FanFic.nl

just a movie

forty seven

De overige dagen in Londen vlogen voorbij. Voor ik het wist was het alweer woensdag, de dag dat ik zou vertrekken. Mijn vlucht vertrok om vijf uur 's middags. Dat betekende dat ik om drie uur op het vliegveld moest zijn. De jongens kwamen die ochtend al afscheid nemen. Phoebe en ik hadden namelijk geen zin in drama. En drama zou er zeker komen als de jongens op het vliegveld verschenen terwijl ze ons uitzwaaiden. Nadat ik Edward, Alex en Martin een dikke knuffel had gegeven, en ze had laten beloven dat ze goed op Janice zouden passen gaf ik Janice een knuffel.
'Ik wil niet veel zeggen maar volgens mij moet ik op dat stelletje daar passen in plaats van hun op mij.' grapte Janice terwijl er tranen in haar ogen kwamen te staan.
'Niet huilen Janice, alsjeblieft niet. Ik moet altijd huilen als mijn vrienden huilen. Ik heb de gevoelens van een steen maar ik kan er dus niet tegen als mijn vrienden huilen!' smeekte ik haar. Janice begon nu echt te huilen.
'Dankjewel voor alles Lady! Ik ga je heel erg missen, je moet snel weer een keer langskomen!' zei ze voordat ze afscheid ging nemen van Phoebe.
'Ik kom zeker nog wel een keer langs, wees daar maar niet bang voor.' fluisterde ik in haar oor. Dit meisje was me heel erg dierbaar geworden, in zo'n korte tijd. Ik zou haar enorm gaan missen. Toen kwam Lyam aan de beurt. Dit was geen kuskus-dag. Dit was een knuffel-dag. Ik dook in Lyams armen en nestelde me tegen zijn borstkas aan.
'Kon je maar in Londen blijven. Al was het maar voor een jaartje.' zuchtte Lyam. Het koste me heel veel moeite om niet te vertellen dat ik en Phoebe dat ook werkelijk van plan waren. Maar ik en Phoebe hadden een afspraak gemaakt. We zouden niks zeggen totdat we er zeker van waren. Ik zuchtte nog maar eens extra diep. Lyam gaf me een kus op mijn voorhoofd, en daarna eindelijk eentje op mijn mond.
'Hoe denk je over samenwonen?' vroeg Lyam. Ik glimlachte. Hij had net zoals Edward een snelcursus subtiel zijn volgen. Al was Lyam subtieler dan Edward, dat moest ik toegeven.
'Lieve schat.' zei ik. 'Ik zou niets liever willen. Maar je vergeet dat mijn familie en vrienden allemaal in Nederland wonen. Ik kan hun niet missen. Plus, Phoebe en ik hebben afgesproken dat wij samen gaan wonen. Die afspraak staat al heel lang.'
'Dan neem je Phoebe toch mee? Dat vind Alex vast niet erg.' probeerde Lyam nog.
'Dat zal Phoebe leuk vinden.' zei ik glimlachend. 'Maar je vergeet dat ik nog steeds minderjarig ben en toestemming nodig heb van mijn ouders. Probeer het op 3 september nog maar een keer. Dan word ik 18 en ben ik meerderjarig voor de wet.'
'Het zit er dus niet in dat je hier blijft?' probeerde Lyam nog een keer. Ik schudde mijn hoofd.
'3 september.' herhaalde ik nog een keer. Nu leek Lyam het te snappen. Ik gaf hem nog snel een kus voordat ik Phoebe bij Alex vandaan trok en naar de taxi liep. Ik keek niet achterom, dan zou ik alleen maar uit te taxi rennen en me in Lyams armen begraven om daar niet meer weg te gaan. Zo goed kende ik mezelf nou ook wel weer. We hadden Henk gebeld, natuurlijk. Hij had ons maar al te graag op willen halen. Toen hij merkte dat dit het afscheid was kreeg hij een klein traantje in zijn linkerooghoek. Nadat ik 3 seconden in de taxi van Henk zat kreeg ik een sms'je. Van Lyam. Ik mis je nu al! stond er in het sms'je. Nu pas durfde ik me om te draaien en ik bleef zwaaien, ook toen Lyam me al lang niet meer kon zien. Man, ik haat afscheid nemen.
'Phoebs,' zei ik toen we goed en wel in het vliegtuig zaten. 'Lyam heeft gevraagd hoe ik dacht over samenwonen.' Phoebe's ogen werden zo groot als de schoenen van tante Sidonia, jeweetwel van Suske en Wiske.
'Wat heb je tegen hem gezegt?' vroeg ze terwijl ze aan mijn lippen hing.
'Dat ik mijn familie en vrienden te veel zou gaan missen, en dat ik al met jou afgesproken had om samen te gaan wonen. En dat ik nog steeds minderjarig ben en toestemming nodig heb van mijn ouders. Hij zei dat ik jou dan mee moest nemen. Dat zou Alex niet erg vinden volgens hem. Ik zei hem dat hij het op 3 september nog maar eens moest proberen.' Volgens mij heeft heel het vliegtuig mee kunnen genieten van Phoebe's gegil.

Reacties:

tamarastyles zei op 30 juni 2013 - 10:27:
Ik moest ook bijna huilen bij het afscheid.
Ik heb het maar niet gedaan want ik ben nu aan het ontbijten op mijn vaders verjaardag. Beetje raar om te gaan huilen.
XXX Tamara

Tweety zei op 1 aug 2012 - 4:30:
Omg ik ben echt een jankerd, waarom moet ik nou janken bij het afscheid? Xd wel mooi