Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » forty eight
just a movie
forty eight
Toen we op Schiphol op onze koffers wachten zagen Phoebe en ik paps, mams en Robin al staan. Esther moest werken. En aangezien ze in een verzorgingshuis werkte kon ze niet zomaar een snipperdag nemen zonder dat alles in de soep liep en alle oudjes dood gingen. Ik bedoel oudere mensen. Ik moest echt stoppen met oude mensen oudjes noemen. Dat was niet respectvol. Al waren de mensen waar Esther mee werkt zo dementerend als maar zijn kan. Iedereen zei zo ongeveer alles 30 keer. Per minuut. Gewoon omdat ze zich niet meer konden herinneren dat ze datgene al gezegd hadden. Ik haalde mijn koffer van de band en wachtte totdat Phoebe haar koffer had gepakt. Zo lang duurde dat ook niet. Ik zeulde mijn koffer mee naar paps. Mensenkinderen, wat was dat ding zwaar. Het verbaasde me niets. Ik had mijn in Londen geshopte dingen niet naar mezelf opgestuurd, maar gewoon in mijn koffer gepropt. Het paste ook nog ook. En ik ging niet over de maximum zwaarheid heen van 20 kilo. Geen idee hoe dat mogelijk is. Het is me gewoon gelukt. Punt uit. Ik zette mijn koffer neer zodat ik iedereen kon gaan knuffelen. Ik sloeg niemand over. In de trein naar huis stond mijn mond niet stil. En die van Phoebe ook niet. We bleven maar praten over hoe geweldig Londen wel niet was en hoe erg we de jongens en Janice wel niet misten. We sloegen geen detail over. We verminderden alleen de stukjes waarin we rotzooiden met onze vriendjes. Zelfs wij vertelden onze ouders niet hoe dat precies was gegaan. En we hadden allebei een enorm goede band met onze ouders. Ik vroeg me af of er iemand zou zijn die zijn ouders zou vertellen hoe haar vriendje zoent. Of hoe zijn vriendinnetje zoent. Dat kan ook natuurlijk. Samen hemelden we Londen helemaal op.
'Nog even en je verteld ons dat je er wil gaan wonen.'
'Dat is helemaal geen gek idee June!' zei Phoebe. Ze moest echt actrice worden. Het leek echt net alsof ze dat ter plekke bedacht. Helaas kenden onze ouders ons een beetje. Ze wisten dat we dat al lang bedacht hadden.
'En er is een pilotenopleiding.' ging ik verder voor Phoebe terwijl Phoebe begon te knikken.
'Die heeft hele goede recensies!' verdedigde ik mezelf toen ik Robin naar me zag kijken.
'Lyam en Alex hebben er zeker helemaal niets mee te maken.' bromde paps. Paps praatte niet. Hij bromde. Dat had hij altijd al gedaan, maar het viel me nou pas echt op. Phoebe en ik begonnen meteen nee te schudden en te protesteren. Helaas niet overtuigend genoeg. Ik gaf het maar op.
'Weet je hoe moeilijk het is om niet bij hem te zijn?' jammerde ik. Mams begon te lachen.
'Lach niet mams! Ik kan niet 1, 2, 3 naar hem toehuppelen!' jammerde ik verder. Phoebe was nog steeds aan het knikken. Het zag er echt heel erg raar uit.
'Maar als je naar Londen gaat zien wij je niet meer.' zei mams. Phoebe kuchte.
'En Phoebe gaan we natuurlijk ook missen.' ging ze verder terwijl ze moest glimlachen.
'June, we worden groot. Je moet ons los kunnen laten.' zei Phoebe. Misschien moest ze psycholoog worden in plaats van piloot. Het begon in ieder geval allebei met een p.
'O,' zei Robin. 'We gaan op die toer.'
'Ik weet het goed gemaakt.' bromde paps. 'Jullie doen research, zoeken alles uit en als jullie ons kunnen overtuigen denken we er nog eens een keer over na.' Ik keek Phoebe aan. Dit ging al beter dan ik had verwacht.
Reacties:
Jeeeeeeeeh ze gaan naar londen!!!!!!!!!!
Wat zullen de jongens blij zijn als ze voor 3 september komen!!
XXXXX Tamara