Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Children of Satan » Chapter 1
Children of Satan
Chapter 1
__________________
In the age between one and two, they want nothing else then just blood.
“Er was eens vrouw. Een vrouw die een heel gelukkig leventje had. Ze had een zoontje van vijf jaartjes, een hardwerkende man en een trouwe labrador. Haar familie steunde haar door dik en dun, net zoals haar vriendinnen.
Deze vrouw was ook hoogzwanger. Al een dikke acht maanden zat er een baby’tje in haar buik die zonder enige twijfel een gelukkig kind zou worden. Op een dag braken haar vliezen en ging ze met spoed naar het ziekenhuis. Na een lange, zware bevalling had ze toch een meisje gekregen.
Ze was beeldschoon.
Haar volle rode lippen pasten perfect bij haar crèmekleurige huidje. Ze had al lichte donkere haren, maar je kon nog niet echt de haarkleur bepalen bij een pasgeboren kindje. Haar oogjes zaten nog dicht, die zouden pas later open kunnen gaan.
Toch was ze perfect. En al helemaal voor hen.
Hun dochtertje, genaamd Katelynn Marie Melrose.
Na een jaartje had het meisje al iedereen om haar kleine vingertjes gewonden. Haar schattige baby gebrabbel, haar lieve glimlach en haar mooie felle blauwe ogen waar gewoon hét einde.
Haar moeder kon lekker opscheppen tegen haar vriendinnen, terwijl haar broertje van zes apetrots op school dé leukste verhalen kon vertellen.
Op een warme zomerdag kwam de broer van Katelynn thuis na een lange schooldag. Omdat de school zo dichtbij lag mocht hij eindelijk van zijn ouders alleen naar huis. Dat was nu eenmaal de afspraak geweest zodra hij zes werd.
Meteen rende hij enthousiast naar zijn kleine zusje toe, die net in de de houten box lag. Zijn moeder kwam op een vrolijk drafje aanhuppelen en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.
‘Speel maar even met Kathy. Ik moet nog even bellen met Oma.’ Ze gaf hem nog een aai over zijn bol terwijl ze naar de keuken liep.
Vrolijk stak de kleine jongen zijn arm door de smalle spijlen en kietelde met zijn vingertjes Kathy’s buikje. Ze begon vrolijke lachende geluidjes te maken waardoor zijn hartje smolt. Met zijn vingertje gleed hij naar haar mondje toe en hij stak hem er een stukje in.
Ze had nog geen tandjes, dus het kon toch geen kwaad?
Gedreven begon ze te sabbelen wat raar voelde op zijn huid. Hij begon te giechelen en keek zijn zusje vol liefde aan. Opeens voelde hij twee scherpe steken door zijn vingertje gaan.
Het was dat zelfde gevoel toen hij viel en een spijker zich door zijn pink boorde, alleen was dit veel erger. Hij gilde geschrokken en probeerde zijn hand terug te trekken, maar het lukte niet.
Met grote ogen staarde hij zijn engeltje aan.
Wat gebeurde er?
Eindelijk hield de pijn op en kon hij zijn vinger terug trekken. Er liepen straaltjes bloed naar beneden, en het leek alsof er geen leven meer in zat.
Hij keek zijn zusje met tranen in zijn ogen aan. Na een tijdje verscheen er een grote grijns op haar gezicht, waardoor er twee grote scherpe hoektanden zichtbaar werden.
Hij deinsde achteruit en stootte daardoor de glazen vaas met bloemen om. Zijn moeder kwam kwaad binnen gelopen en hing de telefoon weer op.
‘Nathaniël Cameron Melrose! Wat heb je gedaan!’ ze tilde hem op en plantte hem neer op de bank.
Ze plukte de blik en veger uit een keuken kastje en veegde op een recordtijd alle glasstukjes bij elkaar.
‘Dit had heel gevaarlijk af kunnen lopen meneer! Stel je eens voor dat er zo’n stukje in je vel zou komen? Of in die van onze lieve kleine Katelynn?’ Ze vouwde haar armen over elkaar en keek hem boos aan.
‘Maar… Ma... Kathy had hoektanden! Ze... Ze … Kijk naar mijn vinger!’ Hij hield boos zijn wijsvingertje omhoog en liet hem uitdagend zien.
‘Nathaniël? Wat is er dan met je vinger? Heb je pijn? En wat bedoel je met hoektanden? Je weet dat Katelynn niet eens tanden heeft.’ Ze schudde afkeurend haar hoofd. Nathaniël keek naar zijn vingertje die eerst nog bebloed en levenloos erbij lag. Maar alles van dat was gewoon weg.
Zijn vingertje was brandschoon en had weer een normale kleur aangenomen. Hij snapte er niets van.
Nu keek hij ook nog zijn kleine zusje aan die hem met de meest onschuldigste oogjes aankeek.
Ze vormde een “o”¯ gebaar, als teken dat ze gaapte en moe was. Tandloos. De twee spierwitte hoektanden waren verdwenen als sneeuw voor de zon.
Ze leek nu gewoon weer op zijn lieve kleine engel.
Hij verontschuldigde zich en liep met zijn rugzakje naar boven om daar op zijn bedje neer te ploffen.
Was dit nu echt gebeurd? Of had hij het zich verbeeld?”¯
Reacties:
oeeeeeh, spannend!
arme jongentje, zo lief hoe je
dat beschrijft met verklein woorden
zoals vingertje!
Melding!
Ik zei het eens, en ik zeg het nog ens:
WAT IS DIT F*CKING VET!!!!!!!!!
Kusss
ik rest ook lees(L)