Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » fourteen
just a movie
fourteen
De film was rond 1 uur afgelopen. Als ik op Alex's gevoel voor tijd mocht vertrouwen tenminste.
'Zullen we gaan picknicken?' vroeg hij enthousiast. Verveeld keek ik hem aan.
'Dude, daar heb ik nu echt geen zin in. Ik bedoel, wie gaat er nou picknicken? Dat is zo 2011.' zei ik terwijl ik opstond.
'Cultuurbarbaar', gromde Alex. Hij dacht dat ik het meende. Toen ik begon te lachen wist hij niet wat hij moest denken. Hij keek in ieder geval heel erg verbaasd maar gaf me toch een preek over picknicken.
'Dude', zei Martin. 'Ze meende het niet.'
'Lady', gromde Alex. Ik knikte op mijn allerliefst en knipperde met mijn wimpers.
'Je gaat eraan!' Hij liep op me af en gaf me de kieteldood. Ik kan dus absoluut niet tegen kietelen. Toen Lyam hem boos aankeek zei Alex: 'Relax, ik maak haar niet dood', maar hij stopte met kietelen. Ik bleef nog 5 minuten door lachen. Ik kon niet stoppen. Blijkbaar was het nogal hilarisch want binnen no time lagen we met zijn vijven over de grond te rollen van het lachen. Edward was de eerste die lang genoeg kon stoppen met lachen om op te staan. Hij hielp ons overeind en toverde ergens een picknickmand vandaan. Ik zou niet weten waarvandaan. Ik had die hele mand niet zien staan. Waarschijnlijk hadden ze hem die ochtend al meegenomen. Braaf volgde ik Alex mijn kamer uit terwijl ik Lyams hand vasthield.
Als iemand tegen me zei dat we gingen picknicken dacht ik aan een rood-wit geblokt kleedje op fris groen gras met een heleboel broodjes jam. Blijkbaar dacht Alex aan een rood-wit geblokt kleedje in de woonkamer van de jongens met een bende boterhammen met jam.
'Uit voorzorg', legde Edward uit toen hij me verbaasd zag kijken. 'Tot nu toe zijn we nog niet herkend en dat willen we graag zo houden.' Ik kuchte even.
'Lady was anders slim genoeg om ons te herkennen', zei Lyam. Edward zuchtte.
'Gelukkig was Lady niet zo'n hysterisch meisje dat overal handtekeningen wilde en niet meer stopte met gillen', zei Alex.
'Gelukkig niet', zei Martin. 'Ik ben hier voor mijn rust!' Ik moest lachen. Hij kwam hier voor zijn rust. Natuurlijk. Vandaar dat hij om 7 uur 's ochtends voor mijn deur stond.
'O maar ik gil wel', zei ik serieus. 'Heel diep van binnen.'
'Heel, heel diep van binnen', fluisterde Lyam in mijn oor terwijl hij een arm om mijn middel legde. Martin knipoogde naar Lyam. Ik deed maar weer alsof ik niks zag. Die jongens moesten echt wat subtieler worden. Ik keek om me heen. We zaten in het midden van de ruimte. Dit was waarschijnlijk half woonkamer half keuken, want ik zag de koelkast naast de bank staan. Rechts stonden 3 stapelbedden die eerder als opslagruimte werden gebruikt. Er lagen een boel sokken. En met een boel sokken bedoel ik alle sokken die mensen in de was zijn kwijtgeraakt. Ik keek naar links. Daar stonden 3 tweepersoonsbedden. Aan allebei de kanten was een deur, waarschijnlijk naar de badkamer. Alex zat tegenover me en zag me kijken.
'We slapen met zijn allen aan de linkerkant. Ik lig bij Martin in bed. Anders moet 1 persoon apart liggen of splitsen we op en dat vinden we niet zo gezellig. De stapelbedden zijn meer... een opslagruimte.'
'Van sokken', zei ik. Lyam lachte schaapachtig.
'Van sokken', zei hij, en hij werd een beetje rood. Had ik al verteld dat Lyam er heel erg schattig uitziet als hij rood word? 'Edwards moeder was bang dat we te weinig sokken hadden meegenomen dus ze heeft een hele doos gestuurd. Ze was vergeten dat ze ons al een paar honderd sokken had meegegeven.' Ik grinnikte. Dat zou zomaar een actie voor mij kunnen zijn. Notitie voor mezelf. Miljoenen sokken kopen en naar een random adres sturen.
Reacties:
misschien moet ik ook maar eens sokken gaan rond sturen..
maar daar ga ik geen nieuwe voor kopen! ik pak die van m'n zusje wel, die leent ze wel van m'n moeder. kan mij niet boeien. haha wat klink ik anders op internet