FanFic.nl

Concert <-- afgerond

8

voor me zie ik in net iets te geperfectioneerde houdingen drie jongens zitten. Geef ze een haakwerkje plus tandpastaglimlach en het plaatje is compleet. Alle drie kijken ze me grijnzend aan en ik sta een beetje stom terug te staren. Achter me hoor ik de jongen die me heen heeft gebracht zich verontschuldigen en de deur dicht trekken. Die krijgt zo meteen de wind van voren!
Voor me zitten de artiesten van gisteravond. Die Tokio Hotelband dinges… ik kijk van de grijnzende drummer met het blonde kuifje naar de gitarist die me met een schuine grijns aankijkt naar de zwartharige zanger van wie ik de ogen nu voor een tweede keer van dichtbij mag bekijken. Ik haal diep adem en trek weer een wenkbrauw op.
“having fun?”� het komt er nog net niet wrokkig uit. Mijn geduld is nu ver te zoeken. Wat is dit voor een zieke grap?
De zanger springt op uit zijn stoel en komt op me af.
“sorry voor al dat gedoe hoor, maar we waren bang dat als we zelf naar je toe zouden lopen we misschien de verkeerde zouden treffen en dat zou alleen maar gezeik geven.”�
“de verkeerde? Oh je bedoelt een van die rare kwibussen zoals ongeveer het complete publiek minus mezelf van gisteren?”� ik maak er vliegende handgebaren bij.
“raar? Onze fans zijn helemaal niet raar! Het zijn de beste fans die er zijn!”� de zanger slaat zijn armen over elkaar en kijkt me een beetje beledigd aan.
“oh ja heel normaal zijn ze zeker wel dan?”� ik hoor de gitarist grinniken en de zanger geeft me een blik dat ik eigenlijk wel een beetje gelijk heb.
“laten we het er op houden dat ze een beetje overenthousiast zijn. In tegenstelling tot jij.”� De drummer komt uit zijn stoel en loop op me af.
“jij bent wel een van onze vreemdste fans tot nu toe.”�
“fan is een groot woord. Laten we zeggen ‘gegijzeld persoon onder dwang naar concert.’ Dat maakt meer duidelijk.”�
de gitarist schraapt zijn keel even en wendt zich tot mij.
“maar je vond onze muziek wel oké toch? Je tapte af en toe wel mee op de maat.”� Ik knik, ik vond de muziek niet zo vreselijk. Alleen alles er om heen was gewoon drama! Met als drama Queen Heide.
“ de muziek is oké, alles eromheen niet.”� Conclusie. Ik wil naar huis.
“maar goed, genoeg geklets, ik ben hier geloof ik voor mijn sleutelhanger?”� vraag ik nonchalant. Hoe graag ieder ander nu nog voor altijd en eeuwig hier had willen blijven, ik niet. Het kan me geen barst schelen of ik bij bekende mensen sta of niet.
ik begin zenuwachtig te worden als de jongens opstaan en druk met elkaar beginnen te praten. Ze lopen heen en weer en rommelen tussen alle spullen.
“ga me niet zeggen dat jullie m’n sleutelhanger al kwijt zijn?”�
“nee nee, ik weet gerust waar hij ligt!”� de zanger rommelt in een grote tas terwijl zijn hand naar me wuift. Ze zijn hem dus al kwijt… gefrustreerd? Nee, je meent het! Die kloppende aderen zijn er door pure rust en tevredenheid!

We draaien ons om als we de deur van de kleedkamer open horen gaan. Iemand botst tegen me op en ik kijk omhoog om te zien wie het is. Nou ja, omhoog kijken, het is eerder dat de persoon op bijna gelijke hoogte is. Een plotse rust daalt op me neer als ik in twee groenige ogen kijk. Het is de bassist van de band.
“euh, hallo?”� we beseffen beide dat we wel heel dicht in elkaars privé space zitten en doen daarom beide een stap opzij. De groene ogen wenden zich even af en kijken dan voorzichtig weer omhoog. Ik zet mijn zonnebril af om een socialer contact aan te leggen. Ik knipper een paar keer om het lichtverschil aan mijn ogen te laten wennen. Ik kijk recht in de ogen van de bassist.
“sleutelhanger?”� ik herken de stem. Dezelfde persoon die ik gister aan de telefoon had.
“telefoontje?”� vraag ik terug terwijl we beide een beetje stom grijnzen. Ik voel me lichtelijk ongemakkelijk. Er ontstaat een kleine stilte die onderbroken word door de zanger.
“Georg! Waar ligt de sleutelhanger?”� de bassist zijn blik wend af naar de zanger.
“weet je het nou al niet meer? Ik zal hem zo pakken.”� De bassist draait zich weer om naar mij.
“excuses als ze het je ongemakkelijk hebben gemaakt. Had je anders iets willen drinken? Of eten?”� ik wil nee zeggen maar bij het woord ‘eten’ maakt mijn maag een knorrend geluid en sla ik beschamend mijn armen rond mijn buik. De bassist grijnst en leunt met een arm tegen de deurpost aan. De gitarist komt nu ook overeind en legt een hand op mijn schouder.
“als je met ons komt lunchen dan krijg je je sleutelhanger wel.”�
“is dit een draaigeding? Of heb ik nog een vrije keus?”� serieus! Zit ik in een slechte fanfiction!?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.