FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Dakota

“Waarom…”� begon ze hakkelend.
“Waarom heb je me het niet eerder verteld? Je kunt me vertrouwen, Charte.”�
Ik knikte. Nu wist ik dat. Ik geloofde haar.
“Ik weet het.”�
“Maar… is er nog meer dat je me niet hebt durven onthullen? Is er nog meer dat ik over jou zou moeten weten?”�
Mevrouw Dakote was een schat. Een vrouw met haar hart op de juiste plek. Ik vertrouwde haar. Zij vertrouwde mij. Waarom moest ze dan getrouwd zijn met zo’n hork van een man? Nou ja, niet voor lang meer. Toch kon ik het laatste stukje van de complete waarheid niet aan haar kwijt. Het kwam simpelweg niet over mijn lippen. De woorden die ik zocht om uit te leggen dat mijn ouders… ik kon het niet.
“Nee”�
Ze keek me gekwetst aan. Ze wist dat ik nog een ding achterhield. Ze wist dat ik iets verzweeg. Het deed pijn. Voor ons beiden. De pijn brandde zich in weg door mijn lichaam en nestelde zich vast in mijn hart, vastbesloten om die plek nooit meer te verlaten. Ik zou er voor altijd mee moeten leven dat ik de vrouw, die bereid was alles wat ze had voor mij op te geven, niet mijn ware identiteit durfde te onthullen.
“Echt?”�
Ze keek me nog een laatste keer diep in mijn ogen. De oppervlakkige vrouw die voor heel even verstandig bleek te zijn. Ik wist dat ze het erbij zou laten en mijn leugens van zich af zou zetten. Maar zou ik dat ooit kunnen? Nee. Dat verdiende ik ook niet.
Ik schudde mijn hoofd voor de tweede keer. Ik hield nog steeds van haar en zij van mij, maar die intense warmte en genegenheid die ik eerder vandaag voor haar had gevoeld waren verdwenen als sneeuwvlokken op een warme dag in mei. Ik had het verpest. Toch had ik geen spijt. Ik voelde gewoon heel even niets. Helemaal niets.
“Geef alsjeblieft je leven niet op voor mij, Dakota”� smeekte ik haar.
Haar ogen priemden in de mijne.
“Ik heb hem niet alleen voor jou verlaten, lieverd. Jij was slechts de laatste schijnwerper die zijn slechte kanten bescheen. Hij had me al veel vaker bedrogen maar dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Eindelijk zag ik hoe hij werkelijk was. Met zo’n echtgenoot wil ik niet verder. Maak jij je nou maar geen zorgen.”�
Mijn ogen werden vochtig en een snik wrong zich door mijn keel naar buiten. Nog nooit had iemand mij verteld geen zorgen te hebben, op Trelb na. Ik wilde als een klein kind nog een keer geloven dat er echt niets was om me ongerust over te voelen. Maar ik kon het niet meer. Het was te laat.
Ze pakte mijn hand vast en leidde me naar de grote huiskamer. Ze zette me op de bank en nam zelf plaats op de grote, zachte luie stoel.
Met haar lange nagels veegde ze een traan die over mijn wang rolde weg. Het was een lief gebaar.
“Wil je dan daarom mee naar de interviews? Om je broer te zien?”�
Ik zweeg want ze wist het antwoord al.
“De interviews zijn altijd een groot feest om te zien. De districtkinderen, die enthousiast hun verhaal aan Caesar vertellen, meestal verheugd over hun scores in het Trainingscentrum, zijn een genot voor het oog.”�
Walging zou zich op dat moment meester hebben gemaakt van de oude Charte. Nu deed het me niets. Zo deed het Capitool nu eenmaal over de Spelen. Ze bekeken het luchtig. Vrolijk. Opgewonden. Als een spel. Ze wisten niet anders. De paar dagen die ik nu in het Capitool had doorgebracht, hadden me geleerd dat de Capitoolbewoners aardige mensen waren. Ze waren niet hard en koel maar juist warm en vol liefde. Het enige wat er mis was, was dat ze zo ongelofelijk naïef waren. Zo ontzettend naïef.
Mevrouw Dakote ging verder:
“Maar nu zie ik ook een keer de andere kant van het verhaal. Jouw verhaal, lieve Charte. Ik sleep je er wel doorheen. Je zult het zelfs naar je zin hebben daar. Let maar op.”�
Een verbazende wending. Een Capitoolbewoner, die normaal altijd met haar ogen naar de grond liep, had het eindelijk aangedurfd om op te kijken en de harde, echte wereld te trotseren.
“Dank je”�
Ik keek op. Ik waardeerde het.
Oh, als ze eens wist van mijn plannen.

Die nacht sliep ik als een roosje. Ik had de documenten eindelijk vanonder mijn shirt kunnen halen en had ze hopelijk veilig in mijn nachtkastje opgeborgen. Het was twee uur in de morgen toen ik uit mijn zachte, droomloze slaap werd geholpen door woest geschreeuw dat vanuit de hal leek te komen.
“WEG! Ik had toch gezegd dat jij je hier niet meer mocht vertonen! WEG ZEI IK!”� Dakota’s stem trilde van de woede.
Dikato’s stem herkende ik ook al snel. Hij sprak onduidelijk en met dubbele tong:
“Maar schat… waar moet ik dan slapen?”�
“Ehm… misschien bij die HOER VAN JE! Dit is het huis van mijn familie! Hoor je dat? MIJN FAMILIE!”� Dakota verhief haar stem. Een gevoel van trots overviel me.
Met een klap viel de deur in het slot. Dakota hijgde onregelmatig terwijl ze terug naar de hoofdslaapkamer strompelde. Op de achtste trede, de trede die kraakte, bleef ze stil staan. Ze twijfelde. Het was tenslotte wel de man waar ze bijna haar hele leven al een bed mee had gedeeld, die ze nu in de kou op de stoep liet staan. Ik bloosde en hoopte uit alle macht dat ze niet terug zou lopen.
Niet terug naar Dikato.
Ze was een sterke vrouw maar was ze sterk genoeg?

Reacties: