Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Werewolf Protection Program » 05 ~
Werewolf Protection Program
05 ~
De les was vroeger afgelopen en de Kassen liepen langzaam leeg. De enige die overbleven waren de meiden. Professor Yui had hen geen seconde rust gegund en had van hen verwacht dat ze vleesetende etterende planten hadden verzorgd en in andere potten hadden verplant. Iets wat veel concentratie en aandacht vereiste waardoor ze hun nieuwsgierigheid lang onder controle hadden moeten houden. Blij kwam Charlotte aangelopen en vloog Sfea haast om haar nek waardoor haar haren helemaal in de war kwamen te zitten. Quasi boos keek ze Charlotte aan maar lang kon ze haar lach niet inhouden. Nog steeds nieuwsgierig waarom Charlotte zo laat was keek ze haar nog steeds lachend aan.
“Trouwens, wat is je excuus dat je zo laat was?”¯ Fonkelingen ontstonden er in de ogen van Charlotte.
“Wel, eerst was ik maar een klein beetje te laat geweest. Dit door mijn manier van slapen, ik zal je niet lastigvallen met een uitgebreid verslag hiervan, jullie kennen me wel. Hierna was ik bijna van de hoogste verdieping naar beneden getuimeld als Evilin me niet had geholpen.”¯ Dat laatste deed een belletje rinkelen bij Avis.
“Evilin die het net als enigste opnam voor Sneep?”¯ Heftig knikte Charlotte.
“Jep. Die Evilin,”¯ beaamde ze tegen Avis. “Ze is misschien wel een Zwadderaar maar wel lief. Als zij me niet had gered dan was ik er heel waarschijnlijk niet meer geweest.”¯ Bellerose trok haar ene wenkbrauw op.
“Misschien, maar het blijft ergens een Zwadderaar eh?”¯ Sfea knikte. Ook al was het lief van haar dat ze Charlotte had geholpen en dat ze iets deed wat de meeste Zwadderaars nooit zouden doen en dat was opkomen voor Severus, bleef het vreemd. Je bent nu eenmaal met reden ingedeeld in Zwaddrich, niet?
Met zijn allen liepen ze terug naar het kasteel op weg voor hun tweede les van de dag; Bezweringen. Cynthia en Avis liepen voor hen en waren al bijna bij de deur van het kasteel. Bellerose en Charlotte waren nog steeds in een kleine discussie verwikkeld. Sfea had haarzelf er bewust buiten gehouden, ze wist van haar eigen dat ze die Evilin pas zou goedkeuren als ze er echt mee in contact was gekomen. Dus de woorden van Charlotte waren momenteel zinloos en veranderde niets. Koppig als ze kon zijn hield ze vast aan haar eigen mening.
Hier is het dan, het moment waarop iedereen heeft gewacht. Waar zat Sirius nu?
Cynthia was eerder deze dag het klaslokaal uitgelopen na een omhelzing. Sirius had zijn maag gevolgd en was met honger naar de grote zaal gegaan. Hij had zich net neer gezet toen de bel van de les ging. Met een zucht stond Sirius op tot hij zich bedacht dat hij echt wel eerst wat moest eten. Wat kon het voor kwaad om een beetje later te zijn in de les? Voedsel stond gelijk aan energie, energie die voor Sirius noodzakelijk was om na te denken. Stiekem at hij gewoon ook te graag en ging hij ieder excuus aan om een les te missen.
Terwijl hij daar zo zat, en alles op zijn bord schepte wat binnen hand bereik lag had hij niet gemerkt dat er iemand tegenover hem was komen zitten. Verrast keek hij in groene ogen toen hij opkeek. Een glimlach sierde haar rode lippen en haar blonde haren lagen in losse krullen over haar schouder.
“Sirius Zwarts was het zeker?”¯ Rustig slikte hij zijn laatste hap voedsel weg en spitste zijn oren. Ze had een zachte stem, bijna fluweel. Hoe kon het dat hij haar nog nooit eerder had gezien? Mooi als de duivel was ze. Charmant glimlachte hij waardoor de kuiltjes in zijn wangen nog eens zichtbaar werden.
“Ja zeker, en met wie heb ik de eer?”¯ Sirius gooide al zijn charmes in het spel. Ah waarom ook niet? Hij was nu eenmaal vrij om te gaan en te staan waar hij wou, onafhankelijk. En hij was Sirius Zwarts, hij had een reputatie hoog te houden.
“Myth Adams,”¯ Hij nam haar hand aan en gaf er een klein kusje op. Zijn lippen raakte haar warme huid. Een tinteling ging door hem heen. Bloed gonsde door zijn aders terwijl ze tintelingen zich verspreidde over zijn lichaam. De drang om haar naar zich toe te trekken en zijn lippen op de hare te drukken was groot. Maar ervaren als Sirius was, hield hij zich in. Liefde stond niet in zijn woordenboek en daar was hier ook geen spraken van. Chemie, dat knetterde tussen hen in.
“Wel, Sirius. Het is me een waar genoegen om je te ontmoeten. Het is zelfs nog beter dan m’n altijd zegt.”¯ Dat laatste wekte echter bepaalde interesse op bij Sirius. Wat werd er dan zo over hem verteld? Nieuwsgierig keek hij haar aan.
“Onderschat nooit een Zwarts,”¯ Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen zoals alleen James en hij dat konden en toverde zijn wel bekende grijns op zijn gezicht. Een typisch meisjes gegiechel kwam er over haar lippen. Gevolgd door een beeldige glimlach. Dat gegiechel was zeker een afknapper, Sirius moest bekennen dat hij eerder van meiden hield met wat meer pit. Maar de lach, ja die maakte het zeker goed.
“Als je wil Sirius, kan ik jou wel een paar plaatsen laten zien van Zweinstein die jou misschien wel interesseren. Plaatsen waar geen levende ziel komt. Of toch bijna niet.”¯ Met nog steeds een half lege maag maar vol met nieuwsgierigheid, stond Sirius recht. Hij verkoos een uurtje doorbrengen met één of ander mysterieuze meid ver boven zijn maaltijd. Dat betekende heel wat, want eten stond net zoals vriendschap op een gedeelde eerste plaats in zijn top drie. Hierna kwam vertrouwen en niet te ontbreken in zijn top drie: seks.
Over exact zes minuten zou de bel gaan dat Kruidenkunde was afgelopen en het tijd was om naar de volgende les te gaan. Net op dat moment ging de deur van één van de vele bezemkasten, op de derde verdieping die toen al verboden terrein was, open. Myth, een zesdejaars Huffelpuf kwam half struikelend en half naakt de kast uit. Met een gesmoorde lach trok ze haar rok fatsoenlijk en knoopte ze haar hemd dicht waardoor knoopje voor knoopje haar zalmkleurige BH minder en minder zichtbaar werd tot deze verdween. Snel draaide ze om haar as, even een check voor het geval dat er iemand aan kwam. Nadat de kust veilig bleek te zijn verdween ze, na nog een korte blik op de bezemkast te hebben geworpen. De bel ging en een paar minuten later kwam Sirius rustig, charmant, onschuldig en fluitend de bezemkast uit. Zijn rechterhand gleed even door zijn haar en met een grijns op zijn gezicht van ik-heb-het-weer-voor-elkaar-gekregen liep hij verder op weg naar de volgende les waar hij toch maar naar toe zou gaan. Het was het jaar van de SLIJMBALlen. In een goed plaatje staan bij de leerkrachten was toch een must.
De massa stroom van leerlingen die hen te gemoed kwamen in de gangen, zorgden ervoor dat hun wegen voor even gesplitst werden. Cynthia was door het feit dat ze even was blijven staan om naar één of andere aantrekkelijke hottie te kijken, de rest uit het oog verloren en was daarom mee afgevoerd met de mensenmassa richting één of twee verdiepingen lager. Het enige wat ze zeker wist was dat het lokaal van Bezweringen zich op de vijfde verdieping bevond. Een beetje nieuwsgierig viel haar blik op een grote deur aan het eind van de gang. Onschuldig en nonchalant liep ze zo rustig mogelijk als haar nieuwsgierigheid toeliet naar de deur. Na nog een kleine knipoog te geven aan een knappe Ravenklauwer die voorbij kwam en haar een glimlach terug zond, glipte Cynthia de deur binnen.
Ze bevond zich in een gang die identiek was aan de gang boven en onder haar. Het enige verschil was dat het er donkerder en doodstil was. Cynthia liep door, haar voetstappen klonken hol en galmde doorheen de ruimte. Niet veel later weerklonken er nog een paar voetstappen. Ze waren klein en vluchtig, waarschijnlijk een meisje. Op haar tippen sloop Cynthia naar het einde van de gang waar deze afboog in een scherpe bocht. Ze stond voor de muur, de muur die aangaf dat de weg naar rechts ging. Je kent het wel, subtiel stak ze enkel haar hoofd voorbij de muur en keek stiekem naar het tafereel dat zich in de gang afspeelde. Het was iets wat Cynthia eens in een dreuzelfilm had gezien en wat ze stiekem ook eens wou doen. Dat kwam ervan als je nu eenmaal ook vriendinnen uit dreuzelouders had. Iets wat haar totaal niets uitmaakte, dreuzeldingen waren erg grappig soms. Vooral als je bedenkt dat dreuzels zoveel moeite kunnen doen om iets te bereiken wat je met magie in een vingerknip kan verkrijgen.
Genoeg afgedwaald, het ging er om dat Cynthia met grote ogen naar de gebeurtenissen in de gang keek. Ze had het juist geraden, de voetstappen waren inderdaad afkomstig van een meisje. Het meisje stond voor een bezemkast die nog open stond en knoopte haar hemd van haar gewaad langzaam maar zeker dicht. Haar lange blonde haren lagen een beetje verwilderd en je zag aan de felle beweging van haar borst dat ze nogal fel ademde. Net alsof ze de trap naar het torenkamertje waar ze Waarzeggerij hadden, was omhoog gelopen.
Ze drukte haar hand op haar mond om niet te lachen. Een verlaten gang, bezemkast, verwilderd haar? Conclusie was snel getrokken, de temperatuur die dat kleine bezemkastje nu op dit moment had zou wel heel erg hoog zijn geweest. Ergens was Cynthia wel curieus wie de partner van dat meisje was geweest voor het afgelopen half uur. Of hoe lang ze zich ook geamuseerd hadden.
Ergens had ze dit wel verwacht, en toch. Dat hij hiervoor een les zou skippen? Het feit dat hij een plan zou bedenken, een beetje zou klieren in de leerlingenkamer of gewoon zou eten, zou ze iets beter kunnen plaatsen. Maar een beetje aanmodderen met een meid? Dat was iets wat Sirius eerder in zijn vrije tijd deed. Je leest het goed, Sirius Zwarts kwam de bezemkast uit. Het meisje zou wel de moeite moeten zijn geweest als hij niet kon wachten tot het einde van de lessen.
Snel trok Cynthia haar hoofd terug achter de muur, toen het meisje naderde zag ze haar voorbij wandelen. Nieuwsgierig bekeek Cynthia haar eens goed en ze moest toegeven dat het inderdaad wel een mooi meisje was. Het vreemde is, is dat je als vrouw wel andere vrouwen kan beoordelen en kan zeggen of ze wel/niet mooi zijn. Als een jongen dit zou doen dan werd hij direct bestempeld als homoseksueel terwijl dit toch nergens op slaat? Maar bon, Cynthia moest dus toegeven aan haar zelf dat het echt wel een mooi meisje was. Een steek van jaloezie overviel haar. Niet dat ze echt geïnteresseerd was in Sirius en dat zij met hem in een bezemkast was gedoken om dingen te doen waar je een condoom voor nodig hebt. Nee, het was eerder het feit dat ze mooier was dan haar, dat wrong diep vanbinnen. Natuurlijk was Cynthia ook wat onzeker over haar zelf waardoor ze niet altijd even realistisch naar haar eigen kon kijken. Als ze dit echter wel kon, dan zou het haar opgevallen zijn dat ze zelf minstens even mooi was als dat vreemde meisje.
Van zodra zij uit het zicht was verkreeg Cynthia een lach op haar lippen. Liep om de muur heen, richting de bezemkast. Als Cynthia nu in de spiegel zou kijken zou ze een vrolijke en hyperende griffoendor aantreffen. Sirius was op weg naar haar, richting de uitgang. Blijkbaar was hij zo in gedachten verzonken dat hij haar niet zag.
“Busted!”¯ Riep ze terwijl ze naar hem toe liep. Verbaasd wat weliswaar logisch was keek Sirius op, recht in Cynthia haar blauwe ogen. Hij herpakte zich zo snel mogelijk maar Cynthia had de verbaasde blik wel gezien.
“Jaloers?”¯ was zijn gevatte antwoord.
“Ik? Ha, zo een prestatie is het nu niet om met iemand in een bezemkast te duiken eh.”¯ Cynthia zelf hield ook wel van hier en daar een klein avontuurtje in een donkere kleine ruimte. Zolang het maar in gezelschap was van een of andere lekkere gast, kon toch gezellig zijn?
Ze betrapte haar zelf echter dat haar gedachten voor een paar seconden waren afgedreven naar een beeld van haar en Sirius in zo een situatie. Geef toe, Sirius was nu eenmaal charmant en vooral knap. Welke meid zou daar nu geen zwak voor hebben? Uit veiligheid, dat hij haar gedachten niet van haar gezicht kon lezen, verbrak ze het oogcontact. Liet haar blik naar beneden glijden en grijnsde.
“Haha, wat zie je er toch weer geweldig uit! Was je nu echt van plan om zo naar Bezweringen te gaan?”¯ De rits van Sirius zijn broek stond nog open, zijn hemd hing uit zijn broek en was maar half en vooral scheef dicht geknoopt. Zijn gewaad dat hij hier nog snel over had aangetrokken hing scheef.
“Iets mis met de nieuwste mode? En ik weet nu eenmaal dat ik er geweldig uit zie, no matter what.”¯ Ondanks deze woorden deed hij zijn rits met een kleine zip dicht en ontwarde zijn hemd. Zijn gewaad? Ah, zo was Sirius nu eenmaal, slordige perfectie zoals hij het zelf zou beschrijven, typeerde hem.
Reacties:
HAHAHAHA! XD
Geweldigg Lottee! Je hebt echt humorrr!
Sirius is echt geweldigg
Snel verderrr!!
xxx Nadine
Hahah, echt helemaal leuk dit!
Sirius is echt.....
Nouja, in iedergeval, heel goed geschreven!!
x
*Staart woedend naar het scherm*
ARE YA SIRIOUS SIRIUS ? ;o
*Slappa Lach*
Aight bij dit hoofdstuk heb ik echt gevloekt
[ Om Sirius daden schatje niet om je schrijftalent ]
Want je schrijftalenten zijn zoals altijd :
GEWELDIGAMAZAYN
Luffthieluffluff
xoxo
Ze worden steeds langer; maar ook steeds geweldiger!
Lot, je bent en blijft een fantastische schrijfster! <3
xo
Love
Oh, echt zalig om dít te lezen!
Ook al tikt de klok inmiddels half 12 aan!
Leuk geschreven! kan niet wachten op de rest!