FanFic.nl

Harry Potter One-shots

Tom Riddles Diary

Een traan drupte op de droge bladzijdes van het boek dat ik in mijn handen hield. Even glinsterde hij op het papier, toen werd de traan er in gezogen en was er niets meer van te zien. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik de traan zag verdwijnen. Angstig keek ik naar de bladzijde, en toen verscheen het. Je huilt. De woorden verschenen letter voor letter in een net handschrift, geschreven door het dagboek zelf. Ik was verbaasd door de barse toon waarop de woorden op me overkwamen. Zo schreef hij anders nooit. Langzaam met trillerige handen doopte ik mijn veer in de inktpot en schreef. Ik weet niet meer wat er gebeurd is, mijn handen zitten onder het bloed en ik weet niet hoe dat komt. Ik ben bang dat ik gek wordt, Marten! Nog een traan viel op de bladzijde, op het laatste woord van de zin. Door het zoute water werd het woord tot onleesbaar vervormd. Even glansde ook die traan, toen verdween hij op dezelfde manier als de vorige, en hij nam de woorden met zich mee.
Je bent niet gek, dat weet ik. We vergeten allemaal wel eens wat. Waarschijnlijk heb je gewoon een wondje aan je handen, niets om je zorgen over te maken, Ginny.
De woorden waren heel anders dan net, ze waren vriendelijker, weer zoals ze altijd waren. Maar ze konden me toch niet geruststellen. Ik had geen wondje en ik was niet zomaar wat vergeten, hele uren was ik kwijt. Langzaamaan werd ik gek, dat wist ik zeker. Dit was namelijk niet de eerste keer. Ik vreesde dat het ook de laatste keer niet zou zijn.

Ik keek om me heen en zag een beeld, een wandtapijt en wat schilderijen die aan de muren hingen. Ik herkende het niet. Een onbekende gang van het kasteel, waar ik nog nooit was geweest. Angstige vermoedens bekropen me en ik probeerde me te bedenken hoe ik hier was gekomen. Niets. Ik wist het niet meer, ik wist echt niet meer wat ik hiervoor gedaan had.
Met mijn rug tegen de muur zakte ik door mijn knieën naar beneden en sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Mijn handen waren niet genoeg om de tranen op te vangen die onophoudelijk uit mijn ogen bleven stromen. Ze lekten onder mijn handen door en drupten in mijn gewaad, waar ze kleine, natte plekjes achterlieten. Mijn eerste jaar op Zweinstein, en nu zouden ze me er al afsturen omdat ik gek werd! Ik hoorde niet thuis op een school, maar op een gesloten afdeling in het St. Holisto.
Gelukkig had ik altijd het dagboek nog bij me, dat ik kon vertrouwen en waar ik al mijn geheimen mee kon delen. Het was heerlijk om een dagboek te hebben dat terug schreef, zodat ik wist dat ik niet alleen hem kon vertrouwen, maar ook andersom.
Resoluut doopte ik mijn veer in de openstaande inktpot. Ik schreef en ik schreef. Ik schreef al mijn zorgen van me af, en met elk woord dat hij antwoordde, voelde ik me meer en meer getroost, alsof een onzichtbare vriend een arm om me heen sloeg.
Zijn laatste zin verscheen langzaam op het papier, in het keurige, nette handschrift dat ik gewend was. Ik ben er voor je, Ginny, altijd. Meer tranen drupten op de woorden, terwijl ik zachtjes terug fluisterde. ‘Dat weet ik, Marten. Dat weet ik.’

Reacties:

1 2

Vamtwii zei op 16 juli 2012 - 23:21:

Een traan drupte op de droge bladzijdes van het boek dat ik in mijn handen hield. Even glinsterde hij op het papier, toen werd de traan er in gezogen en was er niets meer van te zien

Wauw, ik zag het helemaal voor me. Met de eerste zin had je me al in het verhaal meegezogen!

Dit was namelijk niet de eerste keer. Ik vreesde dat het ook de laatste keer niet zou zijn.

Perfecte zin!

Ik ben er voor je, Ginny, altijd. Meer tranen drupten op de woorden, terwijl ik zachtjes terug fluisterde. ‘Dat weet ik, Marten. Dat weet ik.’

Hier dacht ik echt: Noooo, Ginny doe het niet!
en toen was het verhaal afgelopen jammergenoeg!

Meis, echt dankjewel voor deze Shot. Hij is echt prachtig,
en zooo sweet dat je het hebt gedaan ^^
Ik ben er echt heeel blij mee, ik kan hem zo 1000x lezen

Dikke Kus!

LotStuff zei op 16 juli 2012 - 20:08:
Het is echt een hele mooie one-shot.
Geschreven langs een andere kijk, uit de ogen van Ginny.
Je herkent echt hoe ze haar voelde en de speelsheid van een eerstejaars.
Heel erg mooi gedaan. *Petje af*
x.