FanFic.nl

Heaven Tears

Hoofdstuk 4. - Herinnering

Die avond was het tijd om te kijken naar de herhalingen van de boete. Tsane had zich in de zetel genesteld met haar armen om haar opgetrokken knieën geslagen. Zelf zat ze met haar rug tegen de rug van Jayden. De plaats waar ze elkaar aanraakte gaf haar een veilig gevoel. Het gevoel dat ze toch nog iets van District 8 bij haar had. Samen zouden ze dit moeten ondergaan, samen met de andere die één voor één getrokken werden bij de boete. Tsane haar ogen flitste op het scherm. Een huivering ging door haar heen toen in District 2 de mannelijke tribuut zichzelf als vrijwilliger aanbood. De vechtlust die in zijn ogen lag was gewoon ziekelijk gestoord. Ergens had Tsane wel medelijden met hem, hoe kon nu iemand zo geworden zijn?
Jayden voelde haar zeker huiveren want ze zag in haar ooghoeken dat hij haar aankeek. Was de angst die ze nu op het moment voelde zo te zien? Tsane wist van haar zelf dat ze een vechter was, ze zou haar niet gewonnen geven.
Ineens was het al aan District 8. Met een schok gingen ze allebei rechtop zitten en keken naar hun eigen boete. Hoe Tsane haar zelf aanbood nadat het Capitool zich had uitgesproken dat het aan haar was om een tribuut te kiezen omdat zij de dochter was van Emily. De vergissing van Xia, het feit dat het Capitool niet wist dat Emily Catalano een gestorven strijder was, hadden ze eruit geknipt. Tsane had het Capitool voor schut gezet 1 - 0. Toen was het aan haar om een tribuut te kiezen 1 - 1. Het winnende punt hing nu van haar leven af in de arena.
Zo had het er dus uitgezien voor de Capitoolbewoners. De boete ging genadeloos door maar Tsane was er niet meer bij met haar gedachten. Ze dacht aan Den, die nu vast verplicht naar de herhalingen van de boete moest kijken van de vredebewakers. Aan de angst dat in het kleine lichaampje naar binnen sloop en klaar stond om hem diep vanbinnen te breken. Ze moest alles geven en vechten tot op het laatste moment, dit voor Den en voor haar moeder.
Tsane zag net nog dat Peeta zich aanbood om samen met Katniss opnieuw de arena in te gaan. Die meid had geluk met Peeta, maar ze had het precies niet echt door. Besefte ze wel hoeveel die jongen om haar gaf? Dat was nu echt het voorbeeld van ware liefde, en Katniss zag het niet. Ze hield op een bepaalde manier van Peeta dat kon je merken, maar was het genoeg om de balans van ware liefde te vinden en om haar leven voor hem te geven?
Met een gonzend hoofd zakte Tsane dieper de zetel in. Ze sloot haar ogen maar het gegons neemt niet af, in tegendeel. Het liefst van al zou ze nu willen verdwijnen, verdwijnen in haar eigen veilige wereld waar niemand haar kon zien, raken of iets kon aandoen. Maar dit zou niet lukken, dit was de harde wereld waar ze binnenkort zou moeten vechten voor haar leven.
“Misschien moeten jullie maar eens gaan slapen, morgen komen we aan in het Capitool.”� Blake zijn stem nam af naarmate dat de zin eindigde. Het was ’s avonds en Tsane had ondervonden dat hij dan op zijn zwakste was. Hij leek zich dan meer bewust van zijn omgeving en van de emotionele sfeer en spanning die er in de lucht hing. Kortom hij toonde dat hij ook emoties kende.

Vandaag kwamen ze aan in het Capitool, District 8 lag bijna even ver weg als District 11. Terwijl District 10 dan weer dichterbij lag, erg logisch was het niet maar je kon nu niets logisch of normaal noemen in het Capitool. Waarom District 10 en 8 niet gewoon van naam wisselde bleef Tsane een raadsel.
Echt goed had ze niet geslapen, het was meer een woeling geweest. Het zacht deken dat gevuld bleek te zijn met veren was veel te warm en verstikkend waardoor ze het van haar af had geslagen. De matras was zo zacht dat ze er in wegzakte. Het voelde allemaal zo onecht en te zacht en te mooi om waard te zijn alsof het een list was. Misschien ben ik gewoon paranoïde aan het worden op het Capitool, dacht Tsane. Alhoewel het wel een list was, nu mochten ze genieten van al dat moois maar over anderhalve week zaten ze in de arena en werden ze omgevormd tot moordenaars.
Een zacht geklop op haar kamerdeur en de stem van Xia gaf aan dat het tijd was om op te staan. Nog moe van de korte nacht rekte Tsana haar uit en kroop een beetje stijf uit bed. Ze spatte wat ijskoud water in haar gezicht en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar grijze ogen stonden moe en ze had door deze korte nacht kleine wallen ontwikkeld. Haar lange zwarte haren die van nature stijl waren hingen een beetje futloos over haar schouder. Tsane haar vingers speelden met het kleine vlechtje in haar haar dat ze dag en nacht droeg sinds haar twaalfde. Haar moeder had er niet zolang geleden nog een rode stof door gevlochten waardoor het een beetje afstak tegenover de rest maar wel subtiel en mooi bleef. Terwijl ze het omklemde in haar handpalm sloot ze haar ogen en dacht terug aan vroeger.

“Mama, Tsane mooi maken!”� Het jongetje van vijf nam Tsane haar hand gretig vast en keek zijn moeder hoopvol aan. Met een zachte aai waande Emily hem weer een beetje rustig en ze glimlachte.
“Tsane, volgens mij vind Den dat je er mooi uit ziet.”� En na deze woorden knikte het jongetje enthousiast. Tsane zelf stond er een beetje ongemakkelijk bij, haar tengere lichaampje van twaalf had zich verbergt achter een mooi blauw kante jurkje dat ingenomen werd aan de taille. Haar bleke huid en haar zwarte haren wat zo typisch aan haar was, kwamen meer tot zijn recht door het kleedje. De kleur stond haar prachtig.
“En toch, ik had me liever mooi gemaakt voor een andere reden.”� Het zachte hoge stemmetje van Tsane sneed in Emily haar hart en ze ging op haar hurken zitten waardoor ze beter naar haar dochter kon kijken. Emily haar handen namen het gezichtje van Tsane vast en ze keek haar diep in de ogen aan.
“Lieverd, zolang ik leef. Zorg ik ervoor dat je die vervloekte arena niet in gaat. Hoe groot is de kans? Je hebt één klein papiertje in de bol. Met alles wat ik heb beloof ik dat ik voor jou blijf zorgen zolang als ik kan.”� Tsane haar armpjes vlogen om de nek van Emily, een kleine traan rolde over Tsane haar wang, meer niet. Zo was Tsane, ze kon niet echt huilen, hier en daar een traan maar dat was het ook. Ze wou dit ook niet, had het nooit gedaan en zou dit nooit doen. Emily had haar wel al vaker verteld dat huilen niet erg was en zelfs wonderen kon verrichten, het was een deel van een verwerkingsproces. Maar koppig als Tsane was zou ze niet huilen.
Hierna maakte Emily links een klein vlechtje in Tsane haar haar, een vlechtje dat verdween onder de rest van haar haren maar wat er altijd zou blijven. Aan het uiteinde vlocht ze er een klein rood pareltje in en bond het vast met een elastiekje.
“Zolang je dit vlechtje draagt zal ik altijd bij je zijn, wat er ook gebeurd.”�

Een tweede geklop op de deur zorgde ervoor dat Tsane werd verstoord in haar herinnering en zo terug in de echte wereld terecht kwam. Na een ‘hm mhm’ als teken dat ze eraan kwam, trok ze een simpele losse broek aan een rood strak topje. Moet goed genoeg zijn, dacht Tsane. Ze bond haar zwarte haren nog snel samen in een staart maar liet strijdlustig het vlechtje eruit zodat het los over haar schouders viel. Hierna vluchtte ze de deur uit op weg naar de gezamenlijk coupé voor het ontbijt en de eerste echte maaltijd op Capitool niveau. Wetend wat er van haar verwacht werd vandaag, en juist dat zorgde voor de angst.

Reacties: