Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » fifty six
just a movie
fifty six
Toen ik de volgende morgen wakker werd keek ik recht in de hemelsblauwe ogen van Lyam.
'Ben je al lang wakker?' vroeg ik fluisterend voor het geval er nog mensen sliepen.
'Mwoah.' zei Lyam. 'Ik schat een kwartiertje.' Ik gaf Lyam een stomp op zijn bovenarm.
'Had me wakker gemaakt!' ik fluisterde nog steeds.
'Maar je sliep zo lekker en je lag er zo prachtig bij!' verdedigde Lyam zichzelf.
'Mag ik niet naar mijn geweldige vriendin kijken terwijl ze slaapt?'
'Slijmslijmslijm.' zei ik, maar ik moest er wel om lachen. Mijn maag maakte weer een sprong die nog niet door de turnbond was ontdekt. Dat was alweer een tijdje geleden. Niet te geloven dat ik het zeg, maar ik heb die onontdekte sprong die mijn maag maakte gemist. Nu had ik hem weer gevoeld en kon hij wegwezen. Wat natuurlijk niet zou gebeuren, zo goed kende ik mijn maag intussen wel.
'Zeg zulke dingen nou niet.' smeekte ik Lyam terwijl ik rood werd. 'Ik moet er altijd van blozen en dat weet je.'
'Maar je bent schattig als je bloost!' zei Lyam. Ik herkende die tekst. Volgens mij heb ik die al eens tegen hem gezegd.
'Volgens mij heb ik die zin bedacht meneertje.' zei ik terwijl ik in Lyams borst prikte. Lyam haalde zijn schouders op.
'Dat zou best kunnen. Ik dacht al dat ik die zin ergens van kende.' zei hij met zijn geweldige smile van hier tot Tokyo. Ik probeerde van onderwerp te veranderen.
'Dus,' zei ik. 'Wat vind je van knalroze puppy's die op een blauw wolkje op een piano spelen?' Ik zette mijn puppy ogen op. Lyam keek me verbaasd aan en begon te lachen. Heel erg hard te lachen. Janice bewoog.
'Sssst!' siste ik. 'Je maakt iedereen wakker met die lach van je!' Lyam gooide meteen zijn kussen voor zijn gezicht om zo zijn lach te smoren. Het werkte wel. Zijn lach was minder hard. Janice draaide zich even om en sliep rustig verder op haar andere zij. Ik haalde opgelucht adem en keek op de klok. Het was half negen.
'Over een kwartiertje maken we de rest wakker.' zei Lyam tegen me. Ik knikte. Negen uur was wel een mooie tijd.
'Maar over dat blozen...' zei Lyam. Ik gooide zijn kussen tegen zijn gezicht aan. Lyam begon weer te lachen en drukte zijn kussen tegen zijn mond aan.
'Ik kan zoveel dingen doen met mijn mond, en wat doe ik? Een kussen kussen!' mompelde Lyam. Ik moest nu ook lachen. Ik gaf Lyam een kus en ging weer liggen. Lyam ging naast me liggen. Ik probeerde hem weer af te leiden van mijn bloos-probleem.
'Vroeger zette ik altijd zo'n screammasker op en maakte dan krijsend, gillend en bedreigend iedereen wakker. Ze schrokken zich kapot. Ik heb dat volgens mij drie jaar lang gedaan bij elke sleepover. Ik ben er mee gestopt toen ik een keer over een tas van Phoebe struikelde en languit op de grond viel. Toen werd iedereen wakker en zagen ze mij op de grond liggen terwijl ik helse pijnen leed. Dat van die helse pijnen viel wel mee maar ik moet zeggen dat ik niet voor de lol op de grond lag.' Lyam begon zo zachtjes mogelijk te lachen, waarschijnlijk zag hij het helemaal voor zich.
'Anyway, dat is nu zo'n drie en een half jaar geleden maar al mijn vrienden weten het nog steeds. Ik denk niet dat ze het ooit gaan vergeten.' zuchtte ik. Yes, dacht ik. Het bloos-gesprek is voorbij. Lyam stopte ineens met lachen.
'Eigenlijk is dat best wel een goed idee.' zei hij terwijl hij bedenkelijk keek.
'Waar heb je dat scream masker eigenlijk gelaten?'
Reacties:
ik wil niet veel zeggen maar als je van half 9 een kwartiertje verder gaat kom je uit op kwart voor 9 en niet op 9 uur... waarom eindigen jouw verhalen altijd met een grap? niet dat ik daar problemen mee heb