FanFic.nl

Obscurus

-Dedecus-

Ik rende de stad in, woest met mijn laarzen op de stenen stampend. Aan de rand van de stad zag ik dat de schuurdeur van boer Andrien openstond. Had ik de poort opengelaten? Of was hij zijn terrein komen controleren?
Ik gluurde door een spleet in het oude hout naar binnen en stelde mezelf gerust. Er was niemand. Ik glipte naar binnen en trok snel mijn rok over Gregs broek aan, schudde mijn haren over mijn schouders en trok de banden los.
Een zucht van verlichting ontsnapte me. Eindelijk vrij. Zou ik Gregs laarzen en broek alvast uittrekken zodat ik ze meteen kon teruggeven?
Nee, dat risico kon ik niet lopen. Ik trok mijn rokken op en stormde verder, rakelings langs een straatventer heen, het plein over. Dat kon later wel. Ik moest nu echt het nieuws aan Greg kwijt dat ik in het woud had gehoord. Anders zou ik de onbegrijpelijke woordenstroom die zich als een mantra door mijn hoofd bewoog, niet meer kunnen tegenhouden en schreeuwde ik het straks over straat!
Waar hing die malappris nu weer uit?
Ik wierp een blik opzij het plein op. Ach, weer een arme sukkelaar, die een appel van de markt of iets van dien aard had gestolen, stond in de schandpaal terecht. Het stonk er naar rotte eieren en opengebarsten, overrijpe tomaten lagen aan zijn voeten te ontbinden na een spoor van goorheid achter gelaten te hebben op zijn gezicht. Ik lachte hardop toen ik bedacht dat het waarschijnlijk een van mijn vrienden was die daar stond over te geven. Mijn vriendenkring bestond te weten voornamelijk uit dieven en andere wetsovertreders tot de spijt van mijn moeder die ooit nog de hoop had gehad dat ik met een echte heer van stand zou trouwen.
Tsss. Ik snoof. Geef mij dan maar dieven.
Over dieven gesproken, waar was Greg? Normaal zou ik hem nu al zes keer tegen het lijf gelopen zijn. Plots viel het kwartje.
Dat was niet zomaar een gestrafte kruimeldief.
Dat was mijn beste vriend die daar ongelukkig hing te zijn.
Ik schaterde het nu werkelijk over de straat uit.
“Il n’est pas aussi bíªte qu’il en a l’air.* ”� grijnsde ik naar de voorste rij kijkers die stonden te genieten van dit prachtige schouwspel.
“Normaal gesproken kijkt hij beter uit, heh lieverd?”� Ik richtte me nu plagend tot Gregorio.
Hij herkende mijn stem en zijn hoofd schoot omhoog om het daarna meteen weer naar de grond toe te laten zakken. Hij knikte en zuchtte eens diep. Een teken waarvan wij allebei wisten dat het: “Laat maar komen”� betekende. Hij wist dat ik deze heerlijke kans om hem nog dieper publiekelijk te vernederen niet zomaar voorbij liet gaan. Dat was hem absoluut ook niet gebeurd als de rollen weer eens omgekeerd waren.
De laatste keer dat ik hier op het plein stond, kon ik me nog goed herinneren. Hij had gedaan alsof hij mijn oudere broer was en tierend geroepen dat als ik nog ene keer zulke ongehoorzaamheid zou vertonen, hij me drie weken lang bij de ganzen in het hok zou opsluiten. De toeschouwers kwamen niet meer bij en terwijl Greg helemaal in zijn rol de verhoging afstampte, kreeg hij een staande ovatie. Dat soort toneelstukjes beschouwden we onderhand als traditie. Nu was het mijn beurt…
Mijn mondhoeken krulden omhoog en ik keerde me om, terug naar het publiek dat gegroeid leek te zijn. Ieder verzetje in deze roddelstad verspreidde zich als een lopend vuurtje. Niemand wilde ook maar één sprankje plezier missen.
“Je had beloofd om bij het eten thuis te zijn, monsieur bon í  rien**. Jij zou zelfs nog bieten bij de boer gaan halen. Nou, geef op. Waar zijn die?”�
Hij tuitte zijn lippen en keek me met een smekende blik aan. Oh, niets daarvan Greg. Ik ben nog lang niet klaar.
“Dat dacht ik al! Die ben je vergeten. In de kroeg zeker!”�
De omstanders barstten in lachen uit, vooral de mannen hoorde je bulderen bij de herkenbaarheid van deze scène. Maar sommige vrouwen leken zelfs de kant van mijn verzonnen huisvrouwtje te kiezen en fluisterden ontsteld tegen elkaar. Ik grinnikte. Dit publiek had ik in mijn zak.
“En daarna is meneer uit stelen gegaan. Jij denkt dat jij je jonge bruid zomaar een dom gansje is maar ze heeft je sneller door dan je denkt. En kijk je nu eens, je hebt een schande gemaakt van jezelf én van je vrouw. Schaamt uzelf! Diep!”�
Om mijn woorden extra kracht bij te zetten, greep ik een sappige tomaat van de grond en duwde hem in zijn gezicht. Het rode sap droop langzaam langs zijn neus naar beneden en druppelde op de houten verhoging.
Ik kon mijn lachen nu bijna niet inhouden en ik trippelde zoals een jongedame betaamt met korte, boze pasjes door de menigte weg die mij luid joelend en applaudisserend aanmoedigde. Men hield wel van een vrouw met pit. Bij een ander dan tenminste.
Aan de rand van het plein kon ik het niet laten en ik keerde me om naar de uiteenvallende mensenmassa. Als laatste schop na, stak ik mijn tong uit naar het zielige hoopje dat pas als de avond zou vallen bevrijd zou worden uit de smerige schandpaal. Gregorio’s donkerbruine ogen brandden vol wraak maar ook vermaak in de mijne. Het leek alsof hij wilde zeggen:
“Wacht maar, dit zet ik je betaald, ma belle”�
En ik wist dat mijn beste vriend nooit loog.

*Hij is niet zo stom als hij er uit ziet.
** Meneer nietsnut

Reacties: