Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » twenty four
just a movie
twenty four
Voorzichtig liep ik de trap af naar beneden. Als het goed is zat Phoebe op de bank televisie te kijken. Ik was intussen halverwege. Ik was heel erg bank om te vallen. Maar ik viel niet, gelukkig. Dan had ik Phoebe een bezem moeten geven met kerst, zodat ze me bij elkaar kon vegen. Ik opende de deur en liep de woonkamer binnen. Daar stond Phoebe met een deegroller in haar handen. Toen ze mij zag liet ze de deegroller vallen en knuffelde ze me dood. Misschien dat ik haar toch maar een bezem moest geven. Als ze me zo bleef knuffelen moest ze me nog heel vaak bij elkaar vegen.
'Phoebe... Geen... Lucht!', riep ik buiten adem. Ze liet me meteen los. Ik keek haar vragen aan, en ze snapte meteen dat ik niet wist waarom ze een deegroller vast had.
'Ik dacht dat er een inbreker was.' zei ze. 'Jeweetwel, omdat je de laatste tijd heel vaak sliep.'
'De laatste tijd', zei ik. 'Now I am awake and I am ready to party!' Dat ene zinnetje werd beloont met een dikke knuffel. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
'Volgens mij heb je een nieuwe garderobe nodig', zei Phoebe terwijl ze me van top tot teen bestudeerde.
'Een nieuwe garderobe en een overheerlijke hamburger.' lachte ik.
'Je krijgt er twee van me!', jubelde Phoebe terwijl ze naar haar tas rende en de sleutels van het haakje pakte. Toen liepen we de deur uit, met de armen in elkaar gehaakt. Hoe had ik ooit twee hele weken in bed kunnen blijven liggen. Met dit heerlijke weer? Hoe vaak was het nou lekker weer in Nederland? Bijna nooit.
De week daarna vloog letterlijk voorbij. Ik dacht soms dat ik zo'n oud klokje met van die vleugeltjes voorbij zag vliegen. Van die engelenvleugeltjes met veertjes dan. Geen vlindervleugels. Die passen niet bij de ouderwetse klokjes. Ik ging uit met mijn vrienden. Die probeerde me aan allemaal knape jongens te koppelen om Lyam te vergeten. het was lief van ze, maar zonder dat ik het wilde vergeleek ik iedereen met Lyam. En niemand kon beter zijn dan hij. Ook al ontmoette ik een leuk persoon, hij bleef altijd mijn tweede keus, en Lyam mijn eerste. Ik kon er intussen mee leven dat ik Lyam niet meer zou zien. Ik kon hem natuurlijk bellen, of followen op twitter, maar dat durfde ik niet. Ik was bang voor zijn reactie.
Het werd zondag, de dag voordat school weer begon. Officieel dan. Mijn school had de idiote gewoonte om de dag na een vakantie een studiedag te hebben. Maar normale scholen gaven morgen weer les. Ik had niet zo'n normale school, en Phoebe dus ook niet. Dat lijkt me logisch, we zitten nu al jaren bij elkaar in de klas. We hebben zelfs bijna hetzelfde profiel gekozen. In ieder geval, die avond ging de deurbel. Phoebe was de hele dag al gespannen en als de deurbel ging stuurde ze mij erop af. Alsof ze verwachtte dat ze de loterij gewonnen had. Ze wilde het huis ook niet uitgaan. Ze wilde zelfs niet in de tuin gaan zitten omdat ze bang was dat ze de bel zou missen. Ik zocht er niets achter. Phoebe had wel vaker rare momenten. Net zoals ik en ieder ander niet-normaal persoon. Om klokslag 8 uur 's avonds ging te bel voor de vierde keer. Ik keek niet eens meer naar Phoebe. Ik wist al dat ze mij erop af zou sturen. Ik liep de gang in en zag 2 mensen staan. Een man en een vrouw. Ik moest aan paps en mams denken. Hoe zou het met ze gaan? Ik had ze nu al ruim een maand niet meer gezien. Ik schudde die gedachte van me af en opende de deur. Niets had me kunnen voorbereiden op de schok die ik kreeg. Nu wist ik waarom Phoebe de hele tijd zenuwachtig was geweest. Zij had dit natuurlijk allemaal geregeld. En ik wist dat ze dit alles had geregeld om mij gelukkiger te maken, niet om van me af te komen. Ze wilde alleen maar het beste voor me. Vandaar dat paps en mams voor de deur stonden, met betraande ogen.
Reacties:
oh en nu hebben ze wel tijd voor haar?
tsja je mist past echt wat je hebt als je het niet meer hebt.
WAUW, dat klonk superdiep!!