FanFic.nl

just a movie

twenty three

Voor dat ik het wist was ik alweer thuis. Nouja, thuis. Ik was even langs mijn huis gegaan om de belangrijkste spullen op te halen, maar dat was het dan ook. Ik was zo blij dat ik mijn huissleutels mee had genomen, nu hoefde ik paps en mams niet te zien. Daarna was ik meteen doorgegaan naar huize Aalberts, om daar de logeerkamer van Phoebe, Esther en Robin te bezetten. Want daar sliep ik tegenwoordig. Dit was voortaan de plek die ik bedoelde als ik thuis was. Ik had mijn laptop meegenomen en in de kast gezet. Op twitter had ik bij 4 bepaalde personen op de unfollow knop gedrukt. De sms'jes negeerde ik. Ik deleete ze meteen. Ik wilde niet weten wat ze me te zeggen hadden. Na een week kreeg ik steeds minder sms'jes, maar 1 per dag. En ook dat stopte uiteindelijk. Op msn had ik de jongens geblokt, niet verwijderd. Dat vond ik te definitief. Bij twitter kon je iedereen binnen 2 seconde opzoeken. Voor msn had je het email adres nodig. Als ik in mijn bed lag, lag ik altijd heel lang wakker. Dan vond ik dat ik te overdreven had gereageerd. Dan vond ik dat ik Lyam moest bellen en moest zeggen dat het me speet. Maar overdag was ik het daar niet meer mee eens. Dan vond ik dat ze nooit aan me hadden mogen twijfelen. Als ik ze had willen verraden had ik dat dan al veel eerder gedaan. Dan had ik niet eerst vriendschap gesloten. Mijn verjaardag werd op 3 augustus gevierd, een maand eerder dan normaal, omdat Esther en Robin het anders niet voor elkaar kregen met hun werk. Ik vond het niet erg. Ik vond het al leuk dat ze aan mijn verjaardag dachten. Dat had ik afgelopen 5 jaar zelf moeten doen. Je kunt een meisje van 11 toch niet haar eigen verjaardag laten regelen? Paps en mams vonden blijkbaar van wel. Maar ik kon niet van mijn verjaardag genieten. Ik at van de taart, maar proefde niks van de aardbeien. Ik dronk cola, maar voelde de prik niet borrelen in mijn maag. Ik at het ijs, maar ik voelde de kou niet in mijn keel. Lyam was waarschijnlijk gekomen als ik hem had uitgenodigd. Ik wilde hem erbij hebben, maar ook weer niet. Door de twijfel is hij niet uitgenodigd. Paps en mams waren ook uitgenodigd, maar ze hadden het lef niet om te komen. Die avond lag ik huilend in mijn bed. Het was verdomme mijn zestiende verjaardag. Mijn sweet sixteen. Waarom waren mijn ouders niet gekomen? Phoebe hoorde me huilen en kwam me troosten. Huilend viel ik in slaap. De volgende dag weigerde ik mijn bed uit te komen. Wat boeide het allemaal nog. Ik raakte toch iedereen kwijt. Plus, we hadden vakantie dus niemand zou me missen. Ik veranderde, en dan niet in de positieve zin. Vanaf die dag kwam ik mijn bed nog maar zelden uit. Ik kon niet meer zonder licht aan slapen. Ik wist dat Esther niet kon slapen met het licht aan, maar ze bleef het licht aanzetten voor me. Ik vond het lief van haar, te lief. Ik had liever gehad dat ze me zou uitschelden en dan op de straat zetten. Daar kon ik tenminste mee dealen. Maar Esther was lief. Net zoals Robin. Ze behandelde me als een tweede dochter. Ze deden alles voor me. Net zoals Phoebe. Het was niet gezond. Ze leek intussen meer op mijn verpleegster dan op mijn beste vriendin. Als ik 's nachts nachtmerries had, en dat was tegenwoordig elke nacht, kwam zij naar me toe om me te troosten. Als ik niet at, dwong ze me een boterham te eten die ze persoonlijk voor me had gemaakt. Ik werd schreeuwend of bezweet wakker. Meestal allebei tegelijk. Phoebe probeerde van alles maar niks werkte. Esther en Robin konden paps en mams niet vervangen hoe hard te het ook probeerden. Ze waren beter dan mijn ouders. En Phoebe zou niet mijn verpleegster moeten zijn. Maar dat was ze wel. Na iets van 2 weken alleen mijn dekbed gezien te hebben stond ik eindelijk op en keek in de spiegel. Ik was heel veel afgevallen. Waar mijn gezonde lichaam vroeger mooi dun was, was het nu een vissengraat. Ik besefte dat het zo niet langer kon. Ik kleedde me aan. Mijn eens zo strakke jeans slobberden nu om mijn benen en mijn hemdje was minstens twee maten te groot. Maar ik kleedde me aan en ging naar beneden en daar ging het om.

Reacties:

ZoeyRedbird zei op 29 juli 2012 - 20:42:
jij kan gedachten lezen. of tenminste, de helft van mijn gedachten dan. dat moet je niet doehoen!!! dan is het niet meer leuk!!

ik ben echt benieuwd wanneer je met mijn verhaal wil gaan trouwen... haha XD

Tweety zei op 29 juli 2012 - 20:39:
Ik bedoel leesvoer, stomme iPad xd

Tweety zei op 29 juli 2012 - 20:39:
WOOW, OMG je schrijft zo goed!
(ik vind eigenlijk dat Phoebe en ie ouders Lyam moeten bellen en het allemaal weer goed moet komen ze waren zo'n leuk stelletje! Ik smeek het je! Ga in iedergeval gewoon veder want ik hou serieus van je verhaal, ik hou van lezen dus als jij mij leesboek geeft, gefikt jou... Ehm... Tja... Geen idee;D XD)