FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Trelb

Behoedzaam stommelde Trelb het podium op. Hij keek een keer recht het publiek in en ik zag hem zichtbaar schrikken. Zo veel mensen. Ik duimde voor hem.
Caesar begon zijn praatje voordat Trelb had plaatsgenomen en hij schrok op en keek als een hert in de koplampen naar de kobaltblauwharige presentator. Snel nam hij plaats. Hij zuchtte eens diep. Alle zenuwen gleden zienderogen van hem af. Voor nu was hij niet Trelb Defloren uit district zeven, maar Trelb de tribuut, die ieders meisjeshart deed smelten. Eindelijk durfde ik hem eens goed in me op te nemen. Hij droeg een schorskleurige losse broek die blaadjes leek te groeien als een echte boom maar dan versneld afgespeeld. Het zag er niet uit als een kostuum. Het was op zijn lijf geschreven. Daarbovenop droeg hij een simpel rood hemd dat strak om zijn bovenlichaam sloot en zijn bovenarmen ontblootte. Ik wist dat mijn broer sterk was maar nu zag hij er onverslaanbaar uit. En vooral… knap. Ik kon er niet omheen. Hij was gewoon oogverblindend knap.
Het meisjespubliek gilde hysterisch bij het zien van hem. Voelde ik nu een steek van jaloezie? Je bent zijn zusje, Charte. Voor Trelb kan je niet voor eeuwig het enige meisje op de aardbol zijn.
“Ik denk dat dit genoeg zegt, beste mensen. De jongen die razendsnel in de boomtoppen is, verovert in dezelfde tijd de dromen van ieder meisje!”�
“Nou Caesar, jij mag zeker ook niet klagen, hoor.”�
“Ik weet het, ik weet het”� stemde de presentator quasi-serieus in. Het publiek ging opnieuw helemaal uit hun dak, zowel de jonge als de oude Capitooldames. Een meisje van de eerste rij waagde het zelfs om het podium op te stormen en te roepen:
“Trelb, je bent de beste! Wil je met me trouwe…”�
Voordat ze uitgeschreeuwd was, werd ze al meegenomen door een stel Vredebewakers. Nu zag ik pas echt de omvang van Trelbs populariteit. Op de een of andere manier stelde me dat enigszins gerust. Als Trelb heel populair was in het Capitool, betekende dat veel sponsors. En veel sponsors betekende een grotere overlevingskans… Ik ging wat makkelijker zitten.
Trelb glimlachte lief naar het meisje dat werd afgevoerd en gaf het publiek gelijk daar achteraan ook maar een enorme rij blinkende tanden cadeau. Hij was helemaal in zijn element daar naast Caesar. Ze waren perfect op elkaar ingespeeld.
“Laten we het eens over jouw score hebben, hartenbreker, dacht jij zomaar onopgemerkt weg te komen met zo’n hoog cijfer terwijl je uit een normaal district komt?”�
Trelb haald theatraal zijn schouders op.
“Ik hoopte van wel.”� Het Capitool, zowel de mensen in de zaal als achter de televisie, at nu volledig uit zijn hand.
“Een TIEN! Beide tributen uit zeven hadden een tien!”�
Trelb kreeg een enorme vloedgolf van een applaus over zich heen. Ik merkte dat ik zelf ook meeklapte. Mijn broer ging staan en boog een paar keer soepel. Het handengeklap explodeerde zowat.
Ik voelde me trots. Dat was mijn broer.
De mensenmassa leek lichtelijk te kalmeren en Caesar greep die kans om weer aan het woord te komen.
“Met bomen klimmen, beste knul, ik denk niet dat iemand ooit zo’n hoge score heeft weten te halen met bomen klimmen, zelfs de tributen uit district zeven niet.”�
Ik glimlachte. Hoe kon het ook anders? Bomen klimmen. Natuurlijk.
“Maar vertel ons eens, is er soms iemand thuis waarop jij een oogje hebt?”�
“Ik heb de ware nog niet gevonden, Caesar.”� Trelb zuchtte droevig. Het publiek hing nu echt aan zijn lippen.
“Ach.”� Caesar legde zijn hand op Trelbs schouder. “Let op mijn woorden, Trelb. Jij vindt de ware nog wel. Je bent gewoon veel te knap om alleen te sterven.”�
Hij gaf de mensenmassa een ondeugende knipoog.
“Ik durf te wedden dat ieder meisje uit dit publiek jou geweldig vindt. Je hebt het gewoon voor het uitkiezen.”�
De meisjes op de voorste rijen begonnen weer te gillen.
Trelb lachte charmant en Caesar ging verder.
“Hoe vind jij het hier nu eigenlijk in het Capitool? Had je in je thuisdistrict ook altijd zoveel meisjesaandacht?”�
“Ik vind het hier geweldig. Vooral de douches hier zijn heerlijk, in het begin wel even schrikken…”�
Gelach steeg op vanuit het Capitool.
“… maar als je er eenmaal achter bent hoe ze werken is het puur genieten. En nee, thuis had ik niet zoveel aandacht van meisjes. Ik had wel een paar goede vrienden uit de groep houthakkers waar ik altijd mee optrok in het bos, maar degene waarop ik altijd kan bouwen is toch wel mijn kleine zusje Charte.”�
Ik verstijfde. Wat deed hij nou? Donaldo, Davim, Dul en Dorine draaiden hun hoofden meteen mijn kant uit. Geluidloos vroeg Dorine:
“Is dat jouw broer?”�
Ik knikte. Liegen had toch geen zin meer.
“Niet verraden”� fluisterde ik met een bang hart terug naar de vier Capitoolkinderen.
“Wat lief. Was zij het meisje dat wit wegtrok toen jouw naam werd getrokken uit de bol?”�
Trelb knikte zielig.
“Veel sterkte jongen. Jij gaat de Spelen gewoon voor haar winnen, nietwaar!”� Caesars stem klonk oppeppend.
“Ja.”�
Trelb keek nu recht de camera in.
“Charte, heb je dat gehoord? Ik ga de Spelen winnen. Voor jou. Geef niet op, zusje. Over een paar weken ben ik weer thuis.”�
Een traan rolde geruisloos over mijn wang.
Ik was dichterbij dan hij ooit had kunnen bedenken.


*Zo. Ik vond het toch wel iets te gemeen om te stoppen bij die cliffhanger. Dit is voor de komende tien/ elf/ twaalf dagen de laatste keer dat ik iets plaats of online ben op fanfic.nl, want ik ben dus naar Engeland.
* Blijf gewoon alle nieuwe hoofdstukken van jullie prachtverhalen melden in mijn gastenboek of als pb. Ik lees ze allemaal als ik terug ben.
*Tot ziens!

Reacties: