FanFic.nl

Werewolf Protection Program

03 ~

Terwijl de anderen zich stilaan zorgen gingen maken om hen, waren de verloren zielen zich kostelijk aan het amuseren. Dit zowel met elkaar als op hun eentje. Charlotte was nu eenmaal, tja. Hoe kon je het noemen. Een beetje onhandig? Ja dat was het perfecte woord. Terwijl zij haar handigheid beetje bij beetje meer onder de knie probeerde te krijgen en haar zelf probeerde te ontwarren in haar lakens, waarin ze helemaal in de knoop mee was wakker geworden, zaten Sirius en Cynthia ergens verderop, een paar verdiepingen onder haar, samen een plannetje te smeden.

“Het zal zo gaan en daarmee uit!”� Cynthia was nu eenmaal vastberaden en koppig. Haar wil was wet. Dit was iets waar de meiden en de Marauders al vaker mee te kampen hadden gehad. Haar ideeën waren meestal briljant, maar soms ondoordacht. Gelukkig voor de meiden en voor Cynthia zelf, wisten zij hoe ze haar van gedacht konden laten veranderen voordat er echte problemen aankwamen. Sirius zelf wist dat het misschien wel beter was om haar dit keer gelijk te geven. Zijn hersenspinsels waren in werking gezet en bedachten zich dat hij Cynthia ook in de waan kon laten. Wat als hij nu zei dat het zo zou gaan maar net op het cruciale moment van gedacht zou veranderen? Ja, dat leek hem goed. Trots dat hij uit zichzelf op dit geniale idee was gekomen en Maanling niet de enige was met hersenen, zoals vele altijd dachten, knikte hij.
“Ok, we gaan het doen zoals jij het wil. En geloof me, ik geef niet zomaar elk meisje haar gelijk.”� Op zijn lippen ontstond een speels lachje. Zijn zwarte haren waren niet kort maar ook niet lang en ze lagen als gewoonlijk weer perfect in de war. De kleine kuiltjes die ontstonden in zijn wangen wanneer hij lachte waren duidelijk zichtbaar en zorgde voor enige charme waar hij zich zeker van bewust was. Enthousiast sprong Cynthia recht en vloog Sirius om zijn nek. Het was maar van korte duur, vooraleer het echt tot Sirius was doorgedrongen had Cynthia haar al omgedraaid en was vrolijk weg gelopen. Verbijsterd bleef hij alleen achter in het verlaten klaslokaal. Een knor die uit zijn maag leek te komen liet hem ontwaken uit zijn gedachten. Zonder eten daalde zijn denk kracht naar niveau zero, en van veel denken kon je bij hem al niet spreken. Vol goede moed liep Sirius richting de grote zaal, niet wetend dat de bel ieder moment kon gaan en zijn vrienden al op weg waren naar de volgende les.

Na wat wel eeuwen leek had Charlotte het gevecht met haar lakens eindelijk gewonnen. Zuchtend maar blij en stiekem trots op haarzelf liep ze de badkamer binnen. Met veel moeite kreeg ze uiteindelijk haar donkerbruine krullen in bedwang en deed hierna haar gewaad aan. Een slechte nacht kon je altijd merken aan Charlotte haar haren. Dan waren ze roekeloos en onhandelbaar, een beetje zoals ze zelf soms kon zijn. Een glimlach ontkrulde zich op haar lippen waardoor haar spierwitte tanden zichtbaar werden. Haar egale en gladde huid was een beetje gebruind door de afgelopen zomer en sierde haar. De bel dat het tijd was voor de volgende les ging, gevolgd met gevloek en geloop door de leerlingenkamer. Onhandig, haast struikelend wrong Charlotte zich door het portretgat. Waarom in Merlijnsbaard lag hun leerlingenkamer zo hoog in de toren en was kruidenkunde helemaal beneden in de kassen?

Ze kwam aan op de grote overloop, een overdosis van prikkels kwam haar tegemoet. Overal in haar gezichtsveld bewogen er wel trappen. Zelf na al vier jaar op Zweinstein te zitten bleef ze het wonderbaarlijk vinden. De magie de er hier heerste gaf haar tintelingen doorheen heel haar lichaam. Een glimlach ontstond spontaan op haar gezicht, ondanks het feit dat ze al bijna te laat ging zijn bij Kruidenkunde gaf Charlotte haarzelf een momentje om hiervan te genieten. Haar ogen flitste over alle verdiepingen, van boven naar beneden. Er waren zoveel verdiepingen op Zweinstein, zeker de helft had ze nog niet eens gezien. Vastberaden dat hier dit jaar verandering in zou komen leunde Charlotte nieuwsgierig en enthousiast over de balustrade van de trap heen. Ze wou eens weten hoe hoog ze wel niet zat. Haar ogen werden groot bij het zien van de afstand. Het besef dat ze van de leerlingenkamer kwam drong stilletjes bij haar naar binnen. Deze lag in één van de torens van Zweinstein, dus hoe hoog denk je dat ze zat? Echt slim was het niet van haar. Als je haar kende zou je het zeker beamen. Haar evenwicht was nu niet echt hoe het moest zijn en voordat ze het goed besefte viel ze bijna over de leuning naar beneden. Vol angst kneep ze haar ogen dicht en spande ze haar spieren op, klaar voor de val die nooit zou komen.
Net op het moment dat ze balanceerde op het randje van evenwicht, wat voor haar meer leek als het randje van haar dood, schoot er iemand haar onverwacht te hulp. Een hand greep haar gewaad vast en trok haar met een enorme kracht achteruit waardoor ze pal met haar rug op de grond viel. Pijnloos was het niet, maar als ze kon kiezen tussen dit en haar dood tegemoet vallen was haar keuze snel gemaakt.
Diegene die Charlotte van een pijnlijke val had gered staarde naar haar toen ze daar zo plat op haar rug lag. Het meisje grinnikte en stak haar hand vriendelijk naar haar uit.
“Gaat het een beetje? Dat was niet echt een slimme zet van je, tenzij dit jou manier is om snel beneden te geraken?”� Een vriendelijke lach stond op haar gezicht en met een kleine inspanning hielp ze Charlotte recht.
“Dank je wel.”� Deze drie woorden waren oprecht, ze had haar immers al voorbereidt op het ergste. Het was blijkbaar te zien op haar gezicht want het meisje dat haar redding was geweest lachte nog steeds.
“Graag gedaan hoor, trouwens ik ben Evilin Mortuary. Ik denk niet dat wij ooit aan elkaar voorgesteld zijn geweest?”�
“Charlotte Asquith.”� De handen werden geschud en Evilin bestudeerde aandachtig de gelaatstrekken van Charlotte. Het feit dat ze in Zwadderich zat speelde meestal in haar nadeel. Ze leerde nieuwe mensen kennen, het klikte, hun blik viel op haar afdelingslogo en voor ze het wist hadden ze al een smoes gevonden om zo snel mogelijk te verdwijnen. Evilin was anders dan de meeste Zwadderaars, ze bezat inderdaad enkele kenmerken waardoor de sorteerhoed haar met rede in Zwadderich had geplaatst. De drang om haar te bewijzen was hier één van. Ook haar trots, je zou Evilin nooit een meeloper kunnen noemen, ze kwam op voor haar eigen normen en waarde, was trots op haar eigen doen en laten. Iets wat af en toe voor enkele conflicten kon zorgen tussen haar en haar afdelingsgenoten maar dat had ze ervoor over.
Hier stonden ze dan, beiden elkaar te observeren. Niet wetend of het nu onwennig of prettig mocht voelen hun spontane kennismaking. Evilin haalde opgelucht adem toen Charlotte besloot haar te aanvaarden hoe ze was en haar een kans te geven. Zwadderaar of niet, vooroordelen waren not done.
“Euhm, kan het zijn dat je toevallig ook naar Kruidenkunde moet? De bel is al een tijdje geleden gegaan en ik weet dat hier ergens een geheime doorgaan is waardoor we direct beneden aan de Kassen uitkomen. Alleen weet ik niet meer precies waar deze ligt ...”�
“Maak je geen zorgen,”� Positivisme typeerde Evilin net als haar eigen mening. Ze wenkte even naar Charlotte die zenuwachtig begon te worden en liep toen naar één van de bewegende trappen. Uiteindelijk kwamen ze twee verdiepingen lager aan en liep ze verder naar een groot wandtapijt.
“Uio Piyuk.”� Fluisterde ze zachtjes, met een klein gebaar tilde ze het wandtapijt op wat hierna een diepe gang toonde met één enkel trapje naar beneden. “Kom je? Ondanks deze weg moeten we ons nog gaan haasten vrees ik.”� Na deze woorden gingen ze de uitdaging aan. Het was een race tegen de klok, in de hoop toch nog op tijd in de Kassen te geraken.

Reacties: