Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » thirty eight
just a movie
thirty eight
Gelukkig voor Martin en Lyam bleek het roze spul uitwasbaar. Maar ik wilde eerst een foto hebben van Lyam met roze haar.
'Hoe vaak ga jij nog roze haar hebben?' vroeg ik aan hem toen hij niet op de foto wilde. Hij gromde en ik gaf de camera aan Edward. Ik sloeg mijn armen om Lyam heen en Edward maakte een paar foto's. Toen trok ik Janice erbij. Het werd uiteindelijk een hele fotoshoot. En dat alleen maar omdat ik een foto wilde hebben van Lyam met roze haar. Na een tijdje werd het toch al best wel laat dus belde ik een taxi. Phoebe en Alex draaiden een beetje om elkaar heen.
'Kom op jongens', zei Janice. 'Jullie vinden elkaar overduidelijk leuk, maak een move!' Ze klonk quasi ongeduldig. Ik kon haar wel zoenen. Als zij niks had gezegd had ik dat wel gedaan. Alleen begonnen twee andere mensen te zoenen. Twee mensen genaamt Phoebe en Alex. Ik keek Lyam aan en zei: 'Daar gaan we, eindelijk!' Lyam kon er wel om lachen, net zoals, Janice en Martin. Edward snapte het denk ik niet, of hij was in zijn gedachte al in zijn bed. Ik vroeg Janice's nummer en voegde haar toe aan mijn contacten. Ze keek enorm blij. Had ik toch nog een goede daad verricht vandaag. Lyam bracht mij en Phoebe naar de taxi, en Alex liep mee. Ik had Janice al meerdere keren geknuffeld, net zoals de rest van de jongens. Die zouden met hun tourbus terug naar hun penthouse rijden. Lyam wilde mij en Phoebe eigenlijk afzetten maar dat vonden ik en Phoebe maar onzin. Dan moesten ze helemaal naar de andere kant van Londen. Plus, de taxi was al gebeld.
'Breng Janice wel thuis, wil je?', vroeg ik aan Lyam. Hij keek me vragend aan.
'Ze mag jullie, jullie zijn op dit moment misschien wel haar enige vrienden. Hou dat zo, doe het anders voor mij.'
'Oke', zei Lyam. 'Ik breng haar wel thuis. Het is toch mijn beurt om te rijden. En ik zal aardig tegen haar zijn, ook als jij weg bent', zei hij.
'Dankjewel, je bent een schat', vertelde ik hem. Ik gaf hem een kus. De taxi begon te toeteren.
'Vertrekken we nog?', vroeg de taxichauffeur chagrijnig. Ik gaf Lyam snel een knuffel en Phoebe zei Alex gedag. In de taxi werd er niet veel gepraat. Phoebe viel tegen mijn schouder in slaap en de taxichauffeur had niet veel zin in een praatje. Wat maakt mij het uit, dacht ik. Het is zijn fooi, niet de mijne. Ik keek naar buiten. Ik werd al heel snel misselijk in auto's. Naar buiten kijken werkte dan altijd. Londen by night was prachtig. Overal lampjes en weinig mensen. Er liepen wel mensen rond, natuurlijk. Londen was een wereldstad. Daar waren altijd mensen. Alleen waren er 's nachts minder dan overdag. Het was echt jammer dat Lyam niet meekon. Maarja, hij was beroemd. Hij kon niet zomaar ergens naartoe zonder een grijze nepbaart en snor en wandelstok. Of eigenlijk, dat kon wel, maar dan werd hij van links en rechts herkend door fans. Het lijkt mij echt vervelend om beroemd te zijn. Je kunt helemaal niks meer. Maar aan de andere kant, je mocht de hele dag zingen en je had een baan waar je van hield. Je gaf concerten over de hele wereld. Ik probeerde niet in slaap te vallen. Dit was waarschijnlijk zo'n chauffeur die de teller liet lopen totdat ze wakker werd. Om je dan te vertellen dat hij net was gearriveerd. Het lukte me om wakker te blijven, maar vraag me niet hoe. Ik droeg Phoebe de trap op. Gelukkig waren het maar 2 trappen en was Phoebe niet zo zwaar. Ik trok haar schoenen uit en legde haar op bed. De deken trok ze zelf al over haarzelf heen. Toen kon ik naar bed. Het was pas 2 uur 's nachts maar ik had het gevoel dat ik 36 uur achter elkaar wakker was geweest. Voordat ik mijn bed raakte was ik al in slaap gevallen.
Reacties:
I LOVE LONDON, I LOVE YOU, I LOVE YOUR STORY AND INLOVE LYAM
Verder please x
36 uur is best veel..