FanFic.nl

Little CanCan Girl

Sally: Le Moulin Rouge

Het theater is altijd mijn thuis geweest. Ik ben hier geboren en getogen.
Letterlijk.
Mijn moeder speelde hoogzwanger de eerste acte van Romeo en Julia. Haar water brak en ze werd naar achter gebracht om te bevallen. Ze was nog wel mooi terug het podium op gestapt om act drie zelf te spelen, terwijl de grimage Mme Thèrèse me verzorgde.
Alleszins, dat is toch wat er me verteld werd. En zoals je daar uit kunt afleiden was mijn moeder toe geweden aan haar werk. Ze was maar tot haar 13 naar school gegaan en werkte eerst als poetsvrouw voor de eigenaar van het theater, monsieur Beaudelaire.
Nadat hij mijn moeder betrapte op het reciteren van een stuk uit "Othello" besefte hij dat ze heel getalenteerd was. Hij investeerde in haar en maakte haar beroemd.
Wanneer de tijd van de Belle Époque aanbrak, slaagde mr. Beaudelaire er in al zijn geld te verkwisten aan absint en opium. Hij verkocht het theater aand een jonge man, genaamd Zidler.
Zidler werkte voor een andere man genaamd Joseph Oller die plande het theater in een nachtclub te veranderen. Hij had zelfs al een naam bedacht:

"Moulin Rouge"

De verbouwingen begonnen vrijwel onmiddellijk na het tekenen van het verkoopscontract. Mijn moeder was er erg door aangedaan toen ze zag hoe het theater werd omgevormd naar een nachtclub voor de rijke om te komen spelen met de mooie wezens uit de onderwereld.
Ik werd uiteindelijk zo'n wezen.maar voor dit alles was ik een enorm gelukkig kind.
Ik groeide op in de coulisse waar ik samen tijd doorbracht met de zoon van een Duitse immigrant die voor decor werkte.
Zijn zoon was vijf jaar ouder dan ik en hij hete Georg Moritz Hagen Listing, maar ik noemde hem "Geo".
Mijn naam is Sally Marie Charlotte DuChamps. Maar iedereen noemt me "P'tite Charlie". Dat komt omdat mijn moeder vroeger onder de artiestennaam Charlie acteerde. Dat was ook omdat haar minnaar (mijn vader) een Engelsman was die haar in plaats van Charlotte, Charlie heette.
En ja, ik heb een franse achternaam. Dat komt omdat mijn vader mijn moeder had laten zitten eenmaal hij wist dat ze in verwachting was. Maar mijn moeder, die van nature sterk en koppig was, liet zich niet kisten en voedde mij alleen op met behulp van Mme Thèrèse, de mollige, joviale grimage van het theater.
Georg en ik waren van het begin af aan goede vrienden. Het was zelfs aan hem dat ik mijn eerste kus gaf. Ik was negen en hij veertien. Het was zo'n verschrikkelijk schattige, kinderlijke zoen.
Toen ik zeventien was en Georg tweeëntwintig verloofde we ons. We waren al een jaar of drie minnaars en mijn moeder had aangedrongen dat ik op Georg's aanbod inging. Hij zou immers voor me kunnen zorgen als ik oud werd en een mindergoed betaalde baan achter de bar van de "Moulin" kreeg.
Ik werdt cancan danseres op mijn zestiende. Georg was pianist. Mijn moeder werd samen met mdme Thèrèse achter de bar gezet omdat ze niet "mooi en jong genoeg oogden voor het publiek.", om Zidler te quoteren. Zidler vond mij nog maar net geschikt voor op de vloer. Ik was aan de molligere kant, had lang zwart haar dat merendeel van de tijd opgestoken zat, een bleke huid en grijze ogen met een vage hint blauw en groen. Georg was dol op mijn ogen. Hij zei altijd dat al hij kon, hij er uren in kon kijken.
Maar goed. Ons verhaal begint op een gewone dag in de "Moulin." Het was negen uur. Over een uur ging de "Moulin" open en iedereen maakte zich klaar. Thèrèse hielp me in mijn korset. Plots rende Sarah, een jonge, nogal klunzig kostuumhulpje de kleedkamer binnen.
'Thèrèse! Charlie! Zidler... Hij wilt... Al het personeel... Bijeen... Nu.' hijgde Sarah.
Thèrèse gaf een laatste rug aan de koorden van mijn korset en daarna liepen we achter Sarah aan naar de grote zaal.
Zidler stond in zijn flamboyante kledij in het middel van de zaal. Aan weerszijde van hem twee mannen die erg hard op elkaar leken. Die aan de rechter kant had lang vervilt zwart haar en een stoppelbaard. In zijn onderlip zaten twee ringetjes langs de linkerkant. Op zijn hand stond een tattoo van 4 cijfers: "0620". De ander stond bijna vol piercings en tattoos. Zijn haar was blond en stond alle kanten op. Ook hij had een stoppelbaard.
‘Goed dat jullie hier allemaal zijn!’ begon Zidler.
Georg was naast me komen staan, een hand op min ingebonden middel.
‘Ik ken die twee.’ Fluisterde hij me toe.
‘Echt?’ vroeg ik verbaasd.
Georg reageerde met een korte knik.
‘Dat zijn Wilhelm en Thomas Kaulitz. Ik woonde in hetzelfde dorp als hun vroeger totdat hun moeder er met hun vandoor ging naar Buenos Aires en ik hier naar Monamartre kwam.’
Ik keek terug naar de twee mannen. Zidler sprak plots:
‘Deze twee zijn jullie nieuwe dansleraar en een nieuwe muzikant. Zij hebben me geholpen bij het ineen steken van de nieuwe show. Ik ga jullie nu aan het werk laten.’
Zidler liep weg en de twee mannen stapte naar voren. De blonde glimlachte.
‘Bonjour, je m’apelle Wilhelm maar noem me maar Bill.’

Ongeïnteresseerd liep iedereen weg. Thomas lachte zijn broer uit en Bill fronste. Ik keek over mijn schouder en zag Georg op de twee nieuwelingen afstappen. Het zou vast een verademing zijn om eindelijk terug Duits te spreken in plaats van Frans.
Ik ging met Thèrèse terug naar de kleedkamer en ze maakte me op. Georg kwam blij naar binnen.
‘Lieverd!’ zei hij tegen me.
Ik keek op en glimlachte.
‘Ja?’ vroeg ik met een glimlachje.
‘Bill en Tom hebben me verteld dat Zidler de Mouli terug wilt veranderen naar een theater! Hij wilt prikkelende shows spelen, afgewisseld met natuurlijk de gewoonlijke gang van zaken! Je moeder en jij kunnen opnieuw acteren!’
Ik glimlachte.
‘Echt?! Dit is geweldig nieuws!’ zei ik.
Ik sprong overeind en omhelsde Georg. Hij wikkelde zijn armen om me heen en ik merkte plots dat Tom in de gang naar ons keek. Zijn ogen hadden iets… hebberig. Zijn bruine kijkers bestudeerde me zoals een jager zijn prooi bestudeerde. Ik maakte me wat losser uit Georgs omhelzing en zoende Georg om Tom te laten zien dat ik al bezet was.
Het enige wat hij deed was grijnzen.
Wie had kunnen denken dat dit het begin was van een gevaarlijk spel?

Reacties: