Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter One-shots » Tears of the Sun
Harry Potter One-shots
Tears of the Sun
Aan de rand van een groot, donker meer, zat een gedaante in elkaar gedoken. Als je wat beter zou kijken, zou je zien dat het Marcel Lubbermans was.
Marcel zat met zijn knieën opgetrokken tegen zijn borst, naar het meer te staren. Achter hem, ongeveer honderd meter verderop, stond een simpel, houten huisje. Samen met zijn grootmoeder had Marcel daar de afgelopen week doorgebracht. Hij zou nog precies één week op vakantie blijven, om daarna weer terug te gaan. In de omgeving was er niets dan bos, gras en het grote meer waar hij nu naar zat te staren.
Na de vakantie zou hij teruggaan naar Zweinstein, waar hij aan zijn zesde jaar zou beginnen. Terwijl hij naar het halfdoorzichtige oppervlak staarde, dacht hij terug aan het afgelopen jaar. Het was zonder twijfel één van zijn leukste jaren geweest sinds hij daar als elfjarige jongen voor het eerst naar school ging. Glimlachend haalde hij een splinternieuwe toverstok uit zijn zak. Kersenhout en eenhoornhaar, aan het begin van de vakantie van zijn grootmoeder gekregen. Ze was ontzettend trots op hem geweest na wat er op het Ministerie gebeurt was, en dat werd alleen maar versterkt door het feit dat hij zelfs zo nu en dan in de Ochtendprofeet stond. Ook was ze redelijk tevreden met zijn SLIJMBAL-uitslagen, die beter waren dan ze had kunnen verwachten. Hij had dan misschien slechts een ‘Acceptabel’ gehaald voor Gedaanteverwisseling, maar voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten en Bezweringen had hij een ‘Boven Verwachting’, en voor Kruidenkunde had hij zelfs een ‘Uitmuntend’ gehaald.
Zodra hij vakantie had, waren ze samen naar Olivander gegaan, en hadden daar een nieuwe stok voor hem gekocht. Het moest één van de laatste stokken geweest zijn die hij had verkocht, want nog geen week later stond er in de Ochtendprofeet dat Olivander verdwenen was.
Ook had hij het afgelopen jaar meer geleerd dan ooit tevoren. Zijn toverkunsten waren er ontzettend op vooruit gegaan tijdens de lessen van de SVP, waar hij zijn volle inzet had getoond, en er desondanks ook heel erg van had genoten.
Maar die dingen waren niet het enige wat dat jaar tot één van de leukste maakte. Hij had ook Loena Leeflang ontmoet. Een meisje dat sinds de eerste ontmoeting geen seconde uit zijn gedachte was verdwenen. Haar blote voeten en haar van radijsjes voorziene oren, hij kreeg ze maar niet uit zijn gedachten. Niet dat hij het erg vond, hij hield ervan om aan haar te denken. Zijn grootmoeder merkte soms terecht op dat hij wat afwezig was, en vroeg dan waar hij zat met zijn gedachten. Meestal mompelde Marcel dingen zoals: ‘Niets, hoor,’ of: ‘Nergens.’ Maar in werkelijkheid reisden zijn gedachten mee op de schouders van het blonde meisje.
Het begon lichtjes te miezeren, terwijl een zwak zonnetje amper warmte gaf. Kleine cirkeltjes verschenen en verdwenen aan de oppervlakte van het meer. Marcel bleef gewoon zitten, dat kleine beetje regen kon hem niets schelen. Zijn gedachten dwaalden weer af naar, hoe kon het ook anders, Loena Leeflang. Zelfs haar naam vond hij mooi, het had iets mysterieus. Loena zelf was ook mysterieus, misschien dat haar naam daarom zo goed bij haar paste.
Toen ze meewilde naar het Ministerie, had hij een steek van trots en angst gevoeld. Ze was een getalenteerde heks, maar hij zag liever niet dat ze gevaar liep. Toch had hij niets durven zeggen. Hij had helemaal niets over zijn gedachten durven vertellen, aan niemand. Hij was bang voor de reacties die hij misschien zou krijgen, want sommigen noemden haar nog altijd Lijpo Leeflang. Daar kon Marcel heel kwaad om worden, maar dat deed hij altijd in stilte.
De miezerregen was inmiddels overgegaan in een zwaardere regenbui, terwijl het zwakke zonnetje moeite leek te doen om te blijven schijnen. Dikke druppels vielen op het gras en in het meer, en misten ook Marcel niet. Toch bleef hij ook nu zitten, totaal niet geraakt door de kou die de druppels met zich meebrachten.
De gevoelens die hij voelde voor haar, kwamen hem niet bekend voor. Hij vroeg zich elke dag af wat het was, al wist hij het diep van binnen het antwoord al tijden. Toch wilde hij het niet toegeven, hij wilde niet voelen wat hij voelde, ook niet aan zichzelf. Zeker niet in deze onzekere en gevaarlijke tijden. Ook kon hij zijn gevoel niet geloven, het was niets voor hem. Hij, Marcel Lubbermans, was toch niet-
‘Marcel, jongen! Kom snel naar binnen, het regent,’ hoorde hij zijn grootmoeder naar hem roepen vanuit het huisje. Heel langzaam stond hij op. ‘Ik kom al, oma!’
Voor hij zich omdraaide en naar het huisje liep, veegde hij een klein traantje uit zijn ooghoek vandaan. Een heel klein traantje, van geluk.
Reacties:
Zoo mooi geschreven! Ik kan echt niet genoeg krijgen van je geweldige verhalen!
Oooooh, wat ontzettend leuk zeg! Ik zie Marcel daar helemaal zitten, jij maakt het beeld compleet duidelijk.
Fantastisch!
x
fwuuuut!!!!
Dit is echt krankzinnig goed!!
Marcel ik hou van je!!!
En ook van jou van verhalen!!!!
En nu ga ik verder vakantie vieren!!!
xx
Marcel is verliefd, gewoon zo schattig