FanFic.nl

Sunrise - KAULITZ

O1

Waar was ik mee bezig? Ik volgde een breedgebouwde, kale man. Hij leidde me doorheen de gangen en nam me uiteindelijk mee in een lift. Mijn rechterenkel zat gezwollen door de nieuwe pumps die ik aanhad. Ze waren bezaaid met tientallen glittertjes en vormden een perfect geheel met mijn zwart, diep uitgesneden kleedje en mijn lange blonde lokken die krullend om mijn schouders heen lagen. Verveeld staarde ik naar de grond, wachtend tot we op de juiste verdieping waren. De man naast me kuchte even. Ik keek op. Mijn blik kruiste met die van hem. “Wat een zonde toch”�, mompelde hij. Ik keek hem niet-begrijpend aan, maar hij zag het niet. “Zo jong en toch al zo harteloos.”� Ik trok mijn wenkbrauw op. Had hij het over mij? Ik was alles behalve harteloos. Ik was net van plan om mijn mond te openen toen het verlossende geluidje kwam. Eindelijk op de juiste verdieping. De eenentwintigste zo te zien. Ik volgde de man terwijl ik de plooien in mijn kleedje terug gladstreek. Alles moest perfect verlopen. De zenuwen gierden door mijn aderen en mijn geest was zo helder als maar kon, ondanks het late uur. Het was al voorbij middernacht, maar hoe laat het precies was wist ik niet. Mijn mobieltje had het begeven. Het was me nog een raadsel wanneer en hoe ik terug thuis zou raken, maar ik besloot dat ik daar niet aan moest denken. Niet nu tenminste. Het waren zorgen voor later. Er was tenslotte ook niemand die op me zat te wachten. Ik schrok toen de man plots bleef staan, waardoor ik bijna tegen hem opbotste. “Hier is de kamer”�, gromde hij. Ik knikte en wachtte af. Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en verween hij uit het zicht. Ik haalde diep adem en probeerde mezelf zo te kalmeren. Het risico bestond dat ik me bij het doorbreken van de zon al schuldig zou voelen en ik was bang dat ik niet goed genoeg zou zijn, maar dit was waarschijnlijk de eerste en laatste kans die ik ooit zou krijgen. Dat besefte ik maar al te goed. Ik moest grijpen wat ik kon en me tevreden stellen met wat ik had. Het enige wat ik kon doen was ervoor zorgen dat hij mijn naam niet snel zou gaan vergeten. Doe het gewoon, dacht ik bij mezelf. Ik was nu eenmaal hier geraakt en er was geen terugweg, want zelfs als ik terugkrabbelde zou ik me schuldig voelen. Ik had geen keuze meer. Het was voorbestemd geweest vanaf het eerste moment dat hij zijn ogen over mijn lijf had laten glijden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.