FanFic.nl

Het eeuwige leven van de Keizer

Hoofdstuk 6, Terecht gesteld

“Ik dacht aan mijn ouders, als ze al ontdekt hebben dat ik niet bezig ben met het huis schoonmaken enz.,”� zei ik, een traan rolde over mijn wang heen.
“Je bent hier veilig, je gaat beslist niet meer terug naar huis. En goed dat jij mij herinnert aan je ouders, ze ontkomen hun straf niet,”� zei hij. “Wachters! Ik wil dat je haar ouders oppakt met de reden mishandeling van hun eigen kind. Ik wil dat je ze hierheen brengt.”� De wachters verdwenen onmiddellijk. Ik keek hem bang aan.
“Wat zal er met hen gebeuren?”� vroeg ik. Hij keek me aan.
“Ze gaan boeten voor wat ze jou hebben aangedaan,”� zei hij. Ik slikte, ik wist niet hoe erg hun straf zou gaan worden en ook niet wat hun straf ging worden.
Een paar uur later kwamen de wachters binnen met mijn ouders geboeid met handboeien.
“Daar heb je de kleine rat, dus hier was je,”� zei mijn vader met een gemene grijns op zijn gezicht. Een traan rolde over mijn wang heen. Ik keek de Keizer aan, zijn gezicht bestond alleen maar uit woede vooral zijn ogen, het leek erop dat hij ieder moment kon uitbarsten.
“Het lijkt erop dat jullie hier de kleine ratten zijn, je eigen kind mishandelen en dan ook nog als slaaf gebruiken. Zulke mensen verdienen het niet om kinderen te hebben, maar verdienen het om in de gevangenis te zitten. Jullie verdienen het niet eens om te leven. Van mijn part rotten jullie weg in de gevangenis,”� spuwde de Keizer naar mijn ouders. De gezicht van mijn ouders vertrokken van kleur, hij liep woedend door de ruimte heen, hij leek na te denken over wat zijn volgende zet zou zijn.
“Eerst worden jullie voor de rechter gezet, die zal bepalen wie de voogdij over dit meisje gaat krijgen en daarna gaat hij beslissen over jullie lot. Maar voordat het zover is met de rechtszaak, mogen jullie lekker in de gevangenis zitten. Gooi ze in de gevangenis, geef ze alleen brood en water!”� beval hij aan de wachters. Mijn ouders werden weggebracht, ik keek hen na.
“Wat bedoelt u met voogdij?”� vroeg ik. De Keizer keek me aan.
“De ouders hebben de voogdij over hun kinderen, althans minderjarige kinderen. Omdat jij minderjarig bent heb jij een voogd nodig, dat gaat de rechter dus bepalen,”� zei hij. Hij richtte zich tot één van zijn bediendes.
“Ik wil dat er een rechter wordt geïnformeerd over dit en dat er morgen een rechtszaak tegen haar ouders wordt aangespannen,”� zei hij tegen de vrouw, die onmiddellijk vertrok om het te regelen. Alles om mij heen werd me even te veel, wat erna gebeurde weet ik niet, want alles om mij heen werd zwart voor een tijdje, het enige wat ik nog voelde is dat ik werd opgetild en op iets zachts werd gelegd.
Langzaam opende ik mijn ogen, ik keek om me heen. Mijn ogen vielen op de Keizer die op zijn shamisen aan het spelen was. Hij stopte met spelen, toen hij ontdekte dat ik wakker was geworden, hij kwam mijn kant op en ging op het bed zitten. Hij streelde een paar haren uit mijn gezicht.
“Je was flauw gevallen,”� zei hij zacht. Ik keek hem verbaasd aan, ik gaapte, ik was erg moe.
“Ga maar slapen, ik denk dat dat het beste voor je is op het moment,”� zei hij. Ik knikte, voorzichtig ging ik liggen, mijn ogen sloot ik. De Keizer ging van het bed af, hij speelde weer verder met zijn shamisen. Met dat geluid op de achtergrond viel ik in slaap. Ik had erg lang geslapen, ik werd de volgende dag wakker. De Keizer was ondertussen een boek gaan lezen. Dit was de eerste nacht waarbij ik heerlijk had geslapen en uitgerust wakker werd. Ik ging recht op in het bed zitten, ik keek weer om me heen.
“Ah, je bent wakker. Net op tijd, dan kan je mee naar de rechtszaak,”� zei hij. Ik ging uit mijn bed en ging samen met de Keizer naar de ruimte waar de rechtszaak zou plaats vinden. Ik liep achter de Keizer aan de ruimte in, de ruimte was vol met mensen, ik moest naast de Keizer zitten. Ik had niet veel meegekregen.
“Ik wil het nu hebben over de voogdij, het meisje heeft geen naaste familie die haar opeist,”� zei de rechter, die in de zaal rond keek.
“Ik wil de voogdij over haar,”� riep Amaya. De hele zaal keek naar Amaya.
“Goed dan, de voogdij wordt toegewezen aan de tante van de Keizer genaamd Amaya, de zaak is gesloten. Voer de ouders van het meisje af naar de gevangenis,”� zei de rechter, terwijl hij met een houten hamertje op de tafel sloeg. Iedereen verliet de ruimte, Amaya kwam naar ons toe.
“Het leek mij het beste om haar voogdij te krijgen, zodat ze bij ons kan blijven,”� zei ze. De Keizer glimlachte naar haar, het leek meer op een grijns dan dat het een glimlach was.
“Dank je, dat je dat gedaan hebt,”� bedankte hij haar. Ze glimlachte naar hem.
“Zullen wij gaan ontbijten?”� stelde de Keizer voor.
“Lijkt me een goed idee,”� zei Amaya. We liepen naar de eetzaal, waar de tafel rijkelijke was gedekt met eten voor het ontbijt.
“Gaan jullie maar alvast eten, ik moet nog wat papieren tekenen voor haar voogdij,”� zei Amaya en ze vertrok. Ik keek haar verbaasd na. Ik ging op een stoel zitten, ik pakte wat me lekker leek om te eten, ik at het op, kennelijk had ik veel honger. Na het ontbijt, werd ik meegenomen door de Keizer naar zijn kamer. Daar gingen we verder met schrijven en lezen. Uren gingen voorbij.
“Zullen we even pauze houden?”� stelde hij voor.
“Graag,”� zei ik. In zijn kamer lagen veel instrumenten, mij oog viel op een gitaar. Ik liep ernaar toe, pakte het bij zijn hals, en bestudeerde het, ik had geen flauw idee hoe ik dat moest bespelen of wat je ermee kon doen.
“Wil je leren spelen?”� vroeg de Keizer. Ik knikte, hij kwam achter mij zitten, hij plaatste de gitaar in mijn handen hoe ik het moest vast houden. Ik kreeg een klein driehoekig ding in mijn hand. Hij zette mijn handen goed, hij pakte ze vast met zijn eigen handen en liet mij een klein stukje spelen. Ik begon te blozen toen hij mijn handen aanraakte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.