FanFic.nl

Werewolf Protection Program

02 ~

De meiden zelf hadden vandaag blijkbaar iets beter te doen dan buiten rond de eik te hangen. Het moest wel iets interessant zijn want een dag zonder de Marauders betekende een rustige en saaie dag. Iets waar de meiden niet op zaten te wachten. De klok sloeg half twaalf toen Sfea op haar blote voeten maar in haar gewaad, de trap afsloop richting de leerlingenkamer. Ze onderdrukte een geeuw, tevergeefs en zette zich met een kleine plof neer in één van de zetels bij het haardvuur. Door haar kleine gestalte had ze een bepaalde gave ontwikkeld. Op de meeste gecompliceerde manieren het zichzelf comfortabel maken in een éénpersoons zetel. Sfea had haar benen onder zich getrokken en leunde half met haar elleboog op de leuning en half met haar linkerschouder tegen de zetel aan. Met haar linkerhand wreef ze nog even door haar ogen, het slaapzand had zich vastgehecht en was niet makkelijk te verwijderen. Met een klein ochtend humeur grommelde ze binnensmonds op zichzelf zonder enige reden. Vandaag was het dinsdag, de tweede schooldag van het nieuwe jaar. Zelf zat Sfea nu in het vijfde, wat betekende dat het een zwaar jaar zou worden waarbij ze veel tijd in studeren zou moeten steken. Zucht, een erg mooi vooruitzicht was dit niet. Gelukkig hadden ze de jongens nog om hen op te vrolijke en wie weet om hen te vergezellen naar het kerstbal waar je vanaf je vijfde naar toe mocht.
“Goedemorgen!”� Een vrolijke stem zorgde ervoor dat Sfea op keek en dat haar humeur een beetje afnam. Ze had haar lenzen nog niet aangedaan en haar bril lag nog op het nachtkastje waardoor ze niet echt goed kon afleiden wie tegen haar had gesproken. Ook al kneep ze haar ogen tot spleetjes om zich zo beter te concentreren, ze wist pas wie het was toen de spreker recht voor haar stond en Sfea in haar helder blauwe ogen keek.
“Goedemorgen Avis!”� Met twinkeltjes in haar ogen keek Avis naar Sfea. Wat haar het eerste opviel was dat Sfea er nog steeds niet uitgeslapen uitzag. Ondertussen was het al elf uur, ze hadden deze voormiddag bij geluk vrij en waren normaal gezien al veel vroeger wakker geweest. Wat dus geen verklaring was op haar slaperige verschijning. Rustig als altijd streek Avis de rok van haar gewaad glad en zette zich in kleermakerszit neer op het tapijt.
“Ik heb jullie niet komen horen slapen. Had je het nog laat gemaakt met Belle gisteren?”� Gisteren had de leerlingenkamer op zijn kop gestaan. Het was een drukte van vanjewelste geweest en met een lichte hoofdpijn had Avis haar afgezonderd op hun kamer om rustig haar boek, waar ze gisteren in de trein mee was begonnen, uit te lezen. Voordat Sfea kon reageren en een woord had gezegd kwam Bellerose de trap afgeslenterd. Ze wreef nog eens met haar beiden handen in haar ogen. Daar had Avis haar antwoord. Ze moest lachen, een oprechte lach. “Blijkbaar was het laat ja. Goedemorgen Belle.”� Een klein gekreun verkreeg Avis als antwoord toen ze neerplofte in de zetel, meer niet.
Met nog meer gekreun strekte Sfea haarzelf uit. Ze wist dat het niet goed was om het zichzelf nu té comfortabel te maken in de zetel. Hoe beter ze lag, hoe sneller ze ook weer in slaap zou vallen. Haar ogen gleden naar Bellerose die daar blijkbaar ook last van had. Haar donkerblonde krullen hingen slap over haar schouder en haar ogen waren vredig dicht gegleden. Niet goed, over minder dan twee uur hadden ze Kruidenkunde en Professor Yui was niet goed gezind op leerlingen die er niet met hun volle aandacht bij waren. Met alle kracht die Sfea bezat tilde ze haarzelf uit de zetel en schudde Bellerose een beetje door elkaar.
“Hé meid, wake up! Mijn maag knort en je weet dat ik humeurig word als ik niet op tijd kan eten. En geloof me. Een humeurige Sfea kan jou hoofd momenteel niet aan.”� Bellerose greep naar hoofd en besefte dat Sfea wel eens gelijk kan hebben. Ze was nog een beetje duizelig en een kleine steek van pijn had zich in haar hoofd genesteld.
“Boterbier is zo een venijn.”� Het was eerder gefluisterd dan gezegd maar Avis had het blijkbaar opgevangen want ze had moeite met haar lach in te houden. Gelukkig was ze een echte vriendin. Dus uitspraken van ‘Zie je nou wel?’ en ‘Wat had ik je gezegd?’ zei ze nooit. Natuurlijk dacht ze het wel eens, maar wees nu eerlijk. Het was toch ook niet slim van hen om op hun eerste schooldag al zoveel te drinken? Ergens was het wel goed dat ze de gevolgen er van voelde. Dan bedachten ze zich misschien twee keer eer ze nog eens zoveel gingen drinken. Lichtelijk geïrriteerd negeerde Bellerose Avis haar gelaat en liet haar uit de zetel helpen door Sfea. Door het feit dat ze aan het heerlijke eten van hier op Zweinstein moest denken begon haar maag ook spontaan te knorren.
“Hmm, je hebt misschien wel gelijk Sfea. Tijd om te eten.”� Gelukkig voor haar was Sfea al een tijdje wakker waardoor haar verstand haar enkele signalen doorseinde over het feit dat ze eerst haar lenzen moest gaan aandoen en dat het misschien wel eens tijd was om een paar schoenen te zoeken.
“Geef me even een secondje.”� Was haar antwoord op Bellerose waarna ze als een halve gek naar boven croste.

Vrolijk door het feit dat Sfea eindelijk haar ontbijt naar binnen zou kunnen gaan werken liepen ze met zijn drie door het portretgat naar de grote zaal. Bellerose had Avis haar ingehouden lach, wat ze jammer genoeg niet helemaal had kunnen verbergen, alweer vergeven en ze zaten samen in gesprek over de verschillende veranderingen die er sinds dit seizoen in het WK Zwerkbalcup, bij de wet waren opgesteld. Met nog steeds maar één doel voor ogen begon Sfea alles wat binnen hand bereik was op haar bord te scheppen. Eten, en dan zeker het ontbijt was sowieso belangrijk voor Sfea. Wanneer ze dan last had van een kater, tja. Dan werd haar humeur er niet beter op waardoor ze zich nog meer ging focussen op het eten en hierin de controle zocht. Met een mond vol ei, toast, kaas en een glaasje melk luisterde ze naar Avis die werkelijk goede argumenten had over de nieuwe bezems die pas uitgekomen waren. Op een dag, dat wisten ze allemaal, zou Avis zelf een uitvinder worden. Ze was nu eenmaal geniaal en had een bepaalde liefde ontwikkelt voor nieuwe dingen die ze geheel naar haar eigen hand kon zetten.
“En toch,”� ging Bellerose er tegen in. Wat hield ze toch van discussies en dan vooral van haar gelijk. “Toch denk ik dat het iets oudere model beter is. Natuurlijk heb ik het nieuwe nog niet in mijn handen gehad en van dichtbij gezien maar, mijn liefde gaat nu eenmaal uit naar iets vertrouwelijk.”�
Maar voordat Avis kon reageren was iemand anders haar al voor geweest. Door hun drukte en hun halfslaperig kop, die van Sfea en Bellerose toch, hadden ze hun niet horen aankomen.
“Liefde, vertrouwelijk? Waar waren jullie dan aan het meer Miss Knight?”� James zijn stem klonk hard en kil. Alsof hij echt ontgoocheld en gekwetst was. Gelukkig voor de meiden kenden zij hem al langer, lieten ze zich niet meer doen en wisten ze wel beter. Als James medelijden en troost wou krijgen, moest hij deze ook glas eerlijk verdienen, dat stond vast.
Het besef dat hij niet het gewenste effect uit de meiden verkreeg, drong langzaam bij hem door. Verwacht had hij het wel, maar hij had eerlijk gezegd gehoopt dat ze in de zomervakantie terug een beetje week waren geworden voor hem.
Toen zijn ogen die van Sfea kruiste voelde ze haar een beetje ongemakkelijk en opgelaten. Haar eetlust verdween meteen en ze wist uit ervaring van bij haar vriendinnen dat je er niet bepaald charmant uitzag met je mondvol. Snel en onhandig probeerde ze het in te slikken wat er voor zorgde dat Sfea haar ogen beschamend afwenden. James keek weg, zich van geen kwaad bewust en zijn aandacht vervloog naar zijn eigen gedachten waar hij mee bezig was voordat ze de grote zaal binnenkwamen.
Zoals het verdoemde feit waar Sirius uithing bijvoorbeeld. ‘s Ochtends had hij hem verteld dat hij even weg moest om iets te fiksen. Met een korte blik op de horloge aan de pols van Remus merkte hij op dat dit zowaar bijna drie uur geleden was. Iets wat niet de gewoonte was van Sirius. De rest aan de tafel was druk in gesprek. Sfea had zich hersteld van haar mondvol-blunder en de blos die op haar gezicht was verschenen was langzaam, maar wel aan het verdwijnen. Avis had haar gesprek dat ze met Bellerose gestart was voortgezet met Remus die net als haar liever langs de zijlijn toekeek naar Zwerkbal en zich graag bezig hield met de technische kant ervan. Bellerose was er niet meer echt bij met haar gedachten. Zoals Avis de slimste was tussen hen was Bellerose het meest nieuwsgierig en hierdoor ook het meest opmerkzaam. Ondertussen was het al bijna half één en het was zeker niet de gewoonte van haar vriendinnen om zo lang niets van hen te laten horen. Een beetje zenuwachtig tikte Bellerose met haar vingers op de tafel, telkens opnieuw in hetzelfde regelmatige ritme. Sfea haar humeur was er beter op geworden maar het was zeker nog niet helemaal voorbij, ze had een kater en was pas twee uur wakker. Wat verwacht je dan? Haar eetlust was ook nog eens helemaal verdwenen toen ze James had gezien, iets wat haar humeur zeker niet ten goede kwam. Dan begon Bellerose nog eens zenuwachtig met haar vingers te tikken. Niet goed. Rustig haalde Sfea adem en legde uiteindelijk haar hand op de hand van Bellerose.
“Sorry, maar kan je stoppen? Ik word er nerveus van! Hoe komt het trouwens dat je zo opgefokt bent?”� Gedachten raasde door Bellerose haar hoofd toen ze bruusk gestoord werd in haar vinger getik, ze trok een wenkbrauw op toen ze de geïrriteerde ondertoon hoorde in Sfea haar stem. Sfea had het willen verbergen maar Bellerose had haar door. Komt er van als je goede vriendinnen bent en elkaar al vier jaar kent.
“Sfea, ten eerste. Aan jou te horen ben ik niet de enige die opgefokt is en ten tweede, hoe zou het komen? Waar zijn Charlotte en Cynthia? Het is niet van hun gewoonte om zo laat te zijn.”� En waar is Sirius? Deze vraag was voornamelijk de hoofdreden van haar nervositeit. Ze zou het niet luidop zeggen, hoe irritant zijn ego en zijn aanwezigheid soms kon zijn. Zo fel miste ze hem wel. Het voelde niet compleet, net als een leegte die nog opgevuld moest worden.

Reacties: