FanFic.nl

Children of Satan

Chapter 3

In the age between five and six, they look even more like angels and make contact with the other side.


“Het was een ijskoude winterdag. Katelynn kwam samen met haar broer van tien jaar naar huis gerend. Hij vond het niet eerlijk dat Katelynn alleen naar huis mocht, omdat ze nog geen zes was. Maar toch mocht het van hun ouders, als ze samen met Nathaniël zou gaan.
‘Pak me dan, als je kan! Je krijgt me lekker toch niet!’ Gilde het meisje en ze rende nog wat harder terwijl Nathan haar op de hielen zat. Ze sprong achter een dikke boom in het bos. Soms liepen ze om, en dan kwamen ze bij het oude verlaten huisje, dat daar midden in lag. Elk kind vond het spannend om daar op de deur te kloppen, maar nooit kwam er een antwoord. Wat ze wel wisten, is dat er zeker iemand woonde. Waarom kwam er anders dan rook uit de schoorsteen?
Nathaniël rende haar voorbij en snel sprong ze op zijn rug. ‘Haha, nu heb ik je!’ Kirde ze vrolijk.
Hij zuchtte zogenaamd diep en haalde haar van zijn rug af. Toen hij naar haar gezichtje keek schrok hij zich dood.
Zó mooi, voor zo’n klein meisje.
Haar lippen leken nóg roder, bijna zo rood als de kersen in de tuin van oma. Haar zwarte haar leek nog donkerder te zijn geworden, en haar huidje nog zachter. De felle blauwe ogen leken nog feller te stralen. Alles aan haar was perfect. Behalve het feit dat ze niet op een kind van vijf jaar leek, maar minsten iemand van twaalf. En ze leek al helemaal niet op zijn zusje.
Hij werd uit zijn gedachten gerukt door Katelynn die hem bang aankeek. Dit was zo zielig en treurig dat hij er helemaal niet tegen kon. Hij zou alles voor haar doen om die blik op haar gezicht te laten veranderen in een stralende glimlach.
‘Wat is er Katje van me?’ hij streelde lief haar wangetje waardoor ze lichtjes begon te blozen.
‘Ik ben bang…’ fluisterde ze.
‘Waarvoor dan? Laat me je helpen.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen en tilde haar op. Het lieve meisje klemde haar handjes in zijn shirt en keek hem doordringend aan.
‘Voor de stemmen…’ ze snikte zachtjes en keek hem nog banger aan.
‘Stemmen… Welke stemmen?’
‘Die uit dat huis komen.’ Ze priemde met haar kleine vingertjes naar het vervallen enge huis.
‘Wil je alsjeblieft mee kijken?’ Ze trok een pruillipje en keek hem liefjes aan. Door haar nieuwe schoonheid kon hij al helemaal geen nee meer zeggen. Hij knikte en drukte haar nog steviger tegen zich aan terwijl hij naar het huis ploeterde door de sneeuw. Zonder te kloppen gooide hij de deur open en op dat moment begon Katelynn zachtjes te jammeren.
‘Ze worden harder Nathan!’ Piepte ze. ‘Wil je nog wel doorgaan dan?’ Hij zou haar nooit iets laten doen als ze iets niet wou. Even leek ze te aarzelen maar knikte daarna toch. ‘Dan zet ik je even op de grond, ik houd je niet meer!’ Katelynn grinnikte terwijl haar voetjes de grond aantikten. Voor nog een beetje bescherming pakte Nathaniël haar handje stevig vast. De oude houten planken kraakten door het onverwachte gewicht van de twee kinderen. Ze liepen verder en sloegen rechts af naar wat waarschijnlijk ooit een woonkamer was.
Katelynn was nog geen seconde binnen of ze deinsde alweer achteruit.
Ze begon te stotteren en leek niet goed uit haar woorden te komen. ‘We gaan.’ Concludeerde Nathaniël en trok haar mee voordat ze nog kon tegenstribbelen. Net toen ze de voordeur weer hadden bereikt vloog die met een harde klap dicht. Het geluid van een slot weergalmde door het huis en echode nog een tijdje na. Nu begon Katelynn hard te huilen. ‘Ik wil hier weg! Ze zien er zo eng uit!’ snikkend klemde ze zich vast aan het been van haar broer. Daarna begon ze spontaan te lachen.
Haar irissen kleurden robijnrood terwijl het wit van haar ogen nog witter werd. ‘Ga weg!’ brulde ze. Daarna begon ze wat te murmelen in een vreemde taal. Het leek op Latijn, maar toch was het dat niet. Nathaniël staarde haar met open mond aan.
‘Ik haal ons hier uit.’ Siste ze hem toe. Nu keek ze hem aan met versmalde pupillen. ‘Zodra we hier uit zijn herinner je dat we hier binnen waren, maar er niets was. Je hebt nooit mijn rode ogen gezien.’ Haar stem klonk eng en rasperig. Nathaniël snapte het niet en begon zelf ook bang te worden.
De deur schoot weer open en de kleine Katelynn trok hem mee naar buiten.
‘Zo, zie je wel dat er geen stemmen zijn Kathy?’ Zei de onwetende Nathaniël triomfantelijk. Natuurlijk omdat hij zijn zusje had geholpen, en haar had laten zien dat er niets binnen was.
‘Ja Nathan. Gaan we nu naar huis?’ Katelynn keek hem weer aan met die schattige felle blauwe ogen. Hij knikte en sleurde haar mee door het bos naar huis.
Daar fluisterde ze iets heel zachtjes, zonder dat hij het hoorde.
‘Het spijt me dat ik je gebeten heb…’
Zo vervolgden ze hun weg naar huis om weer een gelukkig jaar in te gaan."



Poef, iemand heeft last van stemmingswisselingen! Het ziet er heel raar uit zeker, eerst is ze bang en daarna verjaagd ze de geesten. Nouja, op dat moment kwam gewoon de duivel weer (:

xx

Reacties:

1 2

Hermelien zei op 27 juli 2012 - 19:37:
*rilling loopt langs rug en grijnst breed*
Als dit verfilmd zou worden werd het de beste horror film evah!
God damned luff it!
Katelynn is echt een bengel
Arme Nathan..
Omg ya know het onweert hier heel erg nu op dit moment
en als je dit erbij leest word het pretty scary!
EN I LUFF THAT xd
Snel verder!
Kusjes