FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Het moment

Trelb groette het publiek en met een harde klap landde ik met beide voeten in de werkelijkheid. Ik moest Trelb vertellen van papa en mama. Maar wanneer?
Dakota pakte mijn handen vast en kneep er even geruststellend in. Bang keek ik in haar ogen. Wat moest ik doen? Ze aaide over mijn wang toen ze zag dat ik overstuur was en neuriede zachtjes iets wat op een slaapliedje leek. Ze was zo lief voor me geweest maar ze kon me niet meer helpen. Ik slikte.
Ik wist wat me te doen stond.
Het moment was nu.
Trelb stond op.
“Zouden jullie even mijn plek bezet willen houden?”� vroeg ik aan Dorine en Dul. Ze knikten en ik staarde ze net iets langer aan dan normaal was.
“Ik moet even naar het toilet”� verantwoordde ik mezelf tegen Dakota. Ik knuffelde haar stevig. Je kon zien dat ze dat opmerkelijk vond maar ze zou het wel toeschrijven aan een emotionele bui doordat ik net mijn grote broer weer had gezien.
In mijn ooghoeken zag ik Trelb van het podium aflopen.
Nu.
Ik baande me een weg langs de dikke rijen Capitoolinwoners, die opgewekt aan het kwetteren waren over de tributen en zich ondertussen volstouwden met allerlei zoetigheid.
Nog een keer draaide ik me om naar de familie Dakote die ik achtermoest laten. Ik was zowaar van ze gaan houden. Dorine ving mijn blik, glimlachte en zwaaide lief met haar mollige handje naar me.
Ik zuchtte.
Afscheid was altijd moeilijk.
Maar het komende weerzien zou nog moeilijker worden.

Toen ik uit het zicht was, sloeg ik niet de weg naar de toiletten in maar ik liep door. Een klein muisje kroop terug in zijn holletje naast de meterkast. Ik wist niet waar ik naar zocht maar ik wist wanneer ik het gevonden had.
Ik moest me nog achter een tactisch geplaatste plant verschuilen -die er erg onnatuurlijk uitzag- toen een Avox mij passeerde met een karretje vol schoonmaakspullen. Onbewust nam ik haar goed in me op of het niet toevallig mijn moeder kon zijn. Bittere gedachtes wrongen zich een weg door mijn hoofd.
Het Capitool was een rare wereld. Er gebeurden vele wrede dingen hier en haar inwoners steunden dat terwijl ze wel voor iedereen het beste wensten. Iedereen was hier zo naïef.
Zien ze dan niet dat ze ieder jaar vierentwintig kinderen van hun familie vandaan rukken om te vechten op leven en dood voor híºn plezier? Als ze dat zouden zien, zouden ze toch wel medelijden hebben? Zij zouden iets aan al dat leed kunnen doen. Niet meer kijken. De Hongerspelen weigeren. Zonder het publiek zouden de Spelen een grote flop zijn en eindelijk, na al die jaren, zouden de Spelmakers ermee op houden kinderen de dood in te jagen.
Boos schopte ik een gevallen schoonmaakfles verder de hal in. Hij kwam vroeger tot stilstand dan verwacht.
Niet tegen de muur.
Tegen een voet.
“Coliss?!”�


*Een heel kort hoofdstukje, ik weet het. Maar ik wil graag eerst de anderen gelegenheid geven om bij te lezen voordat ik verder ga. Als het niet te lang duurt tenminste want het volgende hoofdstuk ligt al bijna klaar.
*Love you!

Reacties: