FanFic.nl

Concert <-- afgerond

9

Ik word begeleid, lees gedwongen, naar een soort kantine waar een lange tafel vol met eten staat. Ik houd mijn handen stevig rond mijn buik geklemd om geknor tegen te gaan. De bandleden lopen er op af en beginnen al pratend eten op borden te stapelen. Een beetje vreemd blijf ik staan te kijken totdat er een bord in mijn handen word geduwd door de drummer.
“ik hoop dat je van muffins houd? Georg is er gek op.”� Hij geeft me een knipoog.
“helemaal niet!”� hoor ik de bassist zeggen die dus blijkbaar Georg heet. Op zijn bord staan wel drie muffins en er komt een kleine glimlach op mijn gezicht.
“je verafschuwd ze zeker net zoveel als je gitaar?”� het sarcasme rolt er uit en de andere bandleden grinniken.
“kom mee!”� roept de zanger waarna ik naar een tafel in de kantine word getrokken. Wat onzeker ga ik zitten en terwijl de anderen zich storten op het eten, pluk ik zo nu en dan een stukje muffin af en stop het in mijn mond. Nooit geweten dat muffins zo lekker waren op een lege maag.

“maar goed, hoe zijn jullie aan mijn sleutelhanger gekomen?”� onderbreek ik het gegraas van de heren.
“hij lag nog op het podium na afloop.”� Word er tussen een hap door verteld.
“hoe wisten jullie dat hij van mij was?”�
“je viel nog al op weet je, niet al onze fans slaan het af om mee te mogen zingen met de beroemde Bill Kaulitz!”� de zanger heft zijn hoofd de lucht in om zijn zin aan te sterken.
“goed punt, maar waarom niet gelijk aan mij afgeleverd?”�
“je was te snel weg. Het was dat dat meisje naast je nog naar je riep. Daardoor wisten we dat jullie samen gekomen konden zijn.”�
“Heide ja, dus toen zijn jullie op haar afgestapt?”�
“ja, Georg wilde per se je sleutelhanger terug geven nietwaar Georg?”� ik zie de bassist rood aanlopen en wegkijken.
“alles voor de fans.”� Mompelt hij waarna de gitarist hem aanstoot.
“ja, alles voor de fans hè! Zelfs telefoonnummers vragen!”� de bassist haalt uit naar de gitarist die lachend de klap op vangt.
“die meid wist van geen ophouden! Ze bleef maar flirten! En uiteindelijk vergat ze de sleutelhanger ook nog!”� de zanger rolt met zijn ogen.
“typisch Heide.”� Zucht ik.
“nou, ze had anders wel een mooie boezem!”� roept de gitarist. Ik gruwel bij de gedachte aan Heide die zo’n beetje de gitarist zal beklimmen als ze wist dat hij dit gezegd heeft.
“je mag dr hebben! Maar ik waarschuw voor hysterie!”� de andere jongens lachen hardop terwijl de gitarist met zijn tong langs zijn lippiercing gaat.
“genoeg over die Heide dan nu!”� roept de zanger.
“we willen weten met wie we hier te maken hebben. We moeten toch wel weten met wie we te maken hebben mocht je ons nu plots gaan stalken of zoiets.”� Ik rol met mijn ogen.
“stalken nog wel! Van ze nooit niet! Ik word nooit een geobsedeerd geval!”�
“nou, je kwam anders wel hierheen? En je gaat gewoon in op een lunchverzoek? En je brengt nu al zo’n twee uur met ons door zonder weg te zijn gelopen?”� ik trek een verontwaardigd gezicht.
“dat is niet waar! Alsof ik een keuze had! En daarbij kwam ik per ongeluk hier, geloof het of niet! Het enige waar ik hier voor ben is mijn sleutelhanger.”� De zanger steekt zijn tong naar me uit waarin een glinsterend bolletje zit.
“we pesten je maar een beetje. Trek je er niets van aan. Laten we gewoon beginnen met even voorstellen?”� de drummer gaat wat achteruit gezakt zitten en kijkt me vragend aan.
“je naam begint met een R? toch?”� ik knik.
“en je hele naam?”�
“Rei.”� De zanger kijkt me vragend aan.
“is dat je hele naam? Alleen Rei?”� ik zucht en knik opnieuw.
“Rei Marotte Rolfis. Meer is het niet.”�

Na een kwartier vragen en antwoorden weet ik de namen van alle bandleden. Tom de gitarist, Bill de zanger, Gustav de drummer en Georg de bassist.
“leeftijd?”�
“18”�
“familie?”�
“moeder en vader. Geen zussen, geen broers.”�
“woonplaats?”�
“voor nu nog in Nederland.”�
“voor nu?”�
“ouders hebben om de maand nieuwe verhuisplannen. Komt nooit wat van.”�
“vervelend?”�
“je leert er mee leven.”�
“je spreekt wel goed Duits. Woon je aan de grens?”�
“nee, volgend verhuisplan is Duitsland. Heb Duits moeten leren.”�
“wel handig. Volgende vraag. Lievelingskleur?”�
“dit lijkt wel heel erg op een ondervraging.”�
“lievelingskleur?”�
“rood.”�
“lievelingseten?”�
“volgens Gustav muffins. Al hou ik meer van oosters eten.”�
“vriend?”� de gitarist grijnst er duivels bij.
“nope.”� Ik hou mijn blik zo neutraal mogelijk.
“nog maagd?”� die kop! Ik sla mijn handen vlak op tafel om het onderwerp af te wenden. Dit gaat nergens heen!
“oké, volgende vraag!”� de anderen beginnen te lachen.
“vind je ons aardig?”� ik laat mijn hoofd hangen. Eigenlijk wil ik het niet toegeven, maar ik heb het best naar mijn zin. Meer dan dat ik met Heide heb in ieder geval.
“laten we zeggen dat jullie stukken beter te genieten zijn dan jullie fans. Of mijn reisgenoot. Of veel andere mensen waarmee ik opgescheept zit.”� Het is een eerlijk antwoord. En blijkbaar hebben de jongens dat door want vier glimlachende gezichten kijken me aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.