FanFic.nl

My life as Alice

2

De grote mannen keken me aan met een rare blik: angstig,maar ook vol met medeleven alsof ze me niet mee wilden nemen omdat ze bang voor me waren maar ook omdat ze me zielig vonden. Ik kroop angstig onder de dekens al wist ik dat dit niks zou helpen. ''Blijf zitten waar je zit heks.'' zei één van de grote mannen. Toen begreep ik opeens waar dit om ging: Mijn dromen!!! Hoe konden ze denken dat ik een heks was omdat ik dromen had.....Of was ik écht een heks? is dat mogelijk? Iemand of ''Iets'' zijn zonder dat je het zelf weet? Ik mocht van mijn moeder het nooit over mijn dromen hebben of iemand laten merken dat ik iets wist wat ik niet zou kunnen weten ze was er altijd heel angstig over. Maar ik kon er nooit tegen als iemand loog of oneerlijk deed dat hoorde bij mij. Toen het knuffelkonijntje van mijn vriendin kapot was gemaakt wist ik dat Thomas het had gedaan ik vertelde het aan de juf maar die geloofde me niet en dacht dat ik het had gedaan. Op dat moment had ik bijna naar haar geschreeuwd dat ik wist dat zij haar man bedroog en dat ik het hem zou vertellen als ze me niet geloofde. Maar mijn vriendin zag dat ik me bijna niet in kon houden en kalmeerde me. Zij was de enige die het naast mijn moeder ook wist en zij was ook eigelijk de enig die mij begreep. En nu was ze weg het enige lichtpuntje was dat ik haar hopelijk gauw terug zou zien. Maar ergens diep van binnen wist ik dat dat niet zou gebeuren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.