum,”� zei Amaya, die de Keizer iets duidelijk wilde maken. De Keizer keek mij aan, maar ik keek niet terug.
“Je hebt gelijk, ik laat nu direct een kleermaker komen,”� zei de Keizer. “Ik wil dat er een kleermaker komt en wel nu!”�
Een aantal minuten later kwam er één van de bediendes met een netjes aangeklede mevrouw binnen gelopen, de bediende maakte een buiging en vertrok. De vrouw maakte ook een buiging naar de Keizer. De Keizer ging tegenover haar staan.
“Ik wil dat u een op maat gemaakte kimono voor haar gaat maken,”� zei hij, terwijl hij naar me wees. De vrouw knikte, ze liep terug naar de deur, die ze opende. Een groepje mensen kwam binnen gelopen, ze hadden van alles bij zich. Eén daarvan zette een krukje neer.
“Ga hier maar op staan, mijn kind,”� zei de vrouw. Ze begeleidde me naar het krukje, waarop ik ging staan. “Wat heb je hier onder aan, mijn kind?”�
“Ik heb hier verder niks onderaan,”� zei ik beschaamd, ik probeerde de deken nog verder om me heen te krijgen, zodat ze niks zag. Ze keek me geschrokken aan.
“Uwe hoogheid, zal ik dan eerst onderkleren voor haar laten maken en daarna pas de kimono,”� vroeg ze. De Keizer leek even na te denken, hij knikte.
“Ik zal de ruimte verlaten, ik ben in mijn kamer te vinden. Amaya, wil jij hier blijven, om een oogje in het zeil te houden?”� zei Miyavi. Amaya knikte naar de Keizer. De Keizer verliet de ruimte, waarbij ik me iets gemakkelijker voelde, dan daarvoor toen de Keizer zich nog in de ruimte begaf.
Uren heb ik daar gestaan, ze waren van alles aan het op meten, elke keer moest ik het aanpassen, totdat het goed zat. Ondertussen was Amaya gaan zitten ,en een boek gaan lezen, maar ze hield alles goed in de gaten, wat er allemaal gebeurt.
Eindelijk was de onderkleren en de kimono klaar, naast deze kimono die ik aan had, hadden ze er nog een paar gemaakt, zodat ik wat meer kleren had om aan te doen en wat meer keuze aan kleren had. Er werd een spiegel voor mij neergezet, zodat ik kon kijken hoe ik eruit zag. Het was even wennen om me zo te zien in een kimono, ik was altijd mijn versleten kleren gewent, ik vond dat ik er wel leuk uit zag.
“Wil je het laten zien aan, Takamasa?”� vroeg Amaya. Ik dacht even na, ik wou het dolgraag aan hem laten zien, maar had hij daar zin in, of tijd voor? Voorzichtig knikte ik, Amaya glimlachte. Samen met Amaya liep ik naar de kamer van de Keizer. Zijn kamer zag er anders uit dan de rest van de kamers die ik in het paleis gezien had, zijn kamer was meer een grot dan een normale kamer, overal brandde kaarsjes, ik hoorde dat Miyavi gitaar aan het spelen was, maar zodra hij ons zag stopte hij met spelen, en zette zijn gitaar weg. Hij stond op, hij kwam onze richting opgelopen, hij bekeek me van top tot teen. Hij maakte een gebaar dat ik een rondje moest draaien, dat deed ik dan ook.
“Ziet er goed uit,”� zei Miyavi, terwijl hij mij goedkeurend aankeek. Lichtjes bloosde ik, nog nooit had ik een compliment van iemand gehad.
“Zal ik je terug naar je kamer begeleiden?”� vroeg Miyavi.
“Graag,”� zei ik. Hij begeleidde me naar mijn kamer, daar aangekomen kwam hij de kamer ook binnen.
“Ik zat met een vraag,”� vroeg hij. “Kan jij lezen en schrijven?”�
Ik schrok, wat moest ik hierop antwoorden? Maar hij zal er toch hoe dan ook achter komen, dat ik niet kan lezen en schrijven, ik slikte.
“Nee, ik kan niet lezen en schrijven,”� zei ik. Hij zuchtte.
“Wil je het leren?”� vroeg hij. Weer durfde ik hem niet aan te kijken, bang voor zijn reactie.
“Heel graag, ik ben nooit naar school geweest. Ze dachten thuis dat ik dom was, en niet veel meer kon dan alleen het huis schoon maken en koken,”� antwoordde ik op zijn vraag.
“Goed dan, ik zal een leraar voor je regelen of heb je liever dat ik het je leer?”� vroeg hij. Ik dacht even na, en kwam tot een besluit.
“Ik heb liever dat u mij het leert,”� zei ik. Hij glimlachte.
“Dan zullen we beginnen met het schrijven, want als je de letters niet kent, zul je onmogelijk leren lezen, het makkelijkste is als ik je eerst de letters één voor één laat zien. De letters noemen we ook wel het Alfabet. Het alfabet bestaat uit 26 letters, maar het Chinese en Japanse alfabet bestaat uit meer dan 26 letters. Maar wij richten ons op het alfabet van 26 letters, omdat die gewoon weg makkelijker is om te leren,”� zei hij. Hij pakte een dun boekje uit de boekenkast, die op mijn kamer stond. Hij ging op een stoel zitten, hij legde het boekje op tafel neer, hij gebaarde dat ik naast hem moest komen zitten.
Uren had hij mij dingen uitgelegd over de letters, beetje bij beetje leerde ik schrijven en lezen.
De zon scheen fel door de raam heen, wat betekende dat het dag was geworden, ik keek naar buiten en dacht na.
“Wat is er?”� vroeg Miyavi.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.