FanFic.nl

Concert <-- afgerond

5

eindelijk! De toegift is voorbij. De artiesten zijn de coulisse ingevlucht en de zaal stroomt langzaamaan leeg. De front seat mensen werden gebaard te blijven zitten. Ik wil het liefst het gebouw gelijk verlaten. Helaas…
Na een tiental minuten en je raad het al, voor mij duurde dat een eeuwigheid, komen onze bodyguards weer op om ons naar de hoofdingang te leiden. Zuchtend sta ik op en strek mijn benen. Ik voel de kramp van de lange zit in mijn benen en ben zeer benieuwd hoe ik straks nog ga kunnen auto rijden. Ik sluit aan in de rij waar Heide en wat andere meiden zich totaal opfokken over hoe geweldig de avond was.
“hij kwam speciaal voor mij naar ons toe! Dit shirtje brengt geluk!”� ik rol met mijn ogen. Shirtje, tuurlijk. Als ik niet tegen haar gezegd had dat jongens alleen aan seks denken dan had ze nu een heel wat minder verhullend shirt aangehad. Ik ben te moe om er maar enige energie in te putten. Hup naar huis! Dat is het enige waar mijn hersenen nu aan denken. Ik steven achter een bodyguard aan richting de zij ingang waar we naar binnen zijn gekomen om mijn spullen terug te krijgen.
“Heide, ik wil naar het appartement nog voor twee uur graag!”� mijn keel schuurt van de dorst bij het uitspreken van deze zin. Ik kan wel een liter water naar binnen zuipen denk ik. Het was dan ook wel heel erg warm in de concertzaal.
“ik kom er zo aan! Ga maar alvast naar de auto, meid! Ik vind je zo wel!”� ik zucht diep maar snelwandel met een flinke vaart naar de uitgang. Prima, weer eventjes zonder vervelende mensen om me heen. Des te beter. Ik ren langs allerlei mensen heen de deur door en zo, de frisse buitenlucht in. Ik haal een paar keer diep adem en trek vervolgens een sprintje naar de achterzijde van het gebouw waar mijn auto geparkeerd staat. Hijgend blijf ik daar staan en graai in mijn zakken naar de autosleutels. Als ik ze gevonden heb zie ik dat een van mijn sleutelhangers er af is. Ik had er een glanzende R aan hangen. De eerste letter van mijn naam. Waarschijnlijk bij het afgeven verloren. Ik heb geen zin om terug te gaan en stap dus mijn auto maar in. Ik kruip achter het stuur en leun achterover. Wachtend op Heide. Ik ben moe! Of eerder, ik ben uitgeput. Heide mag maar beter opschieten!

ik schrik op als het zijportier open gaat en Heide bibberend naar binnen stapt.
“je zult nooit geloven wat mij overkomen is!”� ik zucht en start de auto nog voor ze haar gordel om heeft.
“laat me raden, je kwam de bandleden tegen en nu ben je in de zevende hemel.”� Heide kijkt me verbaasd aan en knikt dan hevig.
“echt waar! Ze wenkte ons en vroegen hoe we het vonden!”� ik kap haar zin halverwege al af.
“tuurlijk Heide, en ik heb zojuist een zebra in tutu zien oversteken. Laat dat geobsedeerde fan gedrag je niet naar je hoofd stijgen hoor!”� Heide kijkt me verbouwereerd aan. Ik zie belediging op haar gezicht.
“sjeez zeg, wat heb jij? Je laat me niet eens uit praten! En ik verzin dit echt niet. Tijdens het optreden deed je ook al zo raar. Je wilde niet eens een zinnetje meezingen. Ik wilde alleen zeggen dat ze je sleutelhanger hadden gevonden en dat ik hem in ruil voor je telefoon nummer terug zou krijgen.”�
met een schok kijk ik op.
“wat? Loop niet met me te fucken. Mijn sleutelhanger is gewoon daar bij die bodyguards gebleven.”� Heide haalt haar schouders op en nestelt zich beter in haar stoel terwijl ik het parkeerterrein af rijd.
“dan geloof je me maar niet. Ik heb in ieder geval mijn telefoonnummer ook maar gegeven in ruil voor Bill’s flesje water.”� Ze speelt met het flesje spa in haar handen. Zonder te kijken graai ik het uit haar handen.
“dat komt mooi uit. Ik heb dorst.”� En ik klok het water met gulzige slokken naar binnen.
“Gek! Wat doe je! Mijn heilige Bill water! Hier hebben zijn lippen aangezeten!”� ik rol met mijn ogen en geef haar het flesje terug.
“zie het maar als vergoeding van het heen en weren met de auto hierheen.”� Ik draai de auto radio harder en kap daarmee het gesprek tussen mij en Heide af.

Zodra we in het appartement zijn wil ik eigenlijk mijn koffers pakken en terug naar huis rijden. Maar bij het zien van mijn bedje ben ik verkocht. Mijn botten doen zeer en mijn oren tuteren nog na van het concert. Ik kan de terugreis vast wel een dagje uitstellen. Ik zal mijn rust nodig hebben voor de twee dagen durende terugreis. Ik kleed me uit en vis mijn mobiel uit mijn broek om mijn wekker te zetten. Twee gemiste oproepen in het display. Beide van onbekende nummers. Als het echt belangrijk is bellen ze me wel terug. Mobiel beland op nachtkastje, nachtmodus gaan aan, ik ga slapen!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.