FanFic.nl

She Left in Silence

Zout

“Wie zijn we?”�
Ik raak haar been aan, lik mijn vinger af. Zout. Ze is zout. Ik glimlach, zachtjes, kippenvel. Hallo, hallo, hallo, zegt mijn oor tegen me, hallo.
“Nou,”� begin ik, maar het gaat niet helemaal want mijn oor schreeuwt te hard. “Nou, jij, jij bent jij.”�
Ik kijk er boos naar maar het gaat niet weg. Het blijft staan, kleine oorvoetjes in mijn handpalm. Hallo, hallo. Hallo. “En ik ben ik.”�
Ze pakt mijn oor en legt het op haar nachtkastje, duwt mijn hoofd tegen het zachte dons van haar kussen. Het raam staat open, op een kiertje, en het waait en het regent en soms is het opeens een beetje koud. Voorzichtig kruipt ze naast me, onder de deken, haar voeten koud tegen mijn benen. Ze doet haar ogen dicht en verdwijnt. Het ruikt naar zout en warme pijn. Mijn oor is stil.
Twee, drie, vierenvijftig minuten later sta ik op, schud ik een laag wit poeder van me af, en doe ik het raam dicht. Regen tikt op het dak, mijn pyjamabroek is belachelijk. Ik zoek een deur, maar die is er niet, dus ik doe het raam weer open en klim op de vensterbank. Het is ver naar beneden. Minstens vier keer mij plus drie keer Johnny de kat. Ik wil springen, maar ik vergeet iets. “Oor,”� roep ik, “waar ben je?”�
Hallo. Hallo, hallo, roept het.
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het is mijn oor dus het blijft vast wel in de buurt, ook als ik spring.
Ik spring.
Het duurt langer dan ik dacht.
De lucht smaakt naar zout.
Ik ben al tweeënzestig keer Johnny de kat naar beneden gevallen maar ik ben er nog niet.
Ik vraag me af hoe ik ga landen.
Heb ik een parachute?
Nee hè?
Nee.
Ik heb wel een oor.
Hallo, hallo, hallo, roept het, hallo.
Ik lach. Bijna. Bijna, bijna, bijna, zeg ik, bijna.
Kijk, een auto!
Haha.
Auto.
Zwart.

Reacties: