FanFic.nl

Heaven Tears

Hoofdstuk 5. - De lach

Bij elke stap die Tsane zette kwam de geur van vers klaargemaakt eten haar neus tegemoet. In haar hoofd probeerde ze al de geuren een plaats te geven en te benoemen. Helaas liep dit niet helemaal zoals gepland. De geuren waren samengesmolten en vermengd, ook waren de meesten nieuw en onherkenbaar. Gerommel in haar maag zorgde ervoor dat deze krampachtig samen trok en protesteerde. Het had nu eenmaal niet genoeg aan geuren. Voedsel, daar snakte het naar.
Met een kleine aarzeling duwde Tsane de klapdeur open en liep de Coupé binnen. Iedereen zat al aan het ontbijt en met een knik als begroeting nam ze plaats tussen Blake en Jayden. Vol ongeloof gleed haar blik over de tafel die helemaal vol gestapeld was met het heerlijkste en lekkerste eten wat je je maar kon inbeelden. Zelf had ze nooit echt honger geleden, dit door het feit dat ze was opgegroeid in de winnaarswijk, maar toch was meer als de helft van het voedsel vreemd voor haar.
Als ze dan toch in haar laatste dagen mocht genieten van de luxe van het Capitool koos Tsane kieskeurig haar ontbijt uit. Haar neus was de leidende draad en niet veel later lag er op haar bord een kunstwerk van willekeurig opeengestapeld voedsel.
Zoals ze daar zat voelde Tsane de ogen van Blake op haar rug gepriemd. Ze snapte het maar niet, waarom keek hij haar altijd zo eng aan? Een analyserende blik. Anders kon ze het niet verwoorden. Hun blikken kruiste en zonder een woord te zeggen trok Tsane een wenkbrauw op. Dit kleine gebaar sprak boekdelen en met een schuldig hoofd wende Blake zich af. Alhoewel dit maar voor korte duur was. Een winnaar zoals Blake had een bepaalde trots, hij had zichzelf ook bepaalde eisen opgelegd. En één hiervan was geen emoties tonen en zich vooral niet laten van de kaart laten brengen door een 17-jarig meisje. Daarom deed hij uiteraard alsof dit niet was voorgevallen en begon ongestoord het gesprek dat hij afwisselde met enkele happen van zijn toast.
“Over exact drie kwartier komen we aan in het Capitool. Vanaf hier beginnen de spelen. Het is niet alleen mijn taak maar ook die van jullie om voor sponsors te zorgen,”� Hij kauwde een tijd op een stuk van zijn toast dat helemaal niet meer smakelijk kon zijn en nu helemaal papperig was geworden, slikte deze in en vervolgde. “geef ze een reden waarom ze jou sponsor zouden willen zijn.”� Blake was nog niet helemaal uitgesproken toen Jayden luid met het bestek zijn bord raakten. Verschrikt keek Tsane op waardoor ze als reflex Jayden een klap op zijn been verkocht. Na deze uitval sloeg ze haar handen voor haar mond en hield ze haar adem in. Zelf had ze niet verwacht dat ze zo zou reageren, sinds de boete was ze gewoon altijd op haar hoede. Niets voelde veilig. Met opgetrokken wenkbrauwen aanschouwde Blake wat er gaande was. Zoals altijd begon hij alles te inspecteren om de reacties van de tributen te analyseren. Jayden zelf wist niet echt wat er gebeurd was en had uiteindelijk maar rustig zijn bestek verlegd en keek Tsane aan met een vragende blik.
“Ik, euhm, ..”� Ze sloeg haar ogen neer. Langzaam besloop het gevoel van schaamte haar, wat leidde tot een kleine blos op haar wangen. Als deze maar niet verkeerd werd geïnterpreteerd. Ze slikte een keer en ging dan maar verder met haar uitleg. “Ik moet bekennen dat je me liet schrikken met je bestek. En die klap. Dat was euhm, een reflex?”�

Uiteindelijk durfde Tsane terug op te kijken, het verbaasde haar toen er een lach verscheen op Jayden zijn gezicht. Het besef dat hij eindelijk nog eens lachte drong bij Tsane naar binnen. Het is waar wat ze zeggen, een lach kan echt wonderen verrichten. Een lach is één blik die een mens helemaal kan veranderen.

Zijn ogen fonkelden opnieuw, net als vroeger. Zijn lach was zo intrigerend dat het Tsane mee nam in verhalen en gedachten die haar lieten herinneren aan haar dromen. Hij leek een totaal andere jongen, zorgeloos en blij. Als de persoon die hij was voor de eerste boete.
Het was een reactie, een blik, een lach. Iets wat Tsane helemaal niet had zien aankomen waardoor ze zelf ook begon te lachen.
Een luide kuch die afkomstig was van Blake zorgden terug voor het besef van de harde wereld. De veilige koepel waar ze net eventjes een glimp van had opgevangen viel in flinterdunne stukjes uiteen.
“Dus, waar was ik?”� Met een overdreven gebaar om zo duidelijk te maken dat ze echt geen tijd mochten verspillen, stroopte hij zijn mouw op en controleerde de tijd. “Ondertussen komen we dus over precies tweeëndertig minuten aan in het Capitool.”� Hij wierp een doordringende blik naar Jayden en Tsane die allebei nog een lach op hun lippen hadden. “Als jullie willen winnen zou ik dit maar ernstig nemen. Vooral jij Tsane.”� Haar lag verdween als sneeuw voor de zon, met de snelheid van een muis die een kat had gezien.
“Ik?”�
“Ja jij, alle sponsors en inwoners van het Capitool kennen de tributen behalve jouw. Daarom is het belangrijk dat je een juiste indruk maakt. Want waarom zouden ze tijd verspillen aan een meisje van 17 dat nog nooit in de arena heeft gevochten en het nu gaat opnemen tegen vorige winnaars waarvan driekwart ouder is?”� Als het Blake zijn bedoeling was geweest om Tsane angst in te boezemen dan was dat hem goed gelukt, maar ze ging het niet laten zien. Onder tafel drukte ze met haar nagels in haar handpalm bij het maken van een vuist door de spanning. Verschillende gedachten flitste door haar hoofd. De ene wat enger als de andere. Ze gaf geen kick toen Blake het haar zo droogjes en koel had verteld maar verschoot zich weer bijna een ongeluk toen Jayden een hand op haar schouder legde. Snel draaide ze zich om naar hem, klaar voor de aanval.

“Damn Jayden, je bezorgd me nog een hartaanval. Als je echt mijn dood op jou geweten wil hebben, wacht dan tot in de arena dan kan je zo misschien extra sponsers voor je winnen.”� De woede die afkomstig was uit Tsane haar borst verwrong zich in deze woorden en zinnen. Het was een woede die ze eerst zelf nog niet eens had opgemerkt, dit omdat het geen echte woede was. Het was ontstaan uit oprechte angst die zich in haar hart gekluisterd had samen met haar verdriet. Ze moest haar sterk houden en mocht zeker niet huilen. Haar moeder had haar ooit wel eens geconfronteerd met het feit dat ze zo kattig kon reageren. Emily had Tsane toen verteld dat het kwam doordat ze al haar verdriet vastgebonden hield in haar hart op een plaats waar verdriet zich omzette in woede om zo na veel gespartel het lichaam te kunnen verlaten. Tsane was koppig en had zo haar eigen verwerkingsproces gecreëerd. Het duurde wel iets langer maar was effectief. Ze huilde niet, hield haar sterk. Kon af en toe eens ontploffen wat dan weer een opluchting was. Resultaat? Effectief voor haar. Alleen moest ze oppassen dat ze hierdoor de mensen waar ze van hield niet van haar weg duwde, iets waar ze goed in was geworden.

Deze gedachten knaagde aan haar toen ze de blik van Jayden zag. Het was een mengeling van shock, verdriet, pijn en verbazing.
“Sorry, ik denk dat ik gewoon wat gespannen ben voor wat er zo dadelijk komen gaat. Ook moet ik bekennen dat ik schrik heb dat ik niet aan jullie verwachtingen kan voldoen. Hoe kan ik in godsnaam een juiste indruk maken?”� Dat laatste zei ze vooral tegen Blake. Een simpele lach lag op zijn lippen wat bij Tsane nog meer woede liet verschijnen met als gevolg dat Blake nog meer ging lachen.
“Je bent al goed bezig meid, houd deze woede nog even vast en laat zien aan het publiek hoeveel kracht er wel niet in je zit. Kracht die je gaat gebruiken om te winnen.”�
Zo had Tsane er nog nooit over nagedacht, iets wat haar woede helaas niet kalmeerde. Ze was nog steeds opgefokt en de spanning was nog duidelijk te zien aan haar, vooral in haar ogen. Ze beet op haar lip en knikte zachtjes.
“Misschien heb je wel gelijk ..”� Haar blik viel op Jayden de geen woord meer had gezegd sinds haar uitbarsting. “Nog eens sorry, het was niet zo bedoelt. Ik weet dat je enkel wilt helpen maar het is gewoon allemaal zo, pfff. Zo druk en overweldigend.”� Na dit te hebben gezegd begon Tsane een beetje met haar ontbijt te prutsen. De honger was haar al gepasseerd en had plaats gemaakt voor een brok in haar maag. Zacht schoof ze haar bijna onaangeroerde bord weg en haar stoel naar achteren. “Ik ga me wat opfrissen voordat we in het Capitool aankomen.”�

Tsane was bijna vergeten dat Xia er ook nog was tot ze zich tot haar wende.
“Als je vragen hebt over het ene of het andere dan kom je me maar roepen.”� Lichtelijk verbaasd over deze wending knikte ze, draaide haar om en liep de coupé uit. Haar oren spitste zich maar hoorden de klapdeur pas een hele poos nadat ze weg was dichtvallen wat gevolgd werd door voetstappen. Iemand was haar gevolgd.

~~
Het is een tijdje geleden omdat ik druk was met WPP. Maar dit hoofdstuk heb ik eigenlijk al een hele tijd klaarliggen. Hopelijk vinden jullie het nog altijd goed. Want ik heb zelf het gevoel dat het niet altijd is zoals ik hoop. Anyway, veel leesplezier.

Reacties: