FanFic.nl

Harry Potter One-shots

My Blue Hair

Tops lag in het grote tweepersoonsbed, haar arm gespreid over de lege plaats naast haar. Ze liet een zucht ontsnappen toen ze de kille leegte voelde. Haar vingers woelden door de koude, witte lakens. Remus was nu al twee lange dagen weg. Hij moest een klus uitvoeren voor de Orde. Ze had liever niet gewild dat hij wegging, maar ze wist dat het nodig was. Eerst had ze het ook nooit erg gevonden, dus nu was ze er ook niet over begonnen.
Langzaam tilde ze haar arm op, liet hem even doelloos in de lucht zweven en legde hem toen op haar lichtgezwollen buik. Ze had zich nog zo voorgenomen dat niet te doen. Vroeger zag ze altijd op de Dreuzel-televisie hoe zwangere vrouwen hun hand de hele tijd op hun buik legden. Ze vond het er aanstellerig en dramatisch uitzien. Maar nu zij zelf aan de beurt was, kon ze er niets aan doen. Haar hand werd als een soort magneet naar haar buik toegetrokken, zonder dat ze er iets aan kon doen.
Ze keek opzij en tilde een pluk van haar lichtblauwe haar op, dat slapjes naast haar op het kussen lag. Even keek ze ernaar, toen kneep ze haar ogen dicht, en kreeg ze een gekwelde uitdrukking op haar gezicht. Toen ze haar ogen weer opendeed, keek ze weer hoopvol naar haar haar, maar het was nog steeds lichtblauw. Ze zuchtte. Sinds ze zwanger was, was er iets vreemds met haar lichaam aan de hand. Ze kon haar uiterlijk niet meer goed veranderen, het werkte niet meer mee. Elke keer als ze nu in de spiegel keek, werd ze chagrijnig omdat de blauwe kleur haar bleek deed lijken, en omdat het haar niet lukte het te veranderen. Op de een of andere manier wilde het niet meer het gebruikelijke zuurstokroze worden.
Met haar hand nog steeds op haar buik, keek ze door het raam naar buiten, waar een prachtige halfvolle maan te zien was. Onmiddellijk moest ze denken aan Remus. Toen ze hen vertelde dat ze zwanger was, was hij helemaal niet blij geweest. Hij was bang dat hij een gevaar vormde, en vond dat ‘iemand zoals hij’ niet in de buurt mocht komen van onschuldige kinderen. Tops was huilend op de bank gaan zitten en Remus was het huis uit gevlucht. Een dag later kwam hij terug en viel ze hem snikkend in de armen. ‘N-nooit meer w-weggaan,’ stootte ze uit. Hij had haar getroost en gezegd dat hij het geweldig vond, en dat het hem speet wat hij eerder had gezegd. Hij meende het niet en was juist heel blij.
Elke keer als ze eraan terug dacht, kreeg ze weer tranen in haar ogen. ‘Het komt wel goed, we houden van je,’ mompelde ze tegen haar buik terwijl ze met haar hand wrijvende rondjes draaide.
Buiten huilde en hond. Binnen huilde een vrouw. ‘Waar blijf je nou, ik heb je nodig,’ fluisterde ze snikkend tegen iemand die kilometers ver weg was. Hij kon haar niet horen. Toen sprak ze zichzelf streng toe. ‘Waar ben je mee bezig, slapjanus! Stel je niet zo aan,’ fluisterde ze tegen zichzelf. Ze stond op en liep naar de badkamer. Daar vulde ze een glas met water en dronk het met grote slokken tegelijk leeg. ‘Je moet sterk zijn, is het niet voor jezelf, dan wel voor deze kleine hummel,’zei ze tegen haar spiegelbeeld terwijl haar hand weer naar haar buik getrokken werd.
Ze stapte weer het lege bed in en keek naar de maan. Een golf van slaap overspoelde haar. Dankbaar sloot ze haar ogen, zodat ze even kon ontsnappen aan de harde realiteit.
Maar toen ze bijna weggedommeld was, werd de stilte van buiten verstoord door een geluid. Met een ruk ging ze overeind zitten en griste ze haar toverstok van het nachtkastje. In de stilte was haar angstige, gejaagde ademhaling goed te horen.
Toen hoorde ze dat er een sleutel in het sleutelgat van de voordeur werd gestoken, en liet ze zich zuchtend weer wegzakken in de kussens. Een glimlach gleed onwillekeurig over haar gezicht. Hij was thuis, het was goed.

Reacties: