Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » twenty five
just a movie
twenty five
Ik knipperde met mijn ogen. Stonden ze daar nou echt? Stonden paps en mams nou echt op de stoep? Geen van ons allen zeiden iets. Ik wilde iets geniaals zeggen, iets als: ik heb jullie gemist, of hoe was jullie vakantie nog? Maar ik zei niks wat daarop leek
'Eeuh', was mijn geniale reactie. Mams gaf me een dikke knuffel. Die had ik sinds mijn achtste niet meer gehad. Of zoiets. Paps had zijn snor afgeschoren. Dat was wel jammer, nu kon ik niet meer zien wanneer hij boos werd.
'Willen jullie misschien binnen komen?' zei ik. Gelukkig, dit was een wat betere reactie. En of ze wilde binnenkomen. Ze kwamen binnen, hingen hun jassen op en gingen naar de woonkamer om vervolgens mij Phoebe op de bank te gaan zitten. Toen besefte ik iets. Mams had in het openbaar gehuild. Dat was niks voor haar. En daardoor moest ik dus glimlachen. Ze begonnen tegelijk tegen me te praten. Allebei in het Nederlands. Schok nummer 3. Mams praatte Nederlands tegen me, en niet Engels. Of Schots. Of hoe je haar taal ook noemt. Ik had het altijd gewoon Engels genoemd, maar nu wist ik niet zeker of dat wel goed was. Toen kwam ik erachter dat ze de hele tijd hetzelfde zeiden.
'Het spijt me. Het spijt ons. Het spijt me. Het spijt ons'. Dat waren de zinnen die paps de hele tijd herhaalde.
'We hadden je niet zo mogen behandelen. We hadden beter moeten weten. We hadden ons in jou moeten inleven. We hadden voor je moeten zorgen.' En het werd weer bewezen. Vrouwen hadden meer fantasie dan mannen. Phoebe hief haar hand op.
'Ben even stil', zei ze. Paps en mams vielen stil. Er was echt iets mis met ze. Ze luisterde naar een puber.
'Lady', zei Phoebe. Ik werd bang. Dit was haar manier om aan te geven dat er een preek aankwam.
'Je mist je ouders. Je ouders missen jou. Het is niet gezond om zo verder te leven. Jullie moeten met elkaar praten en het weer goed maken. Jullie', ze wees naar paps en mams. 'Jullie moeten er aan denken dat jullie een dochter heeft die je nodig heeft. Ze is niet zomaar een wezen dat volwassen is en voor zichzelf kan zorgen. Ze heeft jullie nodig. Neem voor mijn part een huishoudster, maar als ze nog een keer het hele huis moet stofzuigen omdat je bijna op het stof kan lopen heb je problemen met me.' Paps en mams knikten braaf. 'En jij', zei ze tegen mij. 'Jij moet niet vergeten dat je mij wat schuldig bent.' Phoebe grijnsde en haar glimlach leek heel even op die van Lyam. Niet heel lang. Phoebe's glimlach kwam tot Parijs, die van Lyam tot Tokyo. Maar ik was Phoebe eeuwig dankbaar.
'Kom je weer terug?' mams smeekte me bijna. Ik hoefde er niet eens over na te denken.
'JAAAA!', riep ik en ik gaf ze allebei een knuffel. Intussen waren Esther en Robin thuisgekomen. Ze stonden in de deuropening en hadden tranen in hun ogen staan. Ze hadden mijn spullen al gepakt. Iemand anders zou dit misschien hebben opgevat als een teken dat ze weggejaargd werd. Ik vatte het beter op. Het gaf me het gevoel dat ze om me gaven en alleen maar het beste voor me wilde. Een half uurtje later stond ik in de deuropening. Maar dit keer met paps en mams. Ik had al afscheid genomen van Esther, Robin en Phoebe. Ze stonden klaar om me uit te zwaaien. Deze mensen hadden 3 standbeelden verdient. Zonder het verwacht te hebben hadden ze mij in huis genomen. Ze hadden voor me gezorgd. Ze hadden voor altijd een plekje in mijn hart verdient. En hoe hard ik het ook wilde ontkennen, Lyam zat daar ook. In mijn hart.
Reacties:
waarom belt ze hem niet gewoon als ze hem zo mist?
trots?
en hij verdacht haar ergens van en dan maakt ze er zo'n probleem van?
ik wil niet veel zeggen maar is dat niet overdreven?
veel vraagtekens