FanFic.nl

Harry Potter One-shots

Fire Cloak

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Slechts tien jaar oud was ik, toen ik op de zolder in een oude kist, een boeman vond. En hij vond mij, mijn diepste angst.

‘Papa,’ begon ik. Ik liep op mijn tenen van de trap, zoek naar papa.
‘Papa! Waar ben je?’
‘Hier, maneschijntje!’ Papa’s hoofd dook op achter een grote stapel troep op een bureau. De poten van het bureau bogen bijna door onder het gewicht van de stapel troep. ‘Wat is er?’ vroeg hij. ‘Waar zijn mama’s oude lapjesdekens? Ik kan niet slapen.’ Papa’s gezicht betrok een beetje. Hij vond het niet leuk om over mama te praten. Ze was nog geen jaar dood en vond het daarom heel moeilijk, vertelde hij laatst. Ik vond het juist fijn om over mama te praten, dan had ik het gevoel alsof ze nog een beetje bij ons was. ‘In de kist op zolder, zal ik even meelopen?’ vroeg papa aan mij. Ik schudde mijn hoofd en mijn blonde haar danste op en neer. ‘Ik vind ze wel, slaap lekker papa.’ Ik liep naar hem toe en gaf hem een kus. Daarna ging ik weer naar boven, helemaal tot ik op zolder was en niet meer verder kon. Het was een verschrikkelijke troep op onze zolder. Overal stonden kasten, beelden die papa zelf nog had gemaakt, boeken, manden, lappen stof en een fotoalbum. Langzaam liep ik er naartoe en opende het, ergens in het midden. Daar zat een foto ingeplakt van papa, mij en mijn moeder, samen. Mijn vinger gleed over mijn moeders gezicht, terwijl die vrolijk naar me zwaaide. Een traan drupte op de foto en ik sloeg het boek weer dicht. Ik keek weer om me heen, maar zag nergens een kist. Toch kon ik me er een herinneren, oud en heel stoffig. Toen viel mijn oog op een stoffig en mottig bordeauxrood gordijn, dat over een berg troep gespreid lag. Ik liep er naartoe en stak mijn hand uit. Mijn vingers raakten de stof bijna aan, toen er uit het niets een Doxy naar me toe vloog, vanuit de plooien van het gordijn. Geschrokken deinsde ik achteruit, tot ik het wezentje wat beter bekeek. ‘Stil maar, ik wil alleen even kijken wat er onder dit gordijn ligt,’ zei ik tegen het wezentje dat nu naar mijn blote voeten graaide.
Onder het gordijn stond een oude, donkere en heel stoffige kist. Met mijn vinger tekende ik een glanzende letter “L”� in de dikke laag stof, voor ik de kist probeerde te openen. Ik morrelde wat aan de oude sloten. Ze zaten niet op slot, maar doordat ze door de jaren waren gaan roesten, ging het heel moeizaam. Na nog wat gemorrel, kreeg ik de sloten eindelijk open en klapte het deksel naar achteren.
Ik keek in de kist en deinsde alweer achteruit, niet van de schrik dit keer, maar van verbazing. Papa zat gehurkt in de kist, en stond nu langzaam op. Toen hij rechtop stond, keek hij me aan. ‘Loena,’ fluisterde hij naar me. Ik vond het een raar en een beetje eng hoe hij keek. ‘Papa?’ fluisterde ik terug. Papa zei niets, keek mij alleen maar aan. Toen tilde hij zijn hand op en zwaaide zwakjes naar me. Voor ik iets kon doen, vatte hij ineens vlam. Vlammen van minstens twee meter hoog hulde mijn papa in een vurige mantel. ‘Papa! Nee!’ Ik gilde terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Niet mijn papa, zonder hem was er niemand meer, dan was ik helemaal alleen! Terwijl de vlammen uit mijn papa sloegen, kon ik alleen maar machteloos toekijken en denken aan wat er zou gebeuren met mij, als ook papa er niet meer zou zijn.
Achter mij sloeg de deur open, maar ik kon alleen maar naar papa kijken, die langzaam verbrandde. Twee armen sloegen zich stevig om mij heen, tilden me op en drukte me tegen een warm lichaam aan. Tegen het warme lichaam van mijn papa. Hij was veilig, en ik was veilig. Ik sloeg mijn armen stevig om hem heen en liet hem niet meer los.

Reacties: