FanFic.nl

Eeuwige leugens (TC) -pauze-

nr11

Ik grijns ook en druk mijn lippen op die van mijn liefje. Al snel stop Tom met zoenen, geen idee waarom. Hij wrijft over het schriftje dat naast me ligt. "Wat staat erin?" "Liedjes die ik geschreven heb. Wil je ze lezen?" Hij neemt het schriftje en komt naast me zitten. Geïnteresseerd begint hij in het boekje te lezen terwijl ik voor de zoveelste verwonderd word van hoe mooi hij wel niet is.



"Had ik mijn gitaar nu maar meegenomen." zegt hij wanneer hij ook het laatste liedje gelezen heeft. "Waarom?" "Ik wil kijken of ik een melodietje kan vinden voor 1 van je liedjes." "Ahzo, wacht hier even." Ik wip van mijn bureau en loop naar de berging. Hier moet dat ding ergens staan. Ik duw enkele dozen opzij. Ah! Daar staat hij. Ik heb enkele jaren geleden eens een gitaar voor mijn verjaardag gekregen. Ik kon er niet op spelen en op les wilde ik ook niet, dus heb ik dat ding hier maar gedropt. Ik neem de gitaar vast en blaas het stof eraf. Met de gitaar in mijn hand loop ik terug naar boven. "Kijk eens wat ik voor je heb." Hij kijkt op en zodra hij de gitaar ziet veer hij recht. "Oh, waauw! Ik wist niet dat jij gitaar speelde." "Doe ik ook niet, ik heb hem ooit voor mijn verjaardag gekregen, maar ik heb er nooit op gespeeld." Hij lacht en gaat op mijn bed zitten. Samen zoeken we wat melodietjes voor enkele van onze liedjes en wanneer ik even op mijn wekker kijk zie ik dat het al half 9 is. "Tom! Het is al half 9! Moet jij niet naar huis?" Hij kijkt even droevig en knikt. "Tenzij..... Mag ik hier blijven slapen?" "Ik ga het meteen vragen!!" Ik vlieg de trap af en ga naast pap in de zetel zitten. "Paahap, mag Tom blijven slapen?" vraag ik zo lief en onschuldig mogelijk." Hij kijkt me aan en zucht even. "Tuurlijk jongen." "Ja?! Echt?!!" Vraag ik super blij. "Ja, hij mag wel, maar waar gaat hij slapen?" "Hij kan bij mij in bed..." Probeer ik. "Goed, op 1 voorwaarde." Wow, zei mij pa net dat ik met mijn lief in 1 bed mag slapen?! "En die is?" "Dat er niets gebeurd tussen jullie." "Wees gerust pap, er zal niets gebeuren." "Dan is het in orde."

Blij huppel ik de trap op, maar vlak voor ik mijn kamer binnen ga zet ik een triestig gezichtje op. Ik ga mijn kamer binnen. "En?" Vraagt hij hoopvol. Ik zucht, met nog steeds dat triestig gezichtje. "Aaaah, dan zal ik maar eens naar huis gaan zeker?" "Krijg ik eerst nog een kus?" Hij komt naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne. Ik zoen hem eerst terug en fluister dan in zijn oor.

"Je mag blijven."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.