FanFic.nl

Daddy? I’m hungry.

14

“Hallo jongens. Mijn naam is Miriam en ik ben een vriendin van je vader.”� De blonde maatschappelijk werkster glimlachte naar de twee spelende kinderen en ging naast hen zitten. “Mag ik ook met jullie spelen?”�
Beiden keken nieuwsgierig naar haar, maar slechts één van hen, met het rode t-shirt, stond op en liep naar haar, zittend op haar schoot.
“Jij papa’s vriendin?”�
“Dat ben ik,”� glimlachte Miriam en reikte haar hand naar de jongen, “en wat is jouw naam, jongeman?”�
De jongen giechelde en schudde haar hand toen hij zag hoe zijn oma dit ook heel vaak deed. “Ik ben Alex, hi.”�
“Hoi Alex, leuk je te ontmoeten. Dus, denk je dat ik met jullie kan spelen?”�
De jongere tweeling haalde alleen zijn schouders op en ging terug naar het zand. “Natuurlijk.”�
“Dank je. En jij moet Tobi zijn, heb ik gelijk? Je papa vertelde me over jullie twee,”� zei ze terwijl ze de schop pakte die Alex aan haar gaf.
“Nee, dat deed hij niet.”�
Miriam hief haar hoofd en keek naar de kleine jongen voor haar. “Wat bedoel je, dat deed hij niet? Hij vertelde me alles over jou, Tobi. Papa vertelde me hoe jullie aan het spelen waren in het park en dat jullie met z’n drieën naar de film gingen.”�
“Ja, we waren bij Alvin, weet je nog? Het was zooo lief, ik hou van Te-Ta-De...”�
De jong sociaal werkster lachte en streelde Alex’ haar. “Je bedoelt Theodor, hè?”�
“Ja!”� riep de jongen en sprong op en neer. “Papa kocht een kleine Theo voor me!”�
“Echt waar?”� Miriam lachte en zuchtte een beetje toen het drie jaar oude kind op haar schoot landde. “Kun je het me laten zien?”�
“Yeah!”� gilde Alex weer en sprong van haar schoot af en rende in de richting van het huis. Miriam keek hem na met een glimlach op haar gezicht. Hij was zo'n lieve jongen. Ze draaide langzaam naar de andere jongen die nog steeds met wat zand een kasteel aan het bouwen was.
“Tobi, wil je niet hier komen zodat we samen een kasteel kunnen bouwen?”�
De blonde jongen schudde alleen zijn hoofd.
“Oke, en wat als ik kom in plaats van jij?”�
Nog een keer schudde de jongen zijn hoofd als antwoord. Miriam fronste haar wenkbrauwen, ze vond zijn gedrag niet echt leuk.
“Tobi?”�
Hij hief zijn hoofd en fronste.
“Waarom houdt papa niet van ons?”�
“Neem me niet kwalijk? Je vader houdt heel veel van jullie, Tobi. Waarom denken jullie dat het niet waar is?”� Miriam was niet helemaal zeker wat er gaande was hier, maar ze had een duidelijk idee.
“Tobi? Kom hier,”� glimlachte ze naar hem en bemoedigend reikte ze haar hand naar hem uit. Hij aarzelde een beetje, maar uiteindelijk nam hij haar hand en liet zich door haar in haar schoot trekken. “Vertel me waarom je denkt dat papa niet van je houdt, hm? Het zal ons geheim blijven.”�
“Beloofd?”�
“Beloofd,”� glimlachte ze naar hem, “hand op mijn hart!”� voegde ze eraan toe in zijn oor en blies een beetje naar zijn haar, zodat de jongen in haar schoot bewoog en giechelde. Het was de eerste glimlach die Miriam van zag hem en ze vond het leuk bij hem passen.
“Oma vertelde het ons.”�
Miriam fronste haar wenkbrauwen; ze veronderstelde dat Francizska een soort van probleem had met Tom, na alles was het de reden waarom ze de kinderen weer mee nam, maar de jonge maatschappelijk werkster verwachtte nooit om zoiets te horen.
“Lexi niet geloven, maar oma zegt alleen de waarheid. Toch?”� Hij keek haar aan met grote ogen vol vertrouwen.
Mirjam glimlachte naar hem en streelde zijn blonde pony. “Natuurlijk doet ze dat, maar soms heeft zelfs oma het mis, Tobi. Geloof me, je vader houdt zo, zo veel van jullie en hij mist je nog meer!”�
Ze had geen idee waarom ze Tom zo veel verdedigde, misschien was het omdat dat Tom haar hart strak trok., maar niets meer dan het zien van die twee kinderen die hun vader veel te veel miste kon zij zelfs niet aan. Mirjam kon niet begrijpen waarom en hoe Francizska zoiets kon doen. Ze hield uiteraard van haar kleinkinderen, maar dat gaf haar niet het recht om zoiets vreselijks te doen. Had ze er zelfs wel over nagedacht hoeveel pijn ze de tweeling deed?
“Kijk, kijk!”� Een piepstemmetje haalde haar uit haar gedachten en Miriam keek neer op Alex, die de vertoning van zijn Theodor figuur liet zien. “Van papa! Ik slaap met hem, weet je? Ik heb een Teddy, maar ik weet niet waar het is, dus ik slaap met de... met hem!”�
Miriam lachte en nam het pluche figuur aan dat Alex haar gaf. “Het is echt leuk, Alex.”�
“Inderdaad! En het is van mij!”�
Ze lachte weer en stootte op en neer met haar knieën in een poging om Tobi aan het glimlachen te maken. Ze was succesvol omdat beide jongens nu giechelend en gillend vertelde over de andere variant verhalen. Miriam praatte met hen en luisterde aandachtig naar wat ze haar vertelden, maar haar ogen waren permanent vastgelijmd aan de oudere vrouw die in een stoel verdacht keek.

____________

“Moet ik?”�
“Oh ja, jij moet! Sta op, ik ben niet gek!”�
“Maar ik wil niet,”� kreunde de jongen liggend in zijn bed en pakte zijn deken nog strakker. De andere jongen leunde boven hem en rolde met zijn ogen en trok aan het deken.
“Kom op, Tom. Opstaan.”�
“Ga weg, Bill!”� Zonder succes; de handen trokken nog steeds aan zijn zachte deken. “Alsjeblieft?”� probeerde hij opnieuw, wederom zonder succes.
“Tom, je moet opstaan of je komt te laat en dat wil je niet zijn, hè?”�
De jongen verstopt zich kreunend onder zijn lakens en zijn hoofd stak fronsend naar buiten. “Nee, ik niet.”�
Zijn broer glimlachte naar hem en schopte lichtjes tegen zijn kont. “Dus kom op, mam heeft het ontbijt voor je klaar gemaakt. En alsjeblieft, schiet op zodat ik weer naar bed kan gaan,”� zei hij stak zijn tong uit en grijnsde naar Tom die probeerde uit zijn bed te komen.
Toen hij er eindelijk in geslaagd was om het te doen, ging Tom naar de badkamer om een warme douche te nemen toen hij siste omdat hij in aanraking kwam met koud water. Nogmaals, hij vergat om het te laten afvloeien. Zodra de gedreadlockte tiener zijn ochtend hygiëne had gedaan, verkleedde hij zich en zijn haar werd opgetrokken in een strakke paardenstaart, ging naar beneden waar zoet ruikende wafels op hem aan het wachten waren.
“No way, je bent er eindelijk?”�
“Jij ook een goedemorgen, mam.”� Tom rolde met zijn ogen en nam een ​​stoel aan de tafel. Zonder zelfs maar te kijken naar wat hij doet, deed hij wat gelei en slagroom op zijn wafels en begon te eten.
“Ik ben zo trots op je, Tom! Ik kan het niet geloven, mijn kleine jongen gaat naar zijn eerste baantje.”� Zijn moeder kuste hem op zijn hoofd en Tom kon het niet helpen, maar lachte.
“Mam, stop ermee. Het is niet zo'n big deal, het is gewoon een baan.”�
“Ik weet, het spijt me!”� Simone lachte naar hem mee en klopte op zijn hoofd. “Heeft u behoefte aan een rit of ga je met de bus?”�
“Een rit zou mooi zijn, dank je,”� mompelde Tom met een grijns nam een slok van zijn glas melk die zijn moeder hem gaf. Ze aten in stilte, de enige bron van lawaai in de keuken was nederige spelende radio. Nadat ze klaar waren met eten deed Simone de afwas terwijl Tom zich klaar maakte en ze vertrokken.
“Ben je zenuwachtig?”�
“Nou,”� Tom rekte zijn hals, “een beetje.”�
Simone glimlachte naar hem. “Wees niet bang, dit komt goed, schatje.”� Tom knikte alleen maar en keek uit het autoraam. De rit was traag, de wegen waren 's morgens gevuld met het verkeer en hij was bang dat hij te laat ging komen. Hij kon niet te laat komen, Tom had echt behoefte aan deze baan.
Na nog eens 20 minuten stopte de auto voor het grote winkelcentrum. Tom fronste zijn wenkbrauwen en keek naar zijn moeder.
“We zijn er. Wil je dat ik je oppik na het werk?”�
“Nee, ik ben met jongens vandaag, maar dankje, mam.”�
“Je bent van harte welkom. Dus, veel geluk en een mooie dag verder,”� Simone glimlachte naar hem en wachtte tot Tom uit de auto stapte. Hij zwaaide naar haar en liep langzaam naar de hoofdingang; had hij nog steeds veel tijd over voordat zijn dienst begon dus hij had zich niet hoeven haasten.
Toen hij de Sparky's shop binnenkwam was het enkele minuten voor zijn dienst begon en Tom voelde zich een beetje zenuwachtig, maar alles verdween toen een paar mensen van zijn eigen leeftijd, misschien iets ouder, naar hem glimlachte en groette hem vriendelijk.

____________

Hij liep door het winkelcentrum heen en weer naar voren, te vervelen. Zijn lunchpauze was verrassend langer dan hij had gedacht en nadat hij zijn boterham op had, had hij nog steeds een overvloed van tijd over. De eerste week van Tom aan het werk was niet zo slecht, eigenlijk ging het vrij goed. Zijn collega’s waren erg aardig en vriendelijk en namen hem vrij goed op. En als een zoete kers op de taart was er Mia, dat was altijd een mooi klein lief meisje met bruin krullend haar dat naar hem glimlachte.
“Tom?”�
De jongen, verveeld, draaide zich om toen hij hoorde dat iemand zijn naam riep en een grijns verspreidde bijna onmiddellijk over zijn gezicht.
“He, mevrouw Mirjam.”�
De blonde dame glimlachte naar hem. “Zo'n toeval, is het niet? Wat doe jij hier?”�
“Oh, ik werk hier,”� mompelde hij en trok aan zijn werk shirt. “Jij?”�
“Ik ben hier met mijn vrienden, winkelen en zo, weet je,”� glimlachte ze, “ik zal je niet langer storen, je moet een hoop werk hebben.”�
“Het is oke, het maakt niet uit,”� zei hij en paste zijn blauwe t-shirt met gele halsband en gele teddybeer aan op zijn rechterzak. “Ik heb nog lunchpauze,”� de jongen keek op zijn horloge, “eigenlijk heb ik geen pauze meer, shit!”� vloekte hij onder zijn adem.
De jong maatschappelijk werkster lachte zachtjes. “Ga maar, Tom, laat me je niet tegen houden. Ik wilde alleen maar gedag zeggen want ik zag je hier en...”� Ze zweeg, niet zeker of ze dit echt tegen moest hem zeggen.
“En? Kom op, ik moet echt gaan en nu ben ik benieuwd wat er na die ‘en’ van jou komt.”� Tom glimlachte naar haar en beet op zijn zilveren lippiercing.
Het blonde meisje haalde diep adem, het was tegen alle regels en als iemand erover wist zou ze echt in grote problemen komen, maar nogmaals, ze wist hoeveel Tom ze miste en dat hij al twee maanden niks over zijn kinderen had gehoord.
“Je jongens zeggen gedag tegen je. Alex wilde dat ik je een kus gaf van hem, maar ik weet zeker dat je het niet laat gebeuren,”� lachte ze zachtjes en keek in Toms ogen. Ze waren vol tranen.
“Je... hoe?”�
Miriam glimlachte en gaf hem enkele papieren zakdoekjes. “Ik zag ze, het is mijn werk, weet je nog? Het zijn echt leuke jongens, Alex lijkt op je.”�
De nu huilende tiener glimlachte even bij de herinnering aan zijn jongere zoon. “Inderdaad, maar hij is meer als Bill. Meer gevoelig, aanhankelijk en alles.”�
“Misschien,”� knikte ze met een glimlach, “anyway, ik ben zeker dat we beiden moeten gaan. Ik dacht dat het leuk zou zijn voor je om iets te horen over hen. Geloof me, ze missen je echt.”�
“Heel erg bedankt, Miriam!”� Zonder na te denken, omhelsde hij haar.
Het licht verbijsterde meisje omhelsde hem terug. “Je bent van harte welkom. Tot ziens, Tom.”� Ze liet hem los.
“Bye,”� fluisterde hij haar na, lachend met tranen nog steeds stralend in zijn ogen. Hij zou te laat komen voor werk, maar het kon hem niet schelen. Zijn lieve zonen missen hem zo veel als hij hen, dat was alles dat telde.
“Je bent te laat.”�
“Ik weet het, sorry voor dat.”�
“Je hebt gehuild?”�
Tom schudde zijn hoofd met een kleine glimlach.
“Kom op man, vertel het me!”�
“Mia!”� Tom lachte toen het iets ouder meisje op zijn schouder sloeg. “Oke, ik was aan het huilen en nu stoppen!”�
“Ik wist het! Je ogen zijn zo rood als dat een konijn heeft.”� Ze stak haar tong uit.
“Bedankt,”� grijnsde de gedreadlockte tiener.
“Je bent van harte welkom,”� maakte ze een gezicht. “Vertel me nu waarom je huilde.”�
Tom glimlachte weer toen hij wat Teddy beren op een rek zette. “'Omdat ik gewoon gelukkig ben.”�

____________



Het is alweer twee weken sinds de dag dat Tom Miriam zag. De dag dat ze elkaar in het winkelcentrum tegen kwamen was hij zo blij dat hij heel de weg naar huis stuiterde en zong tegen zijn moeder een aantal domme liedjes. De opwinding over dat hij iets had gehoord over zijn jongens, al was het slechts één ding, het was bijna ondraaglijk, maar als het mogelijk was, zou hij vliegen van geluk.
Maar toen de dagen passeerde verdween dit alles langzaam. Dag in dag uit hoopte Tom om iets nieuws over zijn kinderen te horen te krijgen, of over de rechtzaak van de voogdij, maar er was niets. Niets van het hof, niet van Miriam.
Tot vandaag.
“Tom, kalmeren.”�
“Ik kan het niet.”�
“Oh ja, je kunt het. Kom op man, je bent aan het trippen, zoals ongeveer het laatste uur! Het is griezelig!”�
Tom lachte een beetje. “Sorry,”� zei hij terwijl hij ging zitten op de bank. “Het is gewoon...”�
“Ik weet het,”� onderbrak Mike hem, “je bent een springkasteel door het telefoongesprek van vanmorgen. Nou, ga je me eindelijk vertellen wat er is gebeurd?”�
“Nou,”� Tom wreef in zijn ogen, “het is... Eric belde.”�
Mike stikte in zijn pinda en keek Tom met betraande ogen aan. “Are you kidding me?! Waarom heb je het niet eerder verteld?”�
“Ik weet het niet?”�
De blonde lachte. “Ja, het klinkt net als jij, dude. Dus, vertel het me...”�
Tom nam een ​​diepe adem en een slok uit zijn glas cola. Hij probeerde het moment dat hij het zijn vriend ging zeggen, weg te duwen.
“Tom, kom op! Vertel het!”�
“De rechtbank is binnen anderhalve maand vanaf vandaag.”�
Er viel een stilte.
Een lange.

Reacties: