Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » sixty two
just a movie
sixty two
Waarschijnlijk dacht hij dat dat subtiel was. Phoebe en haar ouders hoorden het alledrie. Net zoals de rest die in de kamer was. Phoebe werd rood.
'Wen er maar aan Alex.' zei Robin lachend. Nu werd ook Alex rood. Intussen vloog het cadeaupapier door de kamer. Ik zag een fotoalbum, helemaal vol met foto's. Op de voorkant stonden de woorden: The best thing about photographs is that they never change. Snel bladerde ik door het boek heen. Er zaten miljoenen foto's in! Hier moesten ze uren mee bezig zijn geweest! Ik bedankte ze uitbundig.
'We kunnen onze cadeautjes natuurlijk ook tegelijk geven.' zei Alex.
'Je hebt gelijk, Lady heeft haar eerste cadeau toch al gehad.' zei Edward. Alex glimlachte maar voordat hij doorhad wat er gebeurde was Edward al opgestaan en naar me toe gelopen.
'Je denkt toch niet dat je van me kunt winnen?' zei hij plagend.
'It's on!' riep Alex.
'Like Donkey Kong!' riep Edward.
'Moet dat nou echt? Ik bedoel, serieus Edward?' riep Alex quasi verveeld.
'Laat elkaar heel alsjeblieft.' zei ik er tussen door. Ik kreeg geen antwoord. Dus opende ik het cadeau van Edward alvast. Ik overlaadde Edward met knuffels toen ik zag dat ik alledrie de delen van The Hungergames had gekregen. Met persoonlijke boodschap van Suzanne Collins. Later kwam ik erachter dat de boeken in het engels waren geschreven. Dat maakte me niet uit, ik kon net zo makkelijk engels praten, schrijven en lezen als ademen. Ik was nog niet klaar met bedanken toen ik het cadeau van Alex kreeg. Ik lachte me kapot toen ik het papier voorzichtig openscheurde. Ik was de enige die kon zien wat ik kreeg. Voorzichtig zette ik de mok, t-shirt, sweater en de muismat op de tafel. Overal stond een foto op van Alex en mij toen we in een melige bui waren. Ik had Alex opgemaakt als een meisje en Alex had mij getransformeerd in een jongen. Alex had een kort jurkje, hakken en knalrode lippen, terwijl ik baggy jeans, een oversized t-shirt en een pet droeg. Ik had mijn handen in een peaceteken en Alex had een pruilmondje.
'Waarom bedenk ik deze dingen nou nooit?' vroeg ik mezelf hardop lachend af.
'Omdat ik geniaal ben!' riep Alex uit.
'Dat is mijn vriendje!' riep Phoebe.
'En onze toekomstige schoonzoon!' riepen Esther en Robin tegelijk.
'En daar zitten mijn toekomstige schoonouders!' riep Lyam terwijl hij naar mijn ouders wees. Ik was nog niet eens een uur wakker, maar het was nu al de beste verjaardag die ik ooit heb gehad. Nadat iedereen behalve Phoebe was uitgelachen gaf Phoebe mij haar cadeau. Hikkend van het lachen hinkelde ze naar me toe. Ik weet ook niet waarom ze hinkelde, dat moet je aan haar vragen.
'Hinkeldepinkel daar kom ik weer aan! Hinkeldepinkel kijk mij nou eens gaan!' zong ze vrolijk. Halverwege struikelde ze bijna, maar daarna ging ze weer verder met hinkelen. Als je ooit ergens snel moet zijn kun je beter gewoon gaan lopen dan gaan hinkelen. Hinkelen werkt echt niet als je haast hebt. Ik heb er ervaring mee, geloof me. Ik moest er om lachen, ook al wilde ik dat eigenlijk niet. Het was gewoon hilarisch. Ik kan het niet anders omschrijven. Van Phoebe kreeg ik een prachtige handtas met een boel frutseltjes eraan. Zo een die ze altijd in die films hebben. En dat je dan zoiets hebt van: die tas wil ik ook! Waarom kun je die niet in een normale winkel kopen? Ik gaf ook haar een knuffel en lachend ging Phoebe op Alex's schoot zitten. Alex sloeg meteen zijn armen om haar heen. Lyam stond op en liep naar me toe. Hij had een klein doosje in zijn handen. Ik opende het en zag een klein, fijn zilveren kettinkje liggen met een hartje eraan. In het hartje stonden onze namen gegraveerd.
'Die is zo schattig!' riep ik uit terwijl ik het kettinkje aan Lyam gaf zodat hij het bij me om kon doen. Ik hield mijn haren omhoog en twee seconden later had ik een kettinkje om. Ik gaf hem een kus om hem te bedanken. Die duurde niet te lang, ik had nog niet van iedereen cadeautjes gehad. Nu ik eenmaal cadeautjes kreeg wilde ik ze ook allemaal. Geef me eens ongelijk!
Reacties:
misschien ga ik ook wel eens een jongen opmaken! lijkt me gezellig, het word wel lastig want op kamp probeerde ik het met een vriendin bij onze leraar maar die sloeg onze handen weg