FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Eerst eten

Tierend stapte mevrouw Dakote de Zepiah M2 in. Ik mocht op de bijrijderstoel plaatsnemen.
“Hoe… die lu… hij.. Argh!”�
Boos gaf ze een klap op het stuur.
“Die komt het huis niet meer in als het aan mij ligt, lieverd. Nooit meer! Ik wist wel dat hij af en toe indringers strafte, bijvoorbeeld Coliss. Je hebt die jongen toch niet gezien, Charte? Alsjeblieft, blijf bij hem uit de buurt. Hij is een crimineel van de ergste soort. Hij liegt alles bij elkaar. Hij steelt geregeld stukken uit het Archief, die het Capitool nooit meer terug zou zien. Er bestaan bovendien verhalen over hem dat hij in de meisjeshandel zit. Dat is alleen nooit bewezen. Maar als ze hem nog één keer op een misdaad betrappen is het afgelopen met dat miezerige leventje van hem. Hij verdient het. Maar jij? Op zo’n brute wijze? Zijn eigen dochter?”�
Ik slikte bij de woorden ‘zijn eigen dochter’. Was ik zo snel al helemaal opgenomen in dit gezin? Wilde ik dat wel? Zou ik ooit nog terug kunnen naar mijn ware thuis? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. Ik keek op naar mevrouw Dakote. Met gebalde vuisten startte ze de auto en ze ging verder met haar verhaal.
“Eigenlijk wilde ik hem het goede nieuws vertellen dat ik zes kaartjes voor de interviews van de tributen van dit jaar had weten te bemachtigen. Caesar is zo’n schatje. We zouden met de Dakotes gaan: Dikato, Donaldo, Davim, Dul, Dorine en ik. Maar dat ene kaartje is dan nu verspild geld. Misschien kan ik er nog een nichtje blij mee maken.”�
Voor een paar seconden was ik wat zojuist was gebeurd vergeten. Trelb. Mannelijke tribuut van zeven. Ik zou hem kunnen zien.
“Mag ik… ook mee?”�
Dakota keek recht door mijn grijsblauwe ogen mijn ziel in. Vermoedde ze iets? Mijn hart begon sneller te kloppen.
“Natuurlijk! Ik wist niet dat je dat ook leuk zou vinden. Misschien voelde je ongemakkelijk bij het zien van de tributen uit jouw district. Misschien kende je ze wel?”�
Na die woorden liet ze een nadrukkelijke stilte vallen. Ze vermoedde iets.
“Nou ja, in ieder geval hebben we nu een bestemming voor het kaartje. Ik weet zeker dat je het prima naar je zin zult hebben daar in die zaal. Daar zorgen wij wel voor. Nu eerst lekker naar huis dan gaan we ontbijten. Na het eten mag je me alles vertellen.”�
Ik schrok. Wat bedoelde ze met alles?
“Waarom was je nou in het Archief bijvoorbeeld?”�
Ik durfde weer te ademen. Op die vraag kon ik nog wel een ontwijkend antwoord verzinnen. Terwijl ze me uit de auto liet, gebaarde ik iets wat ze gelukkig opvatte als: ‘Eerst eten’.
*
Gulzig viel ik aan op ze grote schaal vol verse broodjes. Wit brood. Hmm… Rijkeluisbrood. Terwijl ik at, vertelde Dakote het hele verhaal aan haar kinderen. Dorines mollige gezichtje dat normaal altijd op lief en schattig stond, zag ik verspringen naar kwaad. Ze had het kennelijk toch in zich. Ook Dul perste zijn lippen op elkaar. Maar bij Donaldo en Davim leken de kant van hun vader te kiezen. Ik kon me daar wel in verplaatsen. Je moeder wilde je vader uit huis zetten voor een aangelopen zwervertje.
“Denk daar maar eens goed over na, lieverds”� drukte mevrouw Dakote haar kroost op het hart.
“Papa is niet zo heilig als we altijd hadden gedacht.”�
‘Die zin was ook net zo goed op het hele Capitool van toepassing’ dacht ik er achteraan. Ik smeerde nog een extra klodder aardbeienjam op mijn broodje en besloot die opmerking maar voor me te houden.
De kinderen gingen hierna naar school en ik bleef alleen met Dakota achter. Ze glimlachte lief maar nieuwsgierig naar me. Ze wilde antwoord op haar vraag. Ik slikte mijn laatste hap door.
Dakota bleef me aanstaren.
Ze was een sterke vrouw. Ze was een lieve moeder. Ze had besloten haar eigen leventje om te gooien. Voor mij. Ik respecteerde haar. Meer dan ik ooit dacht respect te hebben voor een inwoner van Panems hoofdstad. Het gevoel waar ik al zo lang mijn vinger niet op had kunnen leggen, rolde naar voren. Ik hield van haar. Eindelijk klonken die woorden die al zo lang dwars hadden gezeten in mijn hoofd hardop. Ik hield van haar. Ik fluisterde de woorden zachtjes voor me uit, voorzichtig proefde ik hun smaak. Het smaakte zoet.
Ik stond op en omhelsde Dakota. Niet als een vreemde, niet als een gelukszoekertje maar als een vriendin. Teder aaide ze me over mijn lichtkrullende, lange lokken.
Een kwartier lang zeiden we niets tegen elkaar. De stilte omarmde ons als een bubbel warme lucht. De eerste die iets zou zeggen, zou onze veilige wereld uiteen doen laten spatten. Dat wilden we niet. Nog niet.
Ik dacht aan Trelb. Ik dacht aan thuis. Ik dacht aan mijn plan om het Capitool een ijskoude douche van zichzelf te geven door het document van mijn ouders openbaar te stellen. Maar plots kon ik het niet meer. Het leek zo dom. Zo kinderachtig.
Dakota keek me voor de zoveelste keer diep in mijn ogen. Ze glimlachte naar me en kleine rillingen van geluk tintelden over mijn lichaam.
Ze verdiende de waarheid. Ik keek eens vlug om me heen en toen fluisterde ik in haar oor:
“Mijn broer is dit jaar de tribuut van district zeven.”�
Een traan rolde over haar wang.
“Ik wist het wel.”�

. .
*Ik hoop dat jullie nog steeds van mijn verhaal genieten en dat jullie het niet te traag vinden lopen. Soms vind ik zelf namelijk dat ik nogal vaak in de herhaling val. Ik ben er zelf ook nog niet zeker van hoe Chartes en Trelbs verhaal gaat eindigen.
*Ow ja, vanaf deze zaterdag (14 juli) ben ik op vakantie naar… Engeland. Yeah! En rond de 24e ben ik weer terug. Tot dan kan ik jullie prachtige verhalen niet lezen maar zet mijn gastenboek maar helemaal vol. Ik zal ze stuk voor stuk bijlezen zodra ik terug ben.
*Jullie reacties zijn echt super motiverend.
*Berenknuffel!

Reacties: