FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Interviews

Ik was weer ingeslapen en zat de volgende ochtend dan ook met een fris hoofd aan de ontbijttafel. Donaldo en Davim zeiden niets en hielden hun hoofd de hele tijd chagrijnig op hun bord gericht. Dorine en Dul keken de hele tijd zenuwachtig van de deur naar hun moeder. Ze waren bang dat Dikato terug zou komen. Ik durfde er niet aan te denken waarom de kleinste van het gezin angst voor hem zouden kunnen hebben. Ik had de laatste tijd al genoeg verschrikkingen gezien.
“Zo lieverds…”� begon Dakota vanaf het hoofd van de tafel.
“Vandaag is een leuke dag. Vandaag gaan we naar de interviews van de tributen van dit jaar!”�
De kinderen brandden meteen tegen elkaar los over hun favorieten. Heel even waren ze de crisis met hun vader vergeten. Dakota wisselde een blik van verstandhouding met mij. Ik glimlachte.
“Dompel Bakro gaat het zo worden dit jaar!”� bulderde Donaldo.
“Tss, ik zet mijn geld in op Hester Prugel. Heb je die meid met bijlen zien werpen? Ajaj, dat is een tante waar je geen ruzie mee moet krijgen. Weet je wat voor cijfer ze van de Spelmakers had gekregen? Een tien! ”� bracht Davim daar tegen in.
Dul trok ook zijn mond open.
“Nou, dat is anders nog niet het hoogste cijfer van dit jaar. Sangui Tyx had een elf! Hij komt dan ook wel uit district één. De Beroeps zijn echt sterk vertegenwoordigd dit jaar!”�
Dorine sloeg dit gesprek met grote ogen gade. Ze was onder de indruk van het geschreeuw van de jongens en at zwijgend haar broodje op. Ik vroeg me af of zij net zo genoot van de Spelen als de rest.
Toen Davim de naam Hester Prugel liet vallen maakte mijn hart wel een sprongetje. Zij is uit mijn district! Ik was zelf helemaal vergeten dat de cijfers van de Spelmakers al bekend waren. Wat zou Trelb hebben gehaald? Wilde ik dat wel weten? Ik zou er wel achter komen in de zaal.
Vandaag was een vrije dag. Heel het Capitool gonsde die middag van de weddenschappen, weetjes over de tributen en vooral van de roddels.
We stapten met z’n allen in de auto en reden naar het Centrum. Ik stapte uit en werd gelijk bijna verpletterd door de enorme mensenmassa die het gebouw binnenstormden waar straks de liveoptredens van de tributen zouden worden opgenomen door vele camera’s. Trelb spookte nu echt continu door mijn hoofd. Zou hij zenuwachtig zijn? Hij was sociaal maar ik kon me ook voorstellen dat hij dichtklapte tegenover zo’n enorm publiek. Mijn verlegenheid zou in ieder geval flink opspelen.
Dakota wenkte me en pakte me bij mijn hand. Mijn eerste reactie was dat ik geen klein kind meer was. Maar toen we eenmaal naar binnen liepen was ik toch wel blij dat zij me meevoerde. Duizenden kakelende mensen met torenhoge kapsels en felgekleurde wimpers krioelden door elkaar heen als in de enorme mierenhopen die ik wel eens met Trelb in het bos had gezien.
We hadden goede plaatsen, ergens op de vijfde rij al. Ik schrok. Misschien zou Trelb me wel kunnen zien. Ik wilde hem niet van stuk brengen terwijl hij juist sterk moest overkomen op de kijkers.
Davim en Dul maakten ruzie over welke snack ze gingen bestellen. Donaldo keek stug voor zich uit en Dorine speelde met haar haar. Zij wisten wel dat de tributen uit district zeven mij bekend voor konden komen, maar dat de mannelijke tribuut ook daadwerkelijk mijn broer zou zijn, daar hadden ze geen idee van. Alleen Dakota wist mijn geheim. Een geheim van de velen.
Het licht in de zaal ging uit en eindelijk werd het iets rustiger in de zaal. Het was zelfs bijna stil totdat de spot op het podium ingezet werd. De voice-over weerklonk galmend en riep:
“Een hartelijk applaus voor uw presentator van vandaag… Caesar Flickerman!”�
Een hard gegil steeg op vanuit het publiek. Een snerpende kreet kwam zelfs van heel dichtbij. Naast mijn oor om precies te zijn. Ik keek opzij en zag Dakota met haar handen om haar mond gevouwen gillen:
“Woehoe! Caesar, ik houd van je!”�
Ik lachte. Misschien werd deze middag toch iets leuker dan gedacht.
Caesar stapte met die enorme glimlach van hem, die waarschijnlijk zelfs niet van zijn gezicht te slaan was, het podium op en nam blakend van het zelfvertrouwen de staande ovatie vanuit de zaal in ontvangst. Zijn kobaltblauwe haar flitste in mijn ogen.
“Dank u, dank u, beste vrienden. Ik weet dat niemand mijn schoonheid en charmes kan weerstaan.”�
Hij gaf een vette knipoog naar een dame op de eerste rij. Het publiek reageerde daar dolenthousiast op met gegil en fanatiek handengeklap. Zijzelf moest door een paar ziekenbroeders de zaal uit worden gedragen. Wat een hysterie!
“Maar jullie zijn vast niet alleen voor mijn geweldige verschijning gekomen. Jullie zijn hier voor de ware introductie van de kanjers die pas echt een buitengewoon applaus verdienen: de tributen van de 54ste Hongerspelen!”�
Het applaus dat daarna volgde, duurde als je het mij vraagt wel een dik kwartier. Natuurlijk werden de tributen niet met z’n allen tegelijk het podium opgeroepen. Ik had deze uitbundigheid al vaak genoeg verplicht thuis op onze oude krakkemikkige televisie moeten kijken om dat te weten. Nee, de districten werden omstebeurt afgeroepen. Eerst een interview met het meisje dan met de jongen.* Van district een tot en met het arme district twaalf. Ik hield mijn vingers gekruist. Trelb moest een verpletterende indruk maken.
Een prachtig meisje met lichtblonde, lange haren schreed gracieus naar Caesar toe. Zij was de vrouwelijke tribuut van district één, een beroepsdistrict. Ze had torenhoge pastelroze hakken aan, die dezelfde kleur hadden als haar protserige baljurk.
“Oeww wat een schoonheid, mensen!”� Caesar grijnsde eens recht in de camera’s.
“Jouw beste wapen hebben we al gevonden. Jij verleidt gewoon alle jongens met je pracht om ze daarna stuk voor stuk een mes in de rug steken. Ik heb jou wel door, popje.”�
Het meisje, dat Argenta Fonkel bleek te heten, stootte een harde maar niet oncharmante lach uit. Haar mentor had haar overduidelijk de eigenschap bekoorlijk meegegeven. Een rol die ze glansrijk speelde.
Duls favoriet: Sangui Tyx, kwam na haar. Hij was glashelder meedogenloos.
Vele tributen volgden met als eerste de kleine Fem Glister uit district twee. Ik verwonderde me over het feit dat er niemand zich had aangeboden voor haar. District twee was tenslotte ook een Beroepsdistrict. Ze zag bleek en was heel klein en nietig vergeleken bij de zelfvoldane Caesar. Toch was ze niet schattig. Ze keek eerder vals uit haar ogen. Zonde.
Na een tijdje verscheen Hester Prugel ten tonele. Ze droeg enorme felrode hakken met een strakke, korte rode jurk. De hals was rond. Als je er bij stilstond, was het eigenlijk gewoon een simpele jurk. Het enige accent dat er door de stylisten van district zeven aan was toegevoegd was een dunne, lichtbruine stronk die links onderin bij Hesters heup startte en zijn takken liet uitwaaien boven Hesters linkerschouder als een soort mouw. Het stond haar goed. Heel goed zelfs. Nu was ik nog meer benieuwd naar Trelb.
“Ze ziet er vandaag wel oogverblindend uit maar laat je niet in de maling nemen, mannen. Deze dame is een echte vechter.”� Veel gejoel en goedkeurend voetengetrappel steeg op uit de massa.
Hester nam met een serieus gezicht plaats in de stoel naast Caesar, die daar charmant als altijd op inspeelde.
“Zo schat, kan er geen lachje vanaf? Vertel ons eens bijvoorbeeld, is er thuis iemand die op je wacht?”�
“Nee.”�
Korte, koele antwoorden. Zij speelde de afstandelijke en stoere tribuut. Nou ja, speelde? Thuis was ze ook altijd zo geweest.
“Niet?”� Caesar slaakte een verbaasd gilletje richting het publiek dat opnieuw helemaal wild werd. Ik werd er om eerlijk te zijn zelf een beetje moe van. Hun onverwoestbare luchtigheid maakte me misselijk. Maar ik moest het van mezelf nog heel even uit houden. Nog heel even. Dan zou ik mijn broer weer zien.
Het lukte Caesar maar niet om een sappig verhaal van Hester los te krijgen, wat het publiek weer helemaal hilarisch vond. Hester speelde haar rol goed.
“Geef nog een groot applaus voor de meid die je met een bijl in haar hand niet in je achtertuin wil tegenkomen… Hesterrrrr Prugel!”�
Mijn hart ging sneller kloppen. Nu was het Trelbs beurt. Mijn handen trilden er gewoon helemaal van. Het moest goed gaan. Ik wilde hem zien, zijn stem eindelijk weer horen en zijn bewegingen stuk voor stuk volgen en opslaan in mijn hoofd om ze daarna nooit meer te vergeten. Dakota keek me bemoedigend aan.
“En de volgende tribuut, de bomenjongen, de jongen die ieder meisjeshart doet smelten… Trelb Defloren!”�
Daar was hij.
Mijn grote broer.

. .
Gnagnagna een cliffhanger, evil me
*klopt dit?

Reacties: